Spring Break, A Hot & Dirty Roadtrip - PART 2

Week 2-The journey continues


Day 8- Sunrise at Uluru

Na de prachtige zonsondergang de dag ervoor, hadden we de nacht iets buiten het National Park op een parkeerplaats doorgebracht. Om deze ochtend weer in alle vroegte in het donker terug te kunnen rijden, zodat we op tijd zouden zijn voor de zonsopkomst. Terwijl we met nog wat slaperige hoofden bij de ingang van het park aankwamen, nu met 2 illegale trespassers verstopt, omdat we maar voor 4 personen tickets hadden, bleek het park nog dicht.. Wat nogal vreemd was, want volgens onze redenering had het al open moeten zijn. Maar wat bleek.. Estelle die haar wekker had gezet, was ‘eventjes’ vergeten dat we (nu al een aantal dagen) in een andere tijdszone zaten en het hier dus een halfuur later was.. Dus een halfuur te vroeg opgestaan.. Maargoed dat mocht de pret niet bederven en toen het park 10 minuten later openging, reden we weer naar de Sunset Area. Niet naar de Sunrise, want we hadden als tip van iemand gekregen om juist naar de sunset area te gaan. Hoewel je daar de kleurveranderingen misschien iets minder goed ziet, heeft het wel als voordeel dat je vanaf daar de zon naast Uluru ziet opkomen in plaats van dat je de zon in de rug hebt. Bovendien hadden we nu hier ook het voordeel dat we de enige waren en dus het hele zonsopkomst moment voor jezelf hebt.

Het was dus zeker een goede tip! Helaas was het wel een beetje bewolkt, waardoor we de zon niet geheel konden zien rijzen. Maar de hele sfeer met Iemke die zijn gitaar er ook weer bij pakte en zo lekker ontbijten met uitzicht op Uluru en de zonsopkomst, was het toch weer zo’n magisch moment at Uluru.


Base Walk

Nu het nog zo vroeg in de ochtend was, was het tijd voor de rondwandeling om Uluru heen. Iemke lieten we achter bij het bezoekerscentrum, aangezien hij het ivm blaren op zijn voeten vanwege de wandeling gister, niet zo verstandig vond om deze wandeling mee te gaan. Dus met 5 de rondtocht om Uluru gemaakt. Of nou ja met 5, eigenlijk werden we vergezeld door zo’n 100 highschool of scouting kinders in grijze shirts die rond het zelfde moment hadden besloten dat ze deze tocht wilden maken.. het werd dus af en toe een soort sprintje om ze voor te blijven. ;) Maar ach toch nog kunnen genieten van deze rondwandeling om de immense schitterende rode rots.

Na deze tocht was het hoog tijd om terug te gaan naar het bezoekerscentrum om van een zeer verdiend ijsje te genieten, het begon immers al weer goed warm te worden! De bewolking van de zonsopkomst had nu deze ochtend tijdens de wandeling toch in ons voordeel gewerkt als een parasoldekje aan de hemel tegen de hitte, waardoor het tijdens de rondwandeling de perfecte temperatuur was.

In het bezoekerscentrum kwamen we nog een kaart tegen met de volgende tekst:

“1 canyon, 1 railway, 1 big rock and 10 billion flies”

Een zeer goede beschrijving van het gebied, en niets was minder waar! Waar we in Flinders Ranges al getackeld werden door de vele vliegen, zaten ze hier ook genoeg!


Travelling with 6 instead of 5

Het was op zich wel anders nu we opeens met 6 in plaats van 5 waren. Naast natuurlijk het feit dat we nu opeens minder ruimte hadden voor spullen in onze campervan, waardoor alles automatisch meer chaos werd. Is het ook altijd anders als iemand halverwege aansluit. Tijdens de afgelopen week hadden we toch automatisch bepaalde ongeschreven regels aangenomen van hoe we bepaalde dingen aanpakten of waar we alles opborgen. En als er dan opeens iemand bijkomt, merk je gewoon dat hij nog niet gewend is om al een week met deze campervan rond te rijden en onze nieuwe ‘tradities’ om te gaan. Hij kende Berta nog niet zoals wij haar kenden. Dit klinkt wel heel overdreven emotioneel, maar het was in het begin gewoon even wennen. Ook met beslissingen nemen, waar het met 5 soms al moeilijk genoeg was, probeer er dan maar eens met 6 over te discussiëren. Gelukkig raakt hij al snel gewend aan de campervan en haar tradities en leek het alsof we nooit met 5 geweest waren.


Salt Lake

Terwijl we Uluru al verlaten hadden, reden we langs een stop die wel interessant leek. Er zou een of ander uitzicht punt zijn. Wij een random heuvel daar op geklommen en we vonden iets totaal anders dan het uitzicht punt! Een zoutmeer in de verte! Dus wij als een stel veels te vrolijke kleuters ons door alle prikkelbosjes gewaand om daar te kunnen komen! Mijn benen vonden het iets minder leuk, aangezien die planten echt ontzettend hun best deden om mijn benen aan te vallen. Maargoed daar bij het zoutmeer aangekomen, bleek het meer nog een verrassing voor ons in petto te hebben. Terwijl we niets vermoedend over het zout liepen, vele hilarische foto’s maakten, begonnen we toch langzaam door te krijgen, dat we er toch iets dieper inzonken dan de bedoeling was. Maar aangezien het motto van deze roadtrip toch al “hot & dirty” was: Who cares? Dus we zitten nu half weggezonken in een of andere hele vieze dirty zwarte substantie die zich onder het zout bevindt, so what? Dus we hebben toevallig net daarvoor een douche genomen tijdens onze stop op het gratis camping terrein met de douches, who cares? We love to be dirty!


Out of gas

Terwijl we zo heerlijk dirty verder reden door de woestijn, ging het wel allemaal iets te goed, iets te vlotjes. Dus terwijl we achterin de auto al merkten dat we toch echt steeds langzamer gingen, deelde onze co-pilot en driver ons mede dat we al even op een knipperend lampje reden en the next tankstation was nog zo’n 100k.. Vlak daarna verdween ook ons laatste streepje benzine van het dashbord en 30k later, stonden we daar dan opeens.. Langs de kant van de weg, in de woestijn, niemand te bekennen met 0,0 diesel left.. Met het dichtstbijzijnde tankstation op 35km. Dus ook weer niet compleet in the middle of nowhere, maar toch 35km loop je niet even op en neer.

Gelukkig hadden we nog een lege bierverpakkingsdoos en ons sign: “ WE NEED GAS” was snel gemaakt! Helaas heb je daar niet zo veel aan als er geen auto’s zijn..
De stoelen erbij gepakt, kopje thee gezet en daar zaten we dan, heerlijk in het zonnetje langs de kant van de weg met niks anders te doen dan wachten..

Langzaam verscheen er een stipje aan de horizon: een auto!!! Dus iedereen meteen in de liftpose die we uitgebreid geoefend hadden. De auto gestopt en Iemke meegestuurd naar het tankstation om diesel te halen. Terwijl de auto met Iemke erin weer langzaam aan de horizon verdween zat er voor ons niks anders op dan weer terug in die stoel te zakken en te wachten. Enkel hopend dat hij het voor elkaar zou krijgen om voor het donker nog een lift terug te krijgen. Wetend dat er rond die tijd eigenlijk niemand meer die kant van Uluru opgaat.. Maargoed fingers crossed.

Ondertussen waren Nanna en ik een beetje om de moed erin te houden wat sterke verhalen aan het vertellen. Terwijl ik uitgebreid vertelde dat ik nu toch echt dadelijk een auto aan ging houden met 2 hele lekkere Australische hotties erin die onze dag helemaal goed zouden maken, verscheen er weer stipje aan de horizon. Aangezien ik ondertussen helemaal de smaak te pakken had en deze auto er wel fancy uitzag, begon ik weer op en neer te hupsen op the road, hoofd opgeheven, haren in de wind en smile! De auto minderde vaart en hoe kon het ook anders daar stapten zomaar even 2 rasechte Aussies uit van rond de 25. Die ook nog eens vrolijk vertelden dat ze extra diesel bij zich hadden en dat een van hen ook nog eens goed met auto’s overweg kon, dus wel even onze auto zouden fixen! Die jongens hadden natuurlijk ook de dag van hun leven: een gestrande campervan met 4 meiden erin!

Met een biertje in de hand bogen zij zich eens over de motorkap op zoek naar het probleem. (De auto startte namelijk ook niet en er brandden/knipperden een hoop vreemde lampjes op het dashbord..) Over dat met een biertje in de hand.. Wat me is opgevallen, is dat Australiërs het niet zo nauw nemen met alcohol en rijden. Paar biertjes voor/tijdens het rijden kan prima is hun motto. Je hebt ook overal nogal ironisch Drive In Bottle shops voor het gemak.. Ow je zit in de auto bent onderweg, kom ff langsrijden om een biertje op te pikken, geen probleem toch? Het verbaast me ook ontzettend dat er niet meer ongelukken gebeuren.. Al hebben die Aussies wel meer vreemde rijstijlgewoontes. Zo heb ik ook al bij een Australische jongen in de auto gezeten die het voor elkaar kreeg om gitaar te spelen en te rijden tegelijkertijd…

Maargoed dat is een verhaal apart, ik dwaal af. Want ondertussen stonden we nog steeds daar ergens langs de kant van de weg. De jongens wisten toch niet zo 123 het probleem te vinden, maar gelukkig kwam daar ondertussen de volgende reddingsploeg al aanzetten. Iemke had uiteindelijk toch een lift weten te regelen en was weer terug met meer diesel en de bestuurder van zijn lift, boog zich ook nog over het geheel. Niet veel later startte de campervan weer en terwijl de zon al bijna onder was, zette we onze tocht voort. De man die Iemke een lift had gegeven had ons nog gewaarschuwd dat er Aboriginals in de buurt rondtrokken waar we voor op moesten passen.. Maar zonder veel problemen kwamen we aan bij het (Shell) tankstation. Volgens mij moet ik Shell nog een keer een kaartje sturen of iets, ben tijdens mijn tijd in Australië nu al zo vaak door Shell gered haha..

Bij het tankstation werden we nog lastig gevallen door een compleet dronken Aboriginaldame. In het begin was ze heel aardig, kwam een gezellig praatje maken. Maar op het moment dat we zeiden dat we er weer vandoor moesten gaan, sloeg haar humeur compleet om. Schreeuwend en vloekend dat wij niks om haar gaven, ging ze ervandoor. De eigenaars van het tankstation/restaurant kwamen nog even checken of wij oke waren en er niks gebeurd was. Maar behalve dan met stomheid geslagen, waren we helemaal in orde. Maar snel weer verder gereden naar een gratis parkingplaats voor de nacht, om deze lange dag af te sluiten.


Day 9- At the border

Die ochtend werden we wakker op de grens van The Northern Territory and South Australia. Wonderlijk toch hoe we elke nacht random ergens stoppen voor de nacht en onze locatie in de ochtend opeens een perfecte plek om de dag te beginnen blijkt te zijn! Na gister hadden we ook wel even behoefte aan een lui ochtendje en na onze pannenkoekbakkunsten weer uit de kast te hebben getoverd, was het tijd om de borderline te verkennen. En als er zo’n heel groot stenen sign van Welcome to the Nothern territory on one side and Welcome to South Australia on the order side staat, kan je ook niet anders dan erop klimmen, jezelf helemaal uitleven en de meeste awesome gekke foto’s maken.. Toch?? Dare to say I’m wrong..

Weer terug op the road, Estelle als driver, ik als uitstekende wingman/co-pilot op weg naar Cooper Pedy. Onderweg kwamen we al opvallend veel verroeste lang verlate auto-karkassen tegen.. Geraamtes van allang vergane auto’s die daar achterbleven in de woestijn als een herinnering aan long forgotten stories about car break downs or crashes. Bij elke nieuw karkas vraag je je weer af, wat het verhaal erachter zou zijn, waarom hebben mensen hun auto hier achtergelaten.. Niet de moeite waard om hem te laten oppikken, total loss gereden, niemand meer in leven om hem op te pikken? Nu liggen ze daar verder te roesten als een herinnering of als een waarschuwing… Zorg dat dit jou niet overkomt!


Zo gaat die goed, zo gaat die beter en weer een kilometer

Terwijl we grapjes aan het maken waren over dat onze campervan ook zo had kunnen eindigen gister, gingen we opeens angstig snel door onze laatste benzinestrepen op het dashbord heen.. Ondertussen pakte ik maar mijn notitieblok erbij, elk kilometerbordje dat we passeerden opschrijven om zo de kilometers af te tellen die er nog waren tot Cooper Pedy, waar we weer even een stop wilden maken. Maar alsof we na gister de smaak te pakken hadden, het onvermijdelijke gebeurde weer.. Op nog geen 30km van Cooper Pedy belandden we weer, heel ironisch deze keer naast een verroest autokarkas, langs de kant van de weg.

We waren ondertussen toch al pro’s in auto’s aanhouden geworden, dus zonder veel probleem hadden we al snel een lift gefixt die Iemke en Mette naar Cooper Pedy zou brengen (naar het Shell tankstation, hoe kan het ook anders). Deze weg was ook drukker en het was vlak na de middag, dus zo moeilijk was het deze keer niet. Terwijl we weer enkel konden wachten, stonden Nanna en ik nog een beetje zielig kijkend buiten. Hoewel ik niet eens moeite deed om het aankomende witte mini-busje aan te houden, minderde hij uit zichzelf vaart. Een beetje onzeker over waarom, liepen we er langzaam op af. Et voila, daar sprongen 2 vrolijke Duitse jongens uit de auto die vroegen of we hulp nodig hadden. Wij dus het probleem voorgelegd en ze boden aan om op en neer te rijden om diesel te halen. Aangezien wij toch niet helemaal op de kwaliteiten van Iemke vertrouwden om meteen een lift terug te fixen en deze gezellige Duitsers toch ook niks anders te doen hadden (ze waren voor een jaar op rondreis door Australië), namen we het aanbod aan. En terecht bleek later. Iemkes tactiek van zijn duim omhoog steken om auto’s aan te houden, werd enkel beantwoord met een duim terug, van ‘He ja het gaat ook goed met mij’, dan dat mensen hem een lift aanboden.. Haha

Dus eigenlijk verliep alles vrij vlotjes, Nanna ging met de Duitsers mee, liet Iemke achter om boodschappen te doen, terwijl Mette, Estelle’s jas op ging pikken die ze in Cooper Pedy bij de opaalmijn was vergeten toen we er een aantal dagen geleden waren, ondertussen nam Nanna de diesel mee, kwam terug naar ons. Wij hadden van de zon genoten en hoppa campervan weer gevoed met diesel, Berta weer happy en door naar Cooper Pedy!


Scenic view here

Daar nog langs een aantal opaalshops gegaan voor iedereen die de toerist wilde uithangen om sieraden met opaal erin verwerkt te kopen en nog naar een “uitzichts”punt gereden, waar niet zo’n boeiend uitzicht was eigenlijk, beetje maanlandschap achtig. Het bordje “Scenic photos here” was nog het hoogtepunt, ow en nog wat vreemde kunstwerken die nogal moeilijk te omschrijven zijn. Ga niet eens een poging doen..

Hitting the road again, terwijl de zonsondergang langzaam inzette, renden er een hele groep emoes door het prairieachtige landschap met de ondergaande zon op de achtergrond met ons mee. Omdat we de zonsondergang niet geheel wilden missen, snel de auto geparkeerd en weer op de campervan geklommen. Weer terug in de car in het donker was het tijd voor wat goede spookverhalen! Nadat iedereen angstig genoeg was gemaakt, was het tijd om dit spookoord te verlaten. Op zoek naar een plek voor de nacht, werd de keuze eigenlijk nogal eenvoudig. We hadden weer diesel nodig, maar onze lieve tankstation bleek al dicht te zijn.. Dus maar overnacht naast het Shell Tankstation :P


What’s going on?

Na zo vaak, zo snel opeens zonder diesel te komen zitten, ga je je toch afvragen wat er veranderd is.. Waar we eerst nog makkelijk ruim over 300k op een tank konden rijden, ging dat nu totaal niet meer.. Een extra persoon zou toch niet zoveel uitmaken? Of was er iets anders aan de hand? Uiteindelijk kwam ik erachter dat het misschien wel eens onze bandenspanning zou kunnen zijn.. Bingo, het correcte antwoord, and that’s why you need an engineer on board!


Fun & Facts, even een tussendoortje

De vijf meest gezegde zinnen, tijdens deze roadtrip
1. Where are the carkeys?
2. Did someone turn off the gas? (De gasaansluiting van het gasfornuis)
3. What is the plan?
4. Where is the waste bin?
5. I am so hot/dirty


Day 10-Van het rustige Port Augusta naar one crazy party in Adelaide via het monster van Lochness en vele hot chocolates on the way


Port Augusta

Onze eerste echte stop van de 10e dag was at Port Augusta, een havenstad. En hoewel het wat frisjes was door de wind, toch van een uitgebreide lunch op de pier in de haven kunnen genieten. Nog wat rondgelopen, maar eigenlijk tot de conclusie gekomen dat de stad verder niet zo boeiend was, dus nog meer noordelijker afgedaald.


Monster van Lochness

Tijdens ons bezoek aan het nogal dirty zoutmeer vlakbij Uluru waren we nog een groep backpackers tegengekomen. Zij hadden ons de tip gegeven dat er onderweg tussen Port Augusta en Adelaide ook zoutmeren zouden zijn en bij deze zou je er niet doorheen zakken hehe. Dus we waren er al redelijk op voorbereid toen opeens de salt lakes ons gezichtsveld binnentraden. Weer heerlijk vol op de rem en als dartelende veels te vrolijke kinders de auto uit gerend naar het zout. Bij dit zoutmeer waren wat mensen zeer creatief geweest en van oude halve autobanden en wat andere auto-onderdelen hadden ze het monster van Lochness nagebouwd daar op het zoutmeer. Nessie wist natuurlijk niet wat haar overkwam, toen wij als een stel hypere kleuters dat meer op kwamen rennen, terwijl zij daar zo peaceful in haar zoutmeer lag.


Free, Free Hot Chocolate

Om toch maar eens wat aan onze frequente out of gas traditie te gaan doen, zijn we voordat we Adelaide binnenreden maar even bij een garage gestopt om te vragen wat de bandenspanning hoorde te zijn. We hadden de spanning al gecheckt bij een benzinepomp, maar we wisten totaal niet wat die bij deze campervan hoorde te zijn en konden het ook nergens terugvinden. De garage bracht het verlossende antwoord en onze spanning bleek echt de helft te laag te zijn (30 ipv 64).. Vind je het gek dat je dan zo onzuinig rijdt.. Ook uiteraard nog even geprofiteerd van de gratis hot chocolates die ze vaak bij repairstations hebben hihi. Gratis is gratis :)


Adelaide

Laat in de middag/tegen het begin van de avond kwamen we aan in Adelaide. Na een leuk parkje uitgezocht te hebben om onze trouwe Berta achter te laten, was het wel tijd om het nachtleven hier te verkennen. Ik had er eigenlijk niet zo’n goede hoop op.. Het was maandagavond, de stad leek vanaf hier uitgestorven en alle Australiërs hadden tot nog toe gezegd dat Adelaide nogal boring was, niks te beleven.. Dus met in mijn hoofd al de gedachte dat dit weer een faalstapavond zou worden, liepen we richting het centrum. De brug en de omgeving naar het centrum zag er bij nacht wel mooi uit, dus ik vond het op zich wel een geslaagde avondwandeling.


Unigames

Tot opeens.. Vanuit het niets doken overal vandaan allemaal verklede studenten op. Met stomheid geslagen, volgden we de menigte. Geen flauw idee wat er aan de hand was of waar we nu weer in terecht waren gekomen. Hoewel we de enige waren die niet verkleed waren, kwamen we opvallend makkelijk een club binnen. Enkel glimlachend en antwoordend dat we van Melbourne Uni waren, was genoeg.. Eenmaal binnen leek het alsof we midden op een soort ‘Kriminele’ (Delftenaren weten wat ik bedoel) beland waren: iedereen verkleed en iedereen ging helemaal los. Terwijl we ons in het partygedruis begaven, vond ik het toch wel tijd om er achter te komen wat er nu eigenlijk allemaal gaande was.

Iets wat ik totaal vergeten was, was dat op dat moment in Adelaide de Uni Games waren. Alle universiteiten van Australië sturen daar hun beste sportteams heen om het tegen elkaar op te nemen. Waar het overdag nog om de sport draait, gaat het ’s avonds helemaal los in one crazy party!


Say my name! \ De “V” van Vera

Een goede Delftse party waar iedereen verkleed is en omringd door allemaal sporters. Ja ik kan niet anders zeggen, dan ik was in heaven.. Waar de anderen in het begin nog even moesten wennen aan het geheel, voelde ik me er meteen helemaal thuis! Heerlijk zo’n party, vooral als je het totaal niet verwacht! Ik geloof dat de andere ook wel even moesten wennen aan mij, hoe gemakkelijk ik me in de gehele party mengde. Voor ik wist raakte ik betrokken bij een dance battle met wat jongens uit Sydney. Vervolgens werd ik voor het weet de lucht in getild, later nog staan praten en dansen met sportteams uit Canberra, nog een uni ergens uit Queensland en ik weet het allemaal niet meer. Maar mijn voorkeur lag toch wel bij het football team uit Melbourne hoor haha! Het hele team met ontblote gespierde bovenlichamen, geheel blauw geschilderd (als kleur van hun team) met daarop allemaal in wit een letter van het woord “Victoria”. Even logisch redeneren, geeft je het feit wat ik al in levende (gespierde) lijfe voor me zag staan: er loopt dus ook iemand rond met de “V”. De “V” van Vera, nou dan weet je wie mijn favoriet was.. Challenge accepted!


Day11-Chocolate & Sugar

Na zo’n lange nacht konden we wel wat suiker gebruiken. Gelukkig was vandaag dan Die dag, waar we al dagen naar uitkeken. De hele reden al op zichzelf om naar Adelaide te gaan.’De’ dag van een gratis tour door de chocoladefabriek van Haigh’s met free samples! :) Gister hadden we al een tour geboekt, want gewoon binnenlopen kan helaas niet. Dus daar stonden we dan netjes ’s ochtends vroeg voor de deur, springend van een pre-sugar rush. De tour was op zichzelf wel leuk, maar het ging ons natuurlijk veel meer om de free samples haha. Dat hadden ze ook wel zeker heel goed door, want ze waren er gelukkig zeker niet zuinig mee. Onze suikerlust was weer even gestild en met de nodige chocola op zak verlieten we Haigh’s chocolate factory weer.

Eenmaal terug bij de campervan, bleek onze Berta ook iets te veel suiker gehad te hebben, want ze flipte hem compleet uit. Toen we weg wilden reden, begonnen opeens vanuit het niets allerlei vreemde symbolen te knipperen die niet horen te knipperen: airbagstoring oa.. Na inspectie van onze camper van-manual bleek dat je dan langs een garage moet. Wij voor de tigste keer the company dus weer gebeld en zij ons doorverwezen naar een garage om de hoek. Een garage bezoek betekent profiteren van hun gratis koffie/thee/hot chocolate. En hier hadden we het nog eens dubbel goed getroffen met (nog meer) gratis chocola en voor de afwisseling om gezond te doen: appels. Toen bleek dat ze t ook daar niet zo een twee drie konden vinden, werden we de wachtkamer in gebonjourd en was de rest Mette en mij al snel kwijt aan het kinderhoekje. Never growing up, vermaakten we ons daar prima, terwijl de rest serieus door wat tijdschriften aan het bladeren was. Als onze ouders die wel serieus op de auto aan het wachten waren.

Gelukkig bleek dat de mensen die daar werkten al net zo kinderachtig waren, want toen Iemke en ik aan het kaarten waren, schreef de persoon die aan het werk was aan zijn bureau achter ons, doodleuk al mijn kaarten op een papier.. Tss.. Wie zou er toch gewonnen hebben?


Goede service

Maargoed, Berta bleek redelijk onhandelbaar en moeilijk te doen, dus toen boden ze ons een lift naar de stad aan, zodat we niet de hele dag daar door zouden hoeven brengen. Echt top service! Kan niets anders zeggen. Dus wij richting de stad, Berta achtergelaten. Heerlijk wat door de stad geslenterd en uiteindelijk op het gras langs de rivier languit gaan liggen en van het zonnetje genoten. Lekker actief dagje dus:P Aan het eind van de dag werden we weer braaf opgepikt en daar stond onze camper van weer helemaal happy op ons te wachten.


Sunset at the beach

Voor de zonsondergang zijn we naar het strand gereden. De zon bleek echter iets sneller te dalen dan de bedoeling was. Dus het werd een soort sprintje om alle suiker calorieën er weer af te rennen, naar het strand toe. Maar het was het zo waard, het was prachtig! Met alle tijd van de wereld van het moment genoten, langs het strand geslenterd, over rotsen geklauterd, zee in gerend etc.

’s Avonds na de nodige ‘goon’ weer de stad ingelopen. Daar al gauw weer mensen van de Unigames tegengekomen. Het groepje dat we tegenkwamen, was nog allerlei opdrachten aan het doen en ze konden onze hulp daarvoor wel gebruiken. Terwijl 1 meisje Nanna de “slutdrop” leerde, was een andere de tattoo van Iemke op haar eigen buik aan het natekenen. Allemaal opdrachten die ze moesten uitvoeren voor een soort scavenger hunt. Ondertussen was ik in discussie geraakt met de jongen die er ook bij stond over de Unigames. Hij legde uit dat de meeste universiteiten het niet zo serieus nemen en de teams voornamelijk voor het party’en gaan, maar dat er een aantal zijn die wel echt alleen voor de winst gaan. Dus ik daar semi tegenin gaan, van dat je ook voor beiden kunt gaan en dat het prima mogelijk is om brak en met weinig slaap een wedstrijd te winnen met als sterkste argument dat ik dat zelf ook zo wel eens een wedstrijd heb gewonnen. Toen was voor hem de beslissing snel gemaakt, sloeg een arm om me heen, begon er met me vandoor te lopen en zei tegen de rest: “Sorry guys, I just met my future wife” Dus ik ga binnenkort met een of andere gast waarvan ik de naam al totaal vergeten ben, die ergens uit Queensland komt, trouwen. Heb mijn ticket naar NL al gecancelled en jullie zijn allemaal uitgenodigd voor de wedding, haha grapje, just kidding. :P


(More) Sugar

Maargoed weer verder de stad ingelopen, maar vreemd en jammer genoeg had de rest niet zo’n zin in een herhaling van gisteravond. Dus terwijl Nanna en ik maar voor een night-sightseeing tour door Adelaide gingen, lieten we de rest achter bij wat pooltafels. Hele leuke winkels en straatjes ontdekt tijdens onze ontdekkingstocht door Adelaide! Ook nog het Belgian Beer Cafe gevonden dat helaas al dicht was, maar onszelf beloofd dat we morgenochtend weer teruggingen naar alle dingen die we ontdekt hadden. Uiteindelijk besloten we om geheel in stijl van vandaag de club/bar “Sugar” in te gaan. Een bar die er vanaf de buitenkant meer uitziet als een spookhuis dan een gezellige plek. Maar van binnen bleek het ontzettend gezellig en daar nog het mannenhockeyteam uit, uhh ik weet het al niet meer, ontmoet die ontzettend geïnteresseerd waren in het feit dat ik uit Nederland kwam. Uiteindelijk de rest ook nog ervan overtuigd om naar Sugar te komen om daar met zijn allen de avond af te sluiten.


Orion

Terwijl we zo door de nacht struinden op weg terug naar de camper van die weer ergens random geparkeerd stond, viel me iets op, terwijl ik in gedachte verzonken omhoog keken naar de met sterren bezaaide hemel. Iets bekends, maar ik kon er niet echt mijn vinger opleggen wat het was, totdat Nanna zei: He, dat is Orion maar dan op zijn kop! En inderdaad, Orion doet hier een soort handstand in de sterrenhemel.. Waardoor het aan de ene kant bekend lijkt, maar je het toch niet meteen ziet..


Day 12- Stop Creeping

De 12e dag begon met the challenge om alle leuke straatjes en winkeltjes die we bij nacht gevonden hadden, nu bij daglicht weer terug te vinden. Vooral de candy shop was nog even zoeken. Gisteravond hadden we namelijk bij toeval een ouderwetse snoepwinkel ontdekt, waarvan de buitenkant van de winkel geheel versierd was met houten beeldsnijwerk. Nu de winkel open was, bleek de binnenkant al net zo’n paradijsje! Alle jeugdherinneringen kwamen weer boven, alle verschillende soorten snoep die je totaal vergeten was, maar daar weer allemaal terugzag in de vele rekken. Een kinderdroom! Angstaanjagend eigenlijk hoe je bijna alle soorten snoep die ze er hadden herkent..


Don’t want to say it, but I told you so..

Na een ochtendje weer Adelaide afstruinen, wilden we er eigenlijk een relax beachdagje van maken. Een laatste rustdagje voordat we weer terug zouden rijden richting Melbourne. Aangezien men niet naar het zelfde strand als gisteravond wilde, moesten we op zoek naar een nieuwe locatie. Terwijl ik al een leuk strand in de buurt van Adelaide had uitgezocht, kwam Estelle ook met een plan. Ze had iets gelezen/gezien in haar Franse lonely planet wat ze wel goed vond klinken. Omdat we meestal, met een goede reden, niet naar haar plannen luisterden, besloten we haar, tegen mijn protesten in, het voordeel van de twijfel te geven en naar haar locatie te rijden. Zoals ik al voorspeld had, was het best wel ver rijden, iets waar we totaal niet op zaten te wachten. Toen we er uiteindelijk aan kwamen, bleek het ook nog eens totaal geen strand te zijn. In plaats daarvan waren we in een of ander natuurgebied beland met natuurlijk lagoons, waar je naast het feit dat je er niet aan het water kon liggen, ook nog eens niet kon rondwandelen of iets.. Over een faalmiddag gesproken.. Dit maakte de sfeer er niet echt beter op en de zin die ik maar niet heb uitgesproken maar door mijn hoofd spookte was: I told you so..

Uiteindelijk kwam ik maar met een plan om de situatie nog enigszins te redden. Na een lunchstop in een soort bloemenveld met uitzicht op de lagoons, werd vandaag maar gewoon een driveday en zouden we morgen er maar een chilldagje van maken. Dan maar de dagen omdraaien. Natuurlijk niet geheel ideaal, omdat hoe dichtje je bij Melbourne komt, hoe kouder en winderiger het aan de kust wordt, maar we konden enkel het beste hopen en we zien wel, was het motto. Uiteindelijk laat in de middag was er weer zee in zicht bij Kingston. Ondertussen was het al frisser geworden en het was ook niet zo boeiend daar. Dus enkel daar tijd doorgebracht voor een uitgebreide douche, iets wat ook al weer zo’n 4 dagen geleden was geloof ik.. Daarna nog een stukje verder gereden, niet zo ver gekomen als ik gehoopt was, maar uiteindelijk zat er niet veel anders op dan toch maar in de totaal niet boeiend plaats Mount Gambier de nacht door te brengen.


Day 13-Chillin’ at the beach, BBQ’en at Port Fairy and hanging out with some kangaroos.

‘s Ochtends werden we nog half slaperig ergens bij een random strand er door Mette en Nanna uitgegooid, die vonden dat het hoog tijd was om wakker en actief te worden. Gelukkig hadden ze (bij toeval) wel een juweeltje van een strand uitgezocht. En met het ruisen van de golven en de strakblauwe zee was het prima wakker worden!


Port Fairy

Dit was echter niet de eindbestemming van vandaag, aangezien we deze laatste dag toch echt eens Australian style moesten bbq’en. Van onze Great Ocean Roadtrip wisten Nanna en ik dat je bij Port Fairy aan het strand bbq plaatsen had, dus zijn we daar heengereden. Echter daar ter plekke nog even naar de beste locatie gevraagd en ze wezen ons daar naar een plek niet zozeer aan het strand, maar wel met prachtig uitzicht en in een prachtige omgeving bij een soort haven in de buurt.

Eenmaal daar aangekomen, was de taakverdeling al natuurlijkerwijze snel gemaakt. Terwijl de jongens zich over de BBQ bogen, restte voor ons slechts de taak van in de zon liggen, genieten en het eten opeten. Iemke en Santyago ontpopten zich tot ware chef-koks en genietend van de beste bbq maaltijd ooit, lagen we daar heerlijk in het zonnetje te genieten. De jongens waren zelfs zo lief om het eten ook nog eens te brengen!


O little sea lion

Op een gegeven moment sprong er vanuit het water opeens een kleine zeeleeuw de kant op, die daar een beetje zielig kijkend op de kant lag te zonnebaden. Onzeker of dit kleintje wel zo alleen hoorde te zijn, besloten we het wat van dichterbij te kijken. Hij leek nogal ziekjes en reageerde ook niet op de spartelende vis die de vissers die er vlakbij zaten hem toegooiden. Met grootte ogen keek hij erna alsof hij nog nooit zoiets gezien had. Terwijl de vis weer bijna terug de zee in spartelde, lag hij daar maar een beetje als een zielig hoopje zeeleeuw. Later vlak voor we weer vertrokken, is hij uit zichzelf weer het water ingedoken, dus laten we hopen dat het allemaal goed is gekomen voor hem.

Wij waren ondertussen na onze heerlijke bbq lunch de omgeving wat meer gaan verkennen en een rondwandeling gemaakt door het duin en kustlandschap en over de verschillende kleine stranden. Gewoon adembenemend mooi (alweer). Australia is echt een land wat alles heeft, zoveel verschillende prachtige landschappen en gebieden, je gaat je er echt nooit vervelen!


Tower Hill

Tegen het eind van de middag nog Tower Hill aangedaan. Een gebied waar lang, lang geleden een vulkaan was en nu is het een soort gigantische krater met een groot meer erin omgeven door een groenrijk gebied vol kangoeroes, emu’s en konijnen. Een heel merkwaardig gebied eigenlijk. Of het gebied zelf is niet merkwaardig, de ligging vooral. Je rijdt een afritje van de snelweg af en opeens kom je bij een soort gigantische gat in de grond en kijk je uit over de vallei van Tower Hill. Als je er dan vervolgens in afdaalt, voelt het alsof je een geheel andere wereld betreedt.. Zo onrealistisch en anders dan de weg waar je net vandaan komt..

Hoewel je er met de auto naar beneden kon rijden, besloten we voor het eerst sinds deze trip eens geen risico’s te nemen en het zeker voor het onzekere te nemen en de campervan boven achter te laten en gewoon naar beneden te lopen ipv te rijden. Al snel konden we ook met onze wandeling naar beneden van de weg af een hikerstrail langs het meer volgen. Meteen werd duidelijk in wat voor dierrijke omgeving we waren. Overal sprongen konijnen weg voor je voeten en ook de kangoeroes waren moeilijk te missen, terwijl ze voor je uit sprongen toen we onze weg dieper de vallei in vervolgden. Midden in de vallei, dichtbij het al gesloten bezoekerscentrum zaten ook allerlei emu’s. Er werd al gewaarschuwd dat als je daar ging bbq’en, de emoes vermoedelijk het vlees van je bbq af jatten. Bij ons hadden ze het eigenlijk vooral op Iemke voorzien en het feit dat hij achtervolgd werd door een emu leverde de nodige hilarische situaties op! Uiteindelijk zag de emu in dat hij ook om Iemke heen kon lopen en ging hij er met grote passen vandoor.


Sunset

De zonsondergang was zich al aan het inzitten toen we onze weg weer omhoog de vallei uit maakte. Wat spectaculaire kleurveranderingen van het meer opleverden! Op deze terugweg werden we vergezeld door een aangroeiende hoeveelheid kangoeroes die telkens voor ons op het pad zaten en als we dan naderden en met zijn allen massaal synchroon vandoor hopten. Het blijven zulke indrukwekkende beesten! Ook toen op een gegeven moment een heel groot exemplaar midden op ons pad zat dat we aan het lopen waren. Je durft er toch niet zomaar omheen te lopen als ze zo op hun achterpoten staand in volle grootte je aanstaren..

Als afsluiter van deze laatste echte dag, morgen was alleen nog maar terugrijden, besloten we uiteten te gaan. Omdat we zo ver mogelijk tot Melbourne nog wilden komen, hadden we nog tot vrij laat doorgereden tot we weer bij een stad kwamen om op zoek te gaan naar een restaurant. Het meeste bleek al gesloten, maar we vonden toch nog een klein schattig Indiaas restaurantje wat nog open was voor onze laatste avondmaal van deze trip.


Day 14-Welcome back to Melbourne!

De laatste ochtend van deze wonderlijke reis werden we gewekt door een onbekend geluid. Of wacht het klonk toch vaag bekend.. Een geluid dat we al weken niet meer gehoord hadden, een geluid dat we niet wilden horen: het geluid van regen en een thunderstorm.. Eerst dacht ik nog dat ik droomde of meer een nachtmerrie had, maar nee. Waar ik had gehoopt dat we het goede weer mee terug naar Melbourne hadden kunnen nemen, verdween die hoop nu als sneeuw voor een zon, die zich niet eens liet zien..

Gelukkig was het enige plan voor vandaag de auto schoonmaken en er enigszins schoon en netjes uit te laten zien. Ook moesten we nog even langs een onderdelen supplier rijden, aangezien we de dop van de watertank kwijt waren geraakt en het dubbel zo duur was als we het door de autoverhuur zouden laten vervangen. Dus zo na even goedkoop zo’n dop op de kop getikt te hebben en een grondige schoonmaakbeurt, reden we in de deprimerende regen terug naar Melbourne. Als een soort welcome back present: Welcome back in Melbourne! We hebben jullie gemist & de regen ook, dus alstublieft!

Alle zorgen of de auto wel schoon genoeg was, niet te gehavend eruitzag en we wel onze borg terug zouden krijgen, bleek voor niets. Ze deden heel makkelijk en gewoon alle borg teruggekregen!


Tot slot

Een paar dagen na onze terugkomst besloot gelukkig de zon weer in volle glorie zich te laten zien met heerlijke strandtemperaturen. Dus in plaats van me echt bezig te houden met weer terug aan de studie vond ik het schrijven van een nieuw boek genaamd: ‘101 places on campus for sunbathing’, toch net ietsjes belangrijker!

Heel veel liefs,
Vera