Kiwiland - Part 2

Deel 2 van mijn reis in New Zealand. Enjoy!


Day 9-Up to the north!

Na een sleep inn morning weer op weg gegaan om de relaxte sfeer voort te zetten met een winetasting at the Yealands Winery. Een wijnmakerij die geheel zelfvoorzienend is qua energie met behulp van allerlei trucs zoals zonnepanelen. Geheel ecologisch verantwoord dus, het opvallende was dat dit helemaal niet terug was te zien in de prijs. Het was juist helemaal niet extra prijzig.

De nodige wijntjes verder was het dan toch echt tijd om het Zuidereiland gedag te zeggen en op weg te gaan naar het noorden. Met een zonnetje kwamen we aan in Picton, vanaf waar we de veerboot naar Wellington op het Noordeiland zouden nemen. Terwijl de meesten voor de comfort van de stoelen en banken binnen kozen, vond ik het heerlijk om zo ’s avonds nog even lekker uit te waaien op het bovendek, kijkend naar de ondergaande zon en het prachtige eiland wat we gedag moesten zeggen. Laat in de avond kwamen we uiteindelijk in Wellington aan. Heel gek maar om de een of andere manier voelde het als thuis komen na een lange reis. Vreemd voor een stad waar ik nog nooit geweest was..


Day 10-Wellington aka the middle of Middle Earth

Terwijl de meesten nog vredig in hun bedje lagen te slapen, besloot ik er op deze vrije ochtend op tijd uit te stappen en de haven en de rest van Wellington te gaan verkennen. Ten eerste echt een ontzettend leuke stad om in rond te lopen. Wat verder ook wel grappig was, was dat je langs de haven allerlei plekken had die gemaakt waren dat je daar het water in kon springen. Een loopplank als van een oud piratenschip, een hoge steigerconstructie met een duikplank. Je krijgt bijna de neiging om een van de opties te pakken en het water in te gaan. Toch maar niet gedaan uiteindelijk..

Meer in het centrum zelf, kreeg ik in de winkelstraten eindelijk dat kerstgevoel waar ik al zo lang naar op zoek was. Morgen zou kerst zijn, maar met al het mooie weer en anti-winter activiteiten was dat gevoel ver te zoeken. Niet dat het nu opeens spontaan aan het sneeuwen was hier, maar de vele uitbundige kerstdecoratie, de kerstliedjes die vanuit alle winkels weerklonken en de mensen die haastig de laatste kerstinkopen kwamen doen, was het dichts bij het kerst dat ik ken dat je kunt komen hier.

Ook nog kort het (gratis!) museum Te Papa binnengelopen, waar ze tentoonstellingen over van alles en nog wat hadden. Daar besloot ik nog even de aardbevingssimulator in te lopen, voordat ik het wel weer mooi geweest vond. Eenmaal weer terug bij het hostel gingen we met de groep op weg via smalle kronkelende weggetjes de heuvels in bij Mount Victoria vanaf waar je prachtig uitzicht had over de stad.


The hobbit

Waar New Zealand Hét land is waarvan de landschappen schitteren in de films van Lord of the Rings, is Wellington Dé stad die centraal staat. Hier worden alle special effects gemaakt en Wellington wordt ook wel ‘the middle of Middle Earth’ genoemd. Nou konden we dus ook niet anders dan even een bezoek brengen aan de studio’s waar dat allemaal gebeurt: Weta Studios. Veel meer dan een filmpje over hun passie en hoe ze het maken en een kleine collectie collectables was er niet te zien, maar ach je moet er toch even heen. Om in deze stijl door te gaan, besloten Claire en ik vervolgens om jawel hier in Wellington waar hij in première is gegaan, naar The Hobbit te gaan. Een betere locatie om die film te kijken, is moeilijk te vinden zou ik zeggen.


The night before Christmas

Van de goede catch die onze vissers in Kaikoura hadden gedaan, hadden we nog wat crayfish over die we nu mooi voor ons Christmas Eve dinner konden gebruiken. Tegen beter in hadden we gehoopt de rest van de avond gezellig samen in een pub te kunnen doorbrengen, maar na een tevergeefse zoektocht bleek alles vroeg dicht te gaan en besloten we naar een speciale kerstboom te gaan die we de dag ervoor al gevonden hadden. In de buurt van het hostel stond namelijk een gigantische stalen frame in de vorm van een kerstboom met honderden lichtjes erop. En onder deze reuzenkerstboom lagen allemaal zitzakken waarop je dus heerlijk kon gaan liggen. Als je vervolgens omhoog keek, werd je bijna duizelig van de vele lichtjes die in patronen boven je oplichten. Liggend onder de kerstboom, kijkend naar de lichtshow kwam kerstmis langzaam dichterbij.


Day 11- Christmas on the Southern Hemisphere

Na een uitgebreid kerstontbijt van scrumbled eggs, bacon, toast and pancakes bereid door Michael en Dave, zou kerst eigenlijk vooral een driving day worden. Het einddoel van de dag was Taupo. Onderweg veranderde het landschap van glooiende heuvels vol schapen naar vulkanisch grondgebied. Waar we eerst nog een stop maakte in een onaangetaste stukje oerbos voor een korte wandeling, kwamen we bij dat punt waar het officieel gezien überhaupt verboden was om in dat zwarte vulkaanlandschap ook maar te stoppen. (Aangezien het militairoefenterrein is.) Daar zagen we ook Mount Doom oprijzen vanuit de verte. In dat gebied zijn 3 (actieve) vulkanen, die in de winter als ze met sneeuw bedekt zijn geheel onschuldig als bergen vermomd zijn. Het feit dat ze actief zijn werd echter nog eens benadrukt door het feit dat slechts een maand ervoor, een ervan was uitgebarsten..

Eenmaal in Taupo aangekomen nog met de durfalls het koude water van het meer ingegaan. Een kerstduik, weer eens wat anders dan een nieuwjaarsduik he;) Daar nog geheel in Aussie en Kiwi stijl kerst gevierd met een uitgebreide barbecue.


Day 12- Tongariro Alpine Crossing

Half 6 in de ochtend stonden we met een aantal ‘die hards’ al te wachten op de bus die ons naar het startpunt van de Tongariro Alpine Crossing zou brengen. Ondanks vele waarschuwingen dat het weer heel slecht zou zijn en het een zware lange tocht zou worden, een waarschuwing die nog een paar keer herhaald werd toen we in de bus zaten, zodat je alsnog op kon geven, besloten we met zijn 5’en toch te gaan. Ik samen met 4 mannen uit mijn groep: Dave, Dominique, Josef en Olivier (de fransoos die zich in Wellington bij de groep aangesloten had). Gelukkig had ik die ochtend in de badkamer van het hostel een Duits meisje ontmoet die ook dezelfde wandeling zou doen, waardoor ik niet geheel omringd zou zijn door testosteron. Samen met haar heb ik uiteindelijk het merendeel van de tocht gemaakt.

De Tongariro Alpine Crossing schijnt een van de mooiste wandelingen te zijn in New Zealand. Ik gebruik het woord ‘schijnt’, want het slechte weer waar ze het over hadden was helaas niet gelogen en maakte tot het een barre tocht in regen en mist zonder uitzicht. Vanwege de uitbarsting een maand daarvoor en het slechte weer, was een deel van het pad afgesloten en konden we geen overtocht maken, maar moesten we halverwege omkeren. Voor nu maakte dat eigenlijk niet heel veel uit, want de tocht was meer een gevecht tegen de wind en regen, dan een wandeling om van het mooie uitzicht (dat verstopt was achter lagen wolken) te genieten. Meer dan een paar meter om je heen was het zicht op de slechte momenten niet. De route gaat tussen en over de grote vulkanen daar met uitzicht, als we wat hadden kunnen zien, op prachtige meren en de kraters van de vulkanen. Nu was het echter slechts een zwart pad van vulkanisch gesteente omgeven door mist. Iets wat de gehele omgeving mysterieus en mistroostig maakte. De beklimming van Mount Doom in noodweer en in de mist, hoe meer toepasselijker kan het..

Op de weg terug voltrok zich een klein mirakel toen wat zonnestralen hun weg naar beneden wisten te vinden en we even de vallei konden zien, opgelicht in zonlicht, voordat het een paar minuten later weer begon te hozen en de wolken zich dichttrokken.

Van te voren was gezegd dat de tocht wel 10 uur zou duren en bladiebla. Nou een ding was zeker, na 4 uurtjes lopen waren we al weer terug, drijfnat dat dan wel weer. Terug bij het hostel besloten we dat het tijd was voor wat verbetering van dit naargeestige weer door naar het warme water van de thermal hot springs in de buurt te gaan. Zelfs de mummy van de the family ging nog gezellig met ons mee.


Day 13-Rotorua

Deze ochtend op de 13e dag in New Zealand was het tijd voor de Taupo bungy jump. Helaas wegens budget redenen moest ik toekijken naar hoe een paar andere vrijwillig en onvrijwillig (Caroline vanwege een weddenschap) naar beneden zouden springen. Het was zo’n prachtige locatie met het azuurblauwe water en rots kliffen eromheen dat ik op recht hoop dat ik nog een keer terug kan komen of anders op net zo’n mooie plek een keer een bungyjump kan uitproberen.


Wai-o-Tapu

Via de haka falls reden we door naar een wat warmere en blubberige content: the mudpools. Aan alle kanten kwamen bellen omhoog uit de modder, hevige zwaveldampen achterlatend als ze uiteenspatten, toevoegend aan het toch al stomende geheel. Om nog even in de thermische sferen te blijven, bezochten we Wai-o-Tapu, ook een geothermisch gebied met allerlei pruttelende modderpoelen en kokende meertjes in vreemde felle kleuren. Nou ben ik al vaker in Yellowstone National Park geweest en eerlijk gezegd kan dit daar natuurlijk niet aan tippen, omdat dit veel kleinschaliger is. Natuurlijk was het wel nog steeds indrukwekkend, maar het feit dat het halverwege opeens totaal onverwacht begon te regenen, maakte wel dat we er voor kozen liever een sprint in te zetten richting de uitgang dan nog rustig rond te slenteren en om ons heen te kijken.

Daarom kwamen we ook al vroeg aan in Rotorua, waar ik besloot nog even door de stad te lopen, voordat we ‘s avonds na een Maori cultural performance zouden gaan. Wat me meteen opviel was hoe open en vriendelijk iedereen hier was. Ik weet niet of het lag aan het feit dat ik op dat moment alleen door de stad liep of wat het was, maar iedereen sprak me aan. Zo heb ik nog heel lang en gezellig met een winkeleigenaar staan praten die toch niet zo veel anders te doen had en op straat raakte ik in gesprek met een man wiens vader ook Nederlands was. Iets was ik overigens vrij vaak te horen heb gekregen, dat een van de ouders ook uit Nederland komt. Ook later toen ik aan de praat raakte op het vliegveld met een man van de security, bleek dat ook hij een Nederlandse vader had.

Even later kwam nog wel de actie voorbij die helemaal de kroon spande van dit geheel, terwijl ik verder liep door de winkelstraat, lichtelijk overpeinzend of ik misschien toch niet een briefje op mijn rug had met ‘praat tegen me’, aangezien ik nu al zo vaak aangesproken was, maar nee. Kwam er opeens een New Zealandse jongen achter me aanrennen die me spontaan zijn nummer gaf en of ik alsjeblief hem wilde bellen, omdat ik zo mooi was en bladiebla. Daar nog later toen ik terug was bij de groep de grootste lol overgehad, maar toen hij me vervolgens nog aanbood me persoonlijk een hele privétour over het Noordeiland te geven, vond ik het wel mooi geweest en heb ik het geheel maar afgekapt.


Op diner bij de Maori

De maori cultural performance and ‘hangi’ feast, is een soort dinnershow, waarbij er door Maori’s dingen over hun cultuur en gewoontes uitgelegd worden in combinatie met een diner waarvoor het voedsel op traditionele wijze is voorbereid. De Maori cultuur is weer heel anders dan die van de Aboriginals. Zo werden de Maori krijgers lange tijd als de meest gevreesde, sterkste en indrukwekkendste gezien. Dat heeft er misschien ook aan meegeholpen dat vooral tegenwoordig de verhouding tussen de oorspronkelijke bewoners en cultuur en de westerlingen, hier geheel anders ligt dan in Australië. Het begon allemaal eigenlijk op dezelfde manier, de Europeanen kwamen en namen eigenlijk voor hun vanzelfsprekend (en door miscommunicatie) het land in beslag. Echter waar in Australië de situatie toch nog vrijwel hetzelfde is en de Aboriginals nog steeds op een bepaalde manier onderdrukt worden, zit het hier net wat anders. Op een gegeven moment zagen de nieuwe Kiwi’s in dat ze een fout hadden gemaakt, het niet zo moest en ze beter maar een poging konden doen hun fouten enigszins te herstellen en het land samen met de Maori’s te delen. Een van de dingen die ze bijvoorbeeld gedaan hebben is veel plaatsen hun oorspronkelijke Maori naam teruggeven. De Maoritaal is dan ook door heel New Zealand veel terug te vinden, in plaatsnamen, namen van bergen, rivieren, maar ook in straatnamen. In sommige plaats(jes) was er geen enkele makkelijk uitspreekbare straatnaam. Ook wij hadden tijdens onze reis van Si zo het een en ander van de Maori taal geleerd. Bijvoorbeeld als hij uitlegde waar bepaalde plaatsnamen vandaan kwamen.


Haka

Een ander bekend voorbeeld is natuurlijk de Haka die tegenwoordig ook door het New Zealandse Rugby team gebruikt wordt om opponenten af te schrikken. Ook veel andere oorspronkelijke tradities zijn in de hedendaagse kiwicultuur geslopen, zoals de kettingen van in bepaalde traditionele vormen gesnede jade of been, met bij elke vorm een ander verhaal en betekenis vanuit de Maori verhalen en tradities. Veel New Zealanders krijgen er wel een voor een belangrijke verjaardag of gebeurtenis. Zo hebben de verschillende culturen elkaar toch na enige moeite elkaar gevonden, zodat ze elkaar niet afstoten, maar juist aantrekken en het verstrengeld tot 1 land.

Hier tijdens deze performance, lieten ze zien hoe ze bijvoorbeeld oorspronkelijk terugkwamen in hun boot van de jacht met liederen of hoe ze het voedsel in de grond stoofden. (Later zouden we dit overheerlijke voedsel ook als diner hebben.) En andere aspecten van hun cultuur werden uitgelegd, bijvoorbeeld stel wij, nu de bezoekers in hun nagebouwde dorpje, zouden een onbekende stam zijn die ze tegenkwamen lang geleden, hoe daarop werd gereageerd. En nog allerlei andere aspecten, van hun wapens tot spellen, werden verteld. Nog liederen en dans opgevoerd en afgesloten met een voorbeeld van natuurlijk de Haka.


Glow worms

Voordat we aan het avondmaal zouden beginnen, werden we nog meegenomen het bos/regenwoud in, waar bij een klein meertje allerlei glowworms zaten. Kleine blauwe lichtjes die je altijd de weg zullen wijzen. Aangezien ze de neiging hebben naast paden in het bos te zitten. Een soort vriendelijke blauw oplichtende tourguides dus.


Day 14-White Water Rafting

Tijd voor weer wat adrenaline en more adventure. Met een grote groep zouden we gaan white water raften. Dat houdt in dat je in een bootje over een wilde rivier met watervallen probeert te peddelen. Met een vrij grote kans dat je er een keer uitdondert. Voordat we Dé waterval naderde waar het allemaal om draaide, bespraken we nog even het plan door met de instructeur. Plan A: het komt allemaal goed, niemand valt over boord, iedereen happy. Maar dat gaat waarschijnlijk niet gebeurden, dus plan B: je valt over boord, wat te doen etc, plan C: de hele boot kukelt ondersteboven, plan D: we worden terug de waterval ingezogen. Lichtelijk nerveus en herhalend in mijn hoofd wat je ook weer bij elke situatie moest doen, zat er eigenlijk niets anders op, dan gewoon te gaan en hopen op het beste.

Een heleboel water later, bleek dat we miraculeuze wijze voor optie A waren gegaan, hooguit een goede douche van water, maar iedereen zat nog in de boot. Na nog wat andere trucjes uithalen, als bijvoorbeeld van een kleine waterval aan de boot hangend naar beneden gegaan, was onze enige ander hindernis eigenlijk dat we op een bepaald punt heel stom op een rots in de rivier vast kwamen te zitten. Na een hoop geduw en getrek, besloten we maar met iedereen voorin de boot te gaan zitten om hopelijk zo weer weg te komen.


De Zorb

Nadat we allemaal weer veilig terug waren van de rivier was het nog tijd voor wat meer fun activiteiten als de Zorb. Dan zit je in een enorme plastic bal in een plastic bal en rol je naar beneden over een heuvel. Wie dat ooit bedacht heeft.. geniaal :P Nog bij een activity park gestopt, maar alles leek eigenlijk zo nep als je zoveel andere (spannende) activiteiten in de echte natuur al hebt gehad, waarom zou je daar in een jetboat gaan als je kunt gaan raften op een echte wilde rivier zoals vanochtend etc.

’s Avonds kwamen we aan in Waitomo, waar de enige bar in dit kleine dorpje net was afgebrand. Maar geen zorgen de eigenaar was al bezig met een nieuwe te bouwen en had voor nu even een kleine bar opgericht in het hostel waar we zaten, waar we na het diner, dat ik overigens door omstandigheden gemist had, met zijn allen de avond afsloten. We waren op dat moment toch de enige mensen daar en Caroline en Liezl wisten de bareigenaar er nog van te overtuigen dat hij ons echt uit moest nodigen voor de opening van zijn nieuwe bar haha.


Day 15-Waitomo

Veels te vroeg moesten we er al weer uit, vrijwillig overigens. We zouden namelijk black-water rafting gaan doen. Black water rafting, weer totaal anders dan white water rafting, maar er zou wel weer water aan te passen komen. Ditmaal echter zouden we de grotten ingaan waar we de rivier zouden volgen deels door te lopen, deels door op een rubber bandje over de ondergrondse rivieren te dobberen. Onze gids, wiens ouders overigens ook uit Nederland kwamen, had al vrij snel door dat niet iedereen uit onze groep nog even goed wakker was en besloot daar maar meteen verandering in te brengen. Nadat iedereen een rubberband had gevonden waar ie zich goed bij voelde, vond ze het wel tijd voor een proefsprong in het koude water net buiten de grot die we in zouden gaan, om iedereen eens goed wakker te maken. Rubber band om je kont klemmen en springen maar!

Eenmaal in de grotten was het echt prachtig. Vooral toen we op een gegeven moment op een bepaald stuk dreven in een lange sliert van iedereen in zijn rubberbandje in het pikkedonker met op het plafond van de grot duizenden blauwoplichtende glowworms. Iedereen moest zijn lamp op zijn helm uitzetten, waardoor het enige wat je zag het blauwe licht van de glowworms was, dat zich als een sterrenhemel voor je uitstrekte, terwijl je zo over het kabbelende water dobberde. Prachtig gewoon, het effect wat ze in de droomvlucht in de Efteling proberen na te bootsen, maar dit was gewoon echt!


Coromandel

Na dit magische avontuur gingen we door naar Coromandel. Daar besloot ik ’s avonds samen met Dave nog over het strand te gaan lopen, waar je prachtig uitzicht had op een bloedrode maan die langzaam oprees vanuit het water.


Day 16- The last day

De laatste dag alweer. Wat was het toch veels te snel gegaan allemaal! En de groep was ook zo gezellig en hecht geworden. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om nu alweer terug te gaan richting Australië. Maar ach voor het zo ver was, hadden we nog deze dag. Een dag die toch helaas wel al vanaf het begin in het teken van afscheid nemen stond. 1 iemand was de avond ervoor al vertrokken en sommige anderen zouden ook al eerder overdag vertrekken.


Bone Carving

Voordat we door zouden gaan naar Auckland, de eindbestemming van deze New Zealand reis, gingen we eerst nog naar een bone carving studio. Misschien dat sommige al wel de ketting hebben gezien die ik vaak draag met daaraan een ‘fish hook’ van bot eraan, die heb ik deze laatste dag zelf gemaakt. Er zijn ook bepaalde eigenschappen mee verbonden en zo mag je hem ook nooit zelf om doen voor de eerste keer (bad luck), daarom heb ik ook gewacht tot ik terug was in Nederland. Zodat mijn moeder die ik tenslotte al een half jaar niet gezien had hem bij mij om kon doen, zodat het helemaal een diepere betekenis voor mij zou hebben.

Omdat we Coromandel nog niet konden verlaten zonder naar een strand geweest te zijn, besloten we nog een korte stop bij een prachtig gelegen strand te maken, voordat we helemaal doorreden naar Auckland. Voordat we de stad zelf echter al binnen waren, moesten we al weer afscheid nemen van de mensen die meteen doorgingen naar het vliegveld helaas.


Auckland

In Auckland hield de tour officieel op, maar na afscheid genomen te hebben van onze tourguide Si en ons trouwe haka tour busje, besloten we met degenen die allemaal die laatste nacht nog in hetzelfde hostel sliepen nog even Auckland te gaan verkennen en voor de allerlaatste keer samen uit eten te gaan. Dus zo samen met Dave, Michael, Caroline en Josef liep ik langs de haven en proosten we nog een laatste keer op een zeer geslaagde en geweldige reis!

Voor mij was dit echter nog niet geheel het einde van mijn reizen en avonturen. Eerst stond nog oud en nieuw in Sydney op het programma, waar ik na een weekje in Melbourne nog een week terug naar Byron Bay zou gaan. Dus hoewel dit het eind van mijn New Zealand reis was, still to be continued.. for more adventures Down Under again!