Kiwiland - Part 1

Aussies vs Kiwi’s

Of je nou met een Aussie staat te praten over Kiwi’s of vice versa, een ding zal je meteen duidelijk worden. Het zijn eeuwige concurrenten en ze moeten elkaar niet. Zo ook, toen ik onderweg naar het vliegveld in Cairns in de shuttlebus zat en aan de chauffeur vertelde dat ik op weg was naar New Zealand. Zijn directe respons: “Oh that’s a nice country, there is just one disadvantage: it’s full of kiwi’s!”

Van Australia naar New Zealand gaan is op andere gebieden ook nog een challenge, blijkbaar had ik als ik New Zealand binnen wilde komen een bewijs nodig dat ik het land ook weer zou verlaten. En het feit dat ik een vlucht terug had, was niet genoeg. Het moest zwart op wit op papier afgedrukt staan. Na moeilijk gedoe en 5 dollar laten konden ze voor mij dat bewijs uitprinten. Overigens is me daar in New Zealand bij de douane nooit iets over gevraagd.. Maar dat was slechts het begin, het paperwerk alleen al. Eerst moet je een kaart invullen over dat je Australië verlaat met daarop je gegevens en hoe lang je er was etc. Dan moet je nog een kaart in gaan vullen voor New Zealand hoe je daar gekomen bent en dat je geen verboden artikelen of eten het land binnen probeert te smokkelen. Met een eenvoudig nee overal, smokkelde ik zo mijn granola bars heel illegaal het land binnen.

Alleen toen was ik er nog niet, mijn reis zou in Christchurch beginnen en ik was slechts in Auckland, maar een korte vlucht later en ik kon dit “middle earth” country betreden. Meteen al bij mijn aankomst bleek de gastvrijheid en vriendelijkheid van de kiwi’s. Tijdens mijn vlucht van Auckland naar Christchurch was ik aan de praat geraakt met een Israëlisch meisje dat naast me zat. Zij ging voor enkele maanden naar New Zealand om te backpakken. Terwijl we aan het overleggen waren hoe we het beste bij de verschillende hostels waar we verbleven konden komen vanaf het vliegveld, wat we eigenlijk beide niet wisten, mengde de andere man naast ons, zich in het gesprek en bood ons een lift aan naar onze bestemmingen. De man in kwestie bleek uit Christchurch te komen waar hij als apotheker werkte. Een beetje overdonderd en aangezien de man niks kwaad in zich scheen te hebben en we met zijn tweeën waren, namen we het aanbod aan. Eenmaal in Christchurch pikten we nog eerst zijn vrouw op van een kerstborrel voordat hij ons keurig afzette bij het hostel. Op onze reactie dat het zo ontzettend vriendelijk van hem was, antwoorde hij dat hij ook ooit in onze situatie had gezeten, alleen in een onbekend land, en toen ook mensen dezelfde gastvrijheid en vriendelijkheid hadden getoond. En hij zo nu op zijn beurt de goede daad voort kon zetten en hopelijk wij als wij later een keer in de gelegenheid waren ander mensen te helpen, hetzelfde zouden doen. Dat is toch een mooie gedachte, dat dat nog kan in een argwanende wereld zoals nu, waar vertrouwen en vriendelijkheid vaak ver te zoeken is onder de dikke lagen van een arrogante maatschappij.


Haka Tours

Aangezien ik voor New Zealand geen reisbuddy’s had kunnen vinden die op hetzelfde moment naar New Zealand wilde gaan, had ik besloten met een tour mee te gaan. Na een korte research en een aanbeveling stuitte ik op Haka Tours. Een kleine touroperator die tours in New Zealand van verschillende lengtes verzorgd voor groepen van maximaal 16 mensen. Ook het feit dat hun site vertelden dat de meeste van hun reizigers alleen reisden, maakten het aantrekkelijk. Ikzelf zou immers ook in mijn eentje aansluiten. Ook al wist ik dat ik waarschijnlijk de jongste zou zijn en de gemiddelde leeftijd rond de 30 zou liggen, had ik liever een kleine groep met wat ouderen, dan een enorme bus vol springende 18-jarigen. En waar leeftijd toch niet uitmaakt met reizen, je kunt net zo veel lol hebben met iemand van 44 als met iemand van 24 heb ik ontdekt, besloot ik voor een tour van 16 dagen van Haka Tours te gaan.

Onze tourgroup wisselde gedurende de reis van grootte, aangezien sommige enkel het Zuider eiland zouden doen in plaats van de gehele reis. Alhoewel we halverwege twee nog hebben overgehaald om alsnog ook mee naar het Noorder eiland te gaan. Maargoed de tourgroup was een geheel afwisselend gezelschap van uiteenlopende leeftijden en gezellige individuen aangevuld met, hoe we ze noemden: the family. Een gezin van ouders en twee kinderen, waarvan de kinderen al zo rond de 40 waren en de ouders dus nog een stapje ouder. Oorspronkelijk kwamen ze uit Polen, maar nu woonden ze in Texas. In het begin waren ze met hun gezin wat meer op zichzelf, maar later werden ze steeds meer betrokken en vooral de ouders waren echt fantastisch! Zoveel energie, gekheid en humor in zich! Zo is de vader nog mee gaan skydiven en ook de moeder was een geweldig mens! Aan het eind van de reis noemden we ze allemaal ook mummy and daddy.

Gedurende de hele reis is de groep ook ontzettend hecht geworden, natuurlijk viel de family er wel een beetje buiten, maar ook zij hoorden er gewoon bij. In Christchurch begonnen we met 16, waarvan er 3 na het Zuidereiland naar huis gingen en daarvoor kregen we er 1 Fransoos voor terug. Wat opvallend was eigenlijk dat hoewel de meeste individuen van de groep oorspronkelijk wel van over de hele wereld (of vooral Europa) kwamen, de meeste nu toch net als mij voor enige tijd in Australië zaten. De meeste overigens voor meerdere jaren en voor werk, maar toch grappig dat eigenlijk de meeste zo indirect uit Australië kwamen.

Onze tourguide Si, die ook meteen de bestuurder van het kleine busje waar we mee op pad gingen was, maakten eigenlijk het geheel van onze gekke en gezellig groep af. Tegen de 40 aan en een echte Kiwi, was hij avontuurlijk, kende alle places to be and to go to en kende ook opvallend veel mensen die we onderweg tegenkwamen. Want zoals hij zei, New Zealand is klein en iedereen kent iedereen stiekem. Nadat we op wat foto’s van uit zijn jeugd en jongere jaren gestuit waren, waarin hij met lange lokken een pose had alsof hij een verkenner was die in de verte staarde, werd dat ondanks en dankzij zijn tegenzin al snel onze tour pose voor op foto’s.


Day 1-Christchurch

Terug naar die eerste ochtend in Christchurch, voordat ik helemaal afdwaal met alle goede herinneringen aan de gezellige groep. De avond ervoor was ik al in de Haka Lodge aangekomen vanaf waar de tourgroup zou vertrekken en had die avond meteen al Caroline ontmoet die net als ik laat en veels te vrolijk stuiterend daar in de Lodge arriveerde. De volgende ochtend kwam ik de rest tegen en opvallend was hoe gezellig en open iedereen meteen was. Het is altijd toch een beetje ongemakkelijk zo’n eerste dag met allemaal onbekenden, maar we hadden het er de 2e dag al over hoe snel we elkaar eigenlijk leerden kennen en op dag 2 al begonnen met de vaste inside jokes en bijnamen.

Onze tour begon in Christchurch. Een stad die geheel verwoest is door 2 grote aardbevingen. Heel aangrijpend om te zien. De dag ervoor tijdens mijn lift naar het hostel, vertelde de man al telkens bij lege ruimtes van “here used to be a bar” or “here used to be my favourite restaurant” etc.. Het gehele centrum is verwoest en veel van de gebouwen die nog overeind stonden, moeten nu uit voorzorg alsnog afgebroken worden. Niks is te vertrouwen. Het gehele centrum is ook lange tijd in handen geweest van het leger, niemand mocht erin. Het was gewoon te onveilig. De hoofdstraten zijn wel een jaar afgesloten geweest, het is nu pas dat alles zich langzaam weer begint op te bouwen. Maar de ravage is nog duidelijk zichtbaar. Wat eens een prachtige stad moet zijn geweest met 60% van the heritage buildings van New Zealand, had nu als bijnaam ‘the carpark city’ gekregen, zoveel lege vlaktes waren er nu. Kun je je dat voorstellen in een stad leven waar niks meer is, het centrum uitgestorven, bewaakt door het leger, wegen afgesloten. Je huis verlaten, ook al is het niet verwoest, het staat in een code red or orange district dus denk maar niet dat je daar nu kunt wonen. Buurten vol huizen waar niemand meer woont, verlaten en achtergelaten.. wachtend op de sloop..

De man vertelde me ook toen we door een straat reden die nog niet zo lang geleden weer geopend was, dat alle huizen waar ’s nachts geen licht brandt tot die verlate groep huizen behoorden, achtergelaten, onbewoond. Tijdens de eerste aardbeving is niemand omgekomen, maar heeft de gebouwen natuurlijk wel al verzwakt. De tweede aardbeving was een stuk heftiger en voornamelijk door de instorting van 2 grote gebouwen zijn de iets meer dan 180 mensen omgekomen. Verder zijn er nog honderden, dan wel niet duizenden tot tienduizenden kleine naschokken geweest. En hoewel nu langzaam alles weer op gang komt, er weer hoop bloeit, blijft het nog steeds heftig om te zien. Op een gegeven moment stonden we op het strand, vanwaar je uitkeek op een heuvel omringd door containers, op de top van de heuvel waarvan duidelijk een deel naar beneden was gestort, de resten van huizen. Half naar beneden gestort of nog net balancerend op het randje. Ooit een droomhuis met prachtig uitzicht op de zee, nu een ravage op het randje van de afgrond.


Lake Tekapo

Na deze heftige start, begaven we ons na een korte stop in een klein dorpje voor de lunch richting Lake Tekapo. Zo’n contrast met waar we eerder waren. Het was alsof we in Zwitserland in de alpen of beter gezegd in een advertentie ervoor beland waren, zo ongelooflijk mooi was. Een prachtig blauw meer, omringd door besneeuwde bergen, met op de voorgrond waar wij stonden een prachtige kleurenmassa van bloeiende seringen die samen met de bergen weerspiegelden in het water. Hier waar wij de nacht door zouden brengen was een piepklein dorpje niet bestaande uit meer dan het hostel waar we sliepen , een pub en een kerkje. Dat kerkje was de reden waarom we in het begin vergezeld werden opeens door een buslading Japanners. De achterwand van de kerk was namelijk van glas gemaakt, waardoor het uitzicht gaf op het meer en de besneeuwde bergen en het daardoor ook meteen tot een nummer 1 trouwlocatie bombardeerde. Echtparen kwamen helemaal hier overvliegen om alleen daar te trouwen of hun foto te nemen. Gelukkig keerde de rust over dit lieflijke plaatsje terug met het vallen van de nacht.


Day 2-Queenstown

De volgende dag reden we door, verder in het prachtige berglandschap van New Zealand. Met Mount Cook in de verte die langzaam steeds dichterbij kwam, tot het tijd was voor de eerste groepsfoto, via het een na het andere prachtig bergdorpje, via de 2 na hoogste pas van New Zealand en met de indrukwekkende besneeuwde bergtoppen van the Remarkables (ook te zien in meerdere Lord of the Rings films) kwamen we in de middag aan in Queenstown. Om daar toevallig meteen bij het binnenrijden van de stad David (door iedereen Dave genoemd) tegen te komen, een vriend van Michael die ook bij de groep zat. Dave had eigenlijk zich ook gister al bij onze groep moeten voegen, maar had zijn vlucht door wat stommiteiten gemist.

Queenstown, the adventure capital of New Zealand met meer activiteiten per vierkante meter dan waar dan ook. Klinkt extreem misschien, maar zo op het eerste oog was het gewoon een wat groter dorp in net zo’n prachtige bergomgeving met water en weerspiegelende besneeuwde toppen als de plaatsjes die we hiervoor gezien hadden. Na een eerste walk around the city besloten we de gondola omhoog te nemen de berg op voor een nog beter uitzicht. Helaas voor de durfalls was de eenvoudige bungy hier op de top al dicht. Queenstown staat echter meer bekend om de Nevis Bungy: 134 meter, toch net wat interessanter dan the ledge van slecht 50 nog iets meter.


Fergburger: Big and famous

Na warme chocolade melk op de top was het wel tijd om nog van een andere bekende activiteit te gaan genieten. Nu we in Queenstown waren, moesten we wel een Fergburger gaan eten. Bekend om het feit dat ze gigantisch en ontzettend goed zijn. Geen woord van gelogen, nog nooit zo’n gigantische burger gegeten, maar het is toch zonde om niet te proberen hem helemaal op te eten!


Nieuwe Haka Lodge

Tijdens onze gehele reis sliepen we telkens in hostels, met kamergroottes verschillend van 4 tot 6. Hier in Queenstown sliepen we in de nieuwe Haka Lodge. Pas net sinds 3 dagen open en wij waren de eerste Haka tourgroup die hem mocht inwijden. De Haka Lodges zijn echt geweldig, totaal anders dan andere hostels en veel meer in huiselijke stijl. Waar de Haka Lodge in Christchurch slaapzalen met echte bedden in plaats van stapelbedden had, heeft de Haka Lodge in Queenstown wel stapelbedden maar dan wel de luxe versie, met goede matrassen en gordijntjes voor de privacy. Ook de rest van de Lodge lijkt net alsof je in een groot huis zit in plaats van in een hostel. Heel gezellig! Die avond dan ook gezellig met alle aanwezigen, andere Haka tourgides die mee hadden geholpen de nieuwe Lodge op te zetten, op het balkon/terras buiten op de nieuwe Haka Lodge geproost.

Daar kreeg ik nog wel een interessant verhaal te horen van mijn eigen tourguide dat eigenlijk de Nederlanders de eerste waren om, natuurlijk na de Maori, New Zealand te ontdekken. Ze werden echter zo afgeschrikt en bang gemaakt door de indrukwekkende Maori krijgers (onder andere door een verkeerde telescoop die ze vergrootten tot reuzen) dat ze nooit voet aan land hebben gezet en er weer snel vandoor gevaren zijn.


Day 3- Canyoning

Om de ochtend goed te beginnen, besloten we met 8 man te gaan canyoningen. Iets wat ik al eerder een keer in Frankrijk heb gedaan. Het houdt in dat je de rivier volgt op allerlei manieren. Via bijvoorbeeld abseilen, van watervallen afspringen et cetera. Aangezien de rivier in een soort canyon lag, begon de tocht met het zwieren van de ene kant naar de andere kant via kabels en touwen, tot we bij het stuk waren, waar we abseilend de kloof en de rivier tegemoet zouden gaan. Verder nog wat kleine oefen sprongen van een paar meter, niet heel uitdagend verder. Nog bij een waterval waar het niet veilig bleek om de springen, zijn we de 7 meter maar mee naar beneden gegleden, alsof je de waterval als glijbaan gebruikt. Vanaf een andere rots toen maar even nog 6 meter naar beneden de rivier in gesprongen als goedmakertje.


Jij hier?

Na een actieve ochtend besloten Talia, Liezl, Claire en ik dat het tijd was voor wat fish & chips. Toen we in het schattige tentje zaten, was daar opeens weer een onverwachte ontmoeting. Santyago die ook mee was tijdens de Spring Break Roadtrip kwam daar opeens binnenlopen. Nou wist ik wel dat hij samen met Iemke en Mette en wat anderen voor mij in New Zealand was. Maar die waren allemaal al weer terug naar Australië gevlogen de dag dat ik aangekomen was. Maar wat deed hij dan nog hier? Na een verbaasde wat doe jij hier en wat leuk om je te zien hier zo random in Queenstown, vertelde hij me dat hij besloten had om langer in New Zealand te blijven en hier in Queenstown te gaan werken. Heerlijk eigenlijk toch die vrijheid om dat soort beslissingen toch gewoon te kunnen nemen. Wie weet kan ik dat ooit ook nog wel eens zeggen, weet je wat ik blijf hier gewoon wonen.


Cookietime

Tijdens een heerlijk middagje door deze prachtig gelegen stad te lopen, stuitte ik nog op een ander leuk iets: Cookietime :) Een winkel waar ze overheerlijke (chocolate chip) cookies ter plekke voor je bakken, verder ook een bekend merk, want je kunt deze koekjes door heel New Zealand krijgen. Die avond hadden we besloten met de hele groep (exclusief the family) uiteten te gaan bij Flames, een excellent steak restaurant. En de dag werd afgesloten met een van onze eerste pre-christmasborrels bij the World Bar waar we dankzij onze tourguide Si nog wat leuke kortingen en gratis deals kregen. Heel toevallig was er die avond nog een band die vanuit het niks Wagonwheel begon te spelen. Een countrysong uit de USA die ik dankzij Shayna ontzettend goed ken. Aangezien zij die bijna elke avond wel wilde luisteren. Echt grappig, niemand kende het nummer daar dan ook behalve ik, toch grappig.


Day 4-Shopping and the candy shop

De dag ervoor hadden we besloten om met de groep tijdens onze Christmas/End of the World party op de 21e Secret Santa te houden. (Soort surprise eigenlijk, je trekt lootjes en koopt voor diegene een grappig/leuk kadootje). Waarom de 21e en niet met kerst? Wel een aantal zouden na de 21e alweer terug naar huis gaan, aangezien ze enkel de 7-daagse South Island tour deden ipv de 16 daagse en we wilden ze er toch wel graag ook bij betrekken. En aangezien ik verder besloten had mijn geld te sparen voor skydiven, ging ik deze ochtend ipv of mee naar de nevis bungy of canyon swing, maar eens vast wat souvenir en secret santa shopping doen. Ik kwam daarbij toevallig ook nog een ouderwetse snoepwinkel tegen, waar ik het niet kon laten even naar binnen te gaan en jeugdherinneringen op te halen en verslavingen op te frissen.

Die middag zouden we doorgaan naar Wanaka, net als Queentown gelegen aan een meer. Daar in de buurt zou ook de skydive locatie zijn. Echter stond er nu te veel wind voor skydiving, maar met een beetje geluk zouden we de ochtend erna kunnen gaan. Nu restte niet veel anders dan hier nog de mooie omgeving beter te bekijken vanaf de grond en aangezien we nog wat dingen nodig hadden voor secret santa, besloten Collin en ik nog even de stad in te gaan. Daar ontdekte we een geniale 2e hands winkel, waar we nog echt uren rond hadden kunnen lopen als het helaas niet al bijna tegen sluitingstijd was geweest.


Day 5-Skydiving

Vroeg in de ochtend stonden we daar te wachten met de kleine groep die bereid was voor de lol uit een vliegtuig te springen als wakker word activiteit. Waaronder zeer opvallend ook the daddy van the family, nice dat zo iemand dat ook gewoon nog even doet. Vlak voordat we zouden vertrekken richting het vliegveld kwam Dave nog aanlopen met de vraag of hij toch ook nog meekon. Hij had ter plekke besloten dat hij toch ook ging skydiven, een stuk verstandigere keuze dan die van Liezl. Zij was een paar dagen geleden overgehaald om ook mee te gaan en stond sinds die tijd al te trillen op haar benen. Zelf had ik die angst eigenlijk helemaal niet, misschien wel het feit dat ik er niet echt over nadacht en het gewoon deed. Ik weet het niet, zelfs toen we helemaal klaar in uitrusting stonden en richting het vliegtuig liepen, ging er eerder een overdosis aan excitement door mijn aderen dan angst. Terwijl we zo in het vliegtuig op weg naar 12.000 ft zaten, genoot ik meer van het geweldig uitzicht dan zenuwachtig te zijn. We zaten met een aantal springers en instructeurs in dat kleine vliegtuigje gepropt, terwijl de instructeur met wie ik zou springen constant nog mijn harnas ed. checkte of ik wel goed vast zat. Een andere instructeur vond dat ik te vrolijk was, dus maakte nog een grapje over het feit dat ie niet zeker wist of ik wel goed vast zat en het zou overleven. Maar niks kon mijn enthousiasme onderdrukken.


“step outside for a little air”

Aangekomen op 12.000 ft gaat opeens een rolluik open, de koude wind van die hoogte blaast in je gezicht. De ironische woorden ‘step outside for a little air’ staan op de wand geschreven naast het gat in het vliegtuig waar jij uit moet. Zonder verder na te denken begint je instructeur je al richting dat gat te duwen. En zonder verder na te denken neem je automatisch maar de geoefende skydive houding aan. Misschien was dat de enige seconde toen we daar over de reling van het vliegtuig hingen op weg naar het diepe, dat er misschien 1 flits van what the hell am I doing door me heen schoot. Maar dan is het al te laat, minder dan een seconde later bevind je je in de lucht in vrije val.. En dan realiseer je je hoe ongelooflijk prachtig dit is. Echt waar, het uitzicht! De gedachte dat je te pletter zou kunnen slaan op de grond komt niet eens in je op, de grond is veels te ver weg. Het voelt niet eens echt als vallen, alhoewel je merkt wel dat je een goede snelheid hebt door de lucht die met een noodvaart langs je scheert. Maar de wereld onder je ontrolt zich als een prachtige kaart, de view die je vanuit het vliegtuig ook hebt, maar nu kun je 360 graden kijken. Prachtig gewoon! Je ziet de besneeuwde bergen, een aantal meren in de verte, een rivier die onder je kronkelt, gewoon zo mooi! Als de parachute zich na iets minder dan een minuut uitklapt, verandert de val helemaal in een rustige rit. Kun je je instructeur weer verstaan en ontpopte hij zich als een echte tourguide, kijk daar zie je Mount Cook en daar is Lake nog wat et cetera. Op een gegeven moment zei hij ook “And what do you think of my office? Beautiful isn’t it” Ik kan hem geen ongelijk geven, ik vroeg nog hoe vaak hij dan zo sprong op een dag, zo’n 10 keer op een goede dag. Echt bizar eigenlijk. Maar wat een ervaring skydiven. Ik zou het zo weer doen. Het uitzicht is adembenemend en ook al heb je niet echt een adrenaline kick. Het voelt toch zo goed om daar even 12000 ft naar beneden te springen met zo’n mooi uitzicht onderweg. Skydiven doe je niet voor de adrenaline, maar voor de beauty.

Na deze geweldige vroege ochtend start, reden we verder richting Frans Josef. Ondertussen veranderde het landschap langzaam van het ondertussen vertrouwde Zwitserse Alpen bergomgeving naar meer regenwoudachtig gebied. Na aankomst daar besloten we met zijn allen naar de Ice Bar te gaan. De eigenaar was een goede vriend van Si, de tourguide, en zoals Si had gezegd ooit een linedancing kampioen, dus wie weet of we nog wat moves konden oppakken. En we werden niet teleurgesteld. Na enig overhalen, kwamen zijn moves uit de kast en kregen we een persoonlijke linedancing workshop haha. Na nog wat van zijn geweldige creaties aan shotjes met nog sprookjesachtigere namen als the ‘tooth fairy’, geprobeerd te hebben, werd het idee geboren dat iedereen maar eens in die paal die in het midden van de bar stond, moest proberen te klimmen. Ach wij waren toch de enige mensen daar, dus na lang overhalen, ontdekte ik daar mijn verborgen talent: pole dancing..


Day 6- Frans Josef Glacier

Die dag zou ik samen met Talia in de Frans Josef valley gaan wandelen. Na een eerste korte wandeling langs watervallen en richting de gletsjer, besloten dat het wel tijd was voor een wat langere wandeling om de omgeving beter te ontdekken. Van te voren hadden we al wel wat wandelingen op de kaart zien staan, maar daar vanaf het centrale punt bleek ook een andere route te lopen die onze interesse wekte. Het zou zo’n 12 kilometer zijn, maar vreemd genoeg stond er bij 5hrs return. Wat we wel erg lang en overdreven vonden voor maar 12 kilometers. Het gekke en bijzondere hier is dat de gletsjer niet direct tussen besneeuwde bergen ligt wat je misschien verwacht, maar aan de onderkant omgeven is door heuvelachtig regenwoudlandschap.

Misschien dat de reusachtige wiebelende loopbrug die met touwen over de machtige rivier was gespannen een voorteken was. Of anders misschien het bordje “3 people died on this trail”. Maar nee, wij zagen nog steeds niet in waarom 12 kilometer 5 uur zou kunnen duren. Ook het feit dat we allebei al binnen 5 seconde waren uitgegleden leek meer onhandigheid dan een waarschuwing. Tot na de 1e bocht het gehele ‘pad’ al gauw veranderde in een glibberige klauterpartij over de rotsen. Het werd meer rockclimbing dan normaal wandelen, terwijl je je soms aan boomwortels omhoog moest trekken om verder te komen, terwijl de afgrond op 1 centimeter afstand gaapte. Onze leuke middagwandeling werd opeens een stuk uitdagender en interessanter. Na nog een tweede touwbrug met een waarschuwing: maximum load 1 person, kwamen we aan in wat leek een oud verborgen koninkrijk in het regenwoud. Mos overal en oude stenen waar ooit een trap was geweest nu overgroeid met planten, water sijpelend vanaf de rotsen begroeid met mos en varens, vogels met schelle kreten en een enkele toon die als een schril signaal klonk alsof het geluid uit de film van the Hungergames was als je een capsule met een gift kreeg. Compleet overdonderd, klommen en klauterden we verder, dieper deze vreemde wereld in en hoger de heuvel op richting de gletsjer.

Aangezien ik iets voorop liep, zag ik het als eerste. In de verte opende het regenwoud zich en een uitzicht punt openbaarde zich in het verloren gewaande zonlicht. Maar juist daar, na dit hele geklim, stond iets, iets irreëels. Wat deed dit hier, waarom hier? Spontaan begon ik te lachen.
Er stond een bankje. Een zeer mooi zoals je ze kent door de gemeente geplaatst type bankje. Alsof dit niet al ridiculous genoeg was, passeerden we even later een klein verlaten schuurtje met golfslagplaten op het dak en overgebleven planken erin. Alle muren waren volgeklad en gekrast met namen en data. Van recent tot data daterend uit tijden lang geleden. Wat was dit voor een vreemde plaats hier midden in the middle of nowhere in het regenwoud bij een gletsjer? Het was nou niet bepaald alsof deze plek makkelijk bereikbaar was. We lieten dit bizarre gedoe achter ons om via een geïmproviseerde trap, die meer weg had van een kippenren, die met staalkabels tegen de rots boven de afgrond was bevestigd, verder te gaan. Zeker een aparte en wonderlijke route met prachtige uitzichtpunten over de vallei en gletsjer. Nou bleek dat er een reden was, waarom deze route ook niet meer op de kaart stond. Een tijdje geleden waren er allemaal ‘mudslides’ geweest, waardoor delen van het pad weggespoeld waren. Het pad was nu echter net weer open en toegankelijk, maar nog wel dus een goede uitdaging. Waar ik overigens totaal geen probleem mee had ;)


Day 7-The End of the World

Waar gister we nog ontzettend geluk hadden gehad met het weer en het een prachtige zonnige dag was geweest, werden we nu gewekt door het geluid van de stromende regen. Gelukkig stond er voor vandaag overdag toch niets anders op het programma dan via verschillende transportmanieren reizen. Na eerst een rit met ons vertrouwde busje kwamen we aan bij een punt vanaf waar we de Kiwirail, een panorama trein, zouden pakken terug naar Christchurch. Dat panorama gedeelte hield in dat, naast het feit dat je natuurlijk voortreffelijk uitzicht had op de omgeving, het laatste treinstel open was en dus geen ramen had, vanaf waar je het uitzicht nog eens extra goed kon bewonderen en foto’s kon nemen.

In de middag kwamen we terug aan in Christchurch, waar op dat moment ook een andere Haka toursgroep zou zijn met wie we samen een bbq en christmas/end of the world party zouden hebben in de Haka Lodge. Al snel bleek dat ook al was de andere tourgroup langer onderweg, wij al hechter, wilder en gekker waren samen. Terwijl wij na onze hilarische secret santa ook dankzij de punch gezellig over de grond aan het rollen waren en de meest gekste dingen uithaalden, zat de andere groep stilletjes op de bank ons aan te kijken met een blik van wat voor idioten ze nu weer tegen waren gekomen. Een ding is zeker, als de wereld die avond was vergaan, then at least we went out with a bang..


Day 8-Kaikoura

De ochtend erop was zwaar, na een lange mooie nacht, hadden de meeste weinig slaap achter de rug en was het nu tijd om the fallen soldiers te tellen en ons brakke hoofd weer richting de bus te slepen. Ook hadden we afscheid moeten nemen van 3 van onze tourmembers die weer naar huis moesten voor werk. Het weer deelde de algemene stemming met grijs bewolkt weer. Na een tijd besloot onze tourguide dat het hoog tijd was om ons eens uit de bus te schoppen de frisse lucht in. Terwijl we nog half slaperig niet helemaal snapte waarom we hier opeens naar een aantal rotsen langs het water aan het staren waren, was ik binnen 1 overenthousiaste kreet van Caroline meteen wakker. Er zaten allemaal zeeleeuwen op de rotsen om ons heen. Eentje had duidelijk net als ons zijn dag niet en begon na wat vreemde stuipbewegingen spontaan over te geven. Wat een vreselijke vislucht kwam daar van af zeg!

Niet veel later reden we het lieflijke kustplaatsje Kaikoura binnen. Si zou daar samen met een goede vriend van hem en een aantal mensen van de groep de zee op gaan om vissen en crayfish (kreeften) te vangen om later die avond op de bbq te gooien voor dinner. Echt heerlijk was dat, zo vers gevangen en gebarbecuede vis!

Halverwege de New Zealand tour alweer, vele verhalen en avonturen zouden nog volgen, deze eerste 8 dagen was slechts het begin.. Dus to be continued..