Last weeks, days, hours, minutes, seconds..

Na 2 prachtige weken in New Zealand zat mijn tijd daar er al weer op. Gelukkig was mijn tijd aan de andere kant van de wereld nog niet helemaal voorbij en zou ik nou wat mooie weken in Australië tegemoet gaan..


New Year in Sydney

Midden in de nacht na slechts een uurtje slaap vertrok ik richting the airport met Caroline en Michael, allemaal zouden we weer terug vanaf Auckland naar Australië vliegen voor New Year’s. Echter allemaal met verschillende vluchten.

Eén vlucht later stond ik daar dan, in de zon, in Sydney op Oudjaar.. Met al mijn bagage. Die ik gelukkig weer in Bondi bij Lars mocht droppen, want hostels voor Oud & Nieuw in Sydney niet maanden van te voren geboekt, dan vergeet het maar. Echter hij moest die ochtend nog werken, dus besloot ik vast Nanna op te gaan zoeken die de dag ervoor al was aangekomen en nu ergens in de stad rondzwierf. Samen met haar nog even heerlijk in het zonnetje in een park midden in de stad gezeten, voordat we verder konden naar Bondi zodat ook ik daar mijn tas achter kon laten.


Aussies vs Dutchies

Ter Nederlandse traditie getrouwe had Lars olieballen gebakken, waardoor het geheel nog een klein beetje voor Oud & Nieuw door kon gaan. We zouden Oudjaar namelijk in een park met uitzicht op de Harbour Bridge doorbrengen. Lars’ vrienden hadden al een locatie uitgezocht en wij zouden nu naar dezelfde plek toegaan. Daar op een grasveld zaten en lagen al honderden mensen op handdoeken te picknicken en van de zon te genieten. Toch was er nog ruimte genoeg over om op hetzelfde grasveld Australian Rules Football te spelen. Vlak voor het donker zou worden, verschenen er nog vliegtuigen aan de hemel voor zowaar een airshow. Met het duister kwam echter ook het vuurwerk dat zo nu en dan vast als update aan de hemel verscheen; als een soort countdown voor de 2 grote vuurwerkshows die er die avond zouden zijn. Een om 9uur (zodat de kinderen weer op tijd naar huis en bed konden) en uiteraard de bekende en echte show om middernacht.

Weer eens wat anders dan Oud& Nieuw in Nederland met warme hapjes, glühwein en hooguit voor het voorwerk even kou kleumend naar buiten gaan. Hier zat je gewoon de hele dag al buiten, alsof het een normale zomerse picknick was. Hapjes en drank erbij en dan maar lekker van de zon genieten tot het vuurwerk een keer zou komen! Het enige Nederlandse wat er wel was, was de grote groep Nederlanders met wie we daar waren. Heel vreemd om opeens zoveel Nederlands te horen, ik had het eigenlijk al een maand nauwelijks meer gehoord of gesproken, dus kon op dat moment ook beter Engels dan Nederlands. Sowieso voor Nanna en nog een Duitse jongen was het ook veel gezelliger als er gewoon in het Engels gesproken werd.

Nadat de champagne op was, wilde we toch wel eens de stad in. Dat bleek echter nog een hoop gedoe aangezien er veels te weinig bussen reden voor veels te veel mensen. Al gauw raakte ik bijna iedereen kwijt. Aangezien we nog koeltassen bij hadden, moesten we ook nog eens eerst richting Bondi om die terug te brengen. Echter toen we daar eenmaal aan waren gekomen, liep het alweer tegen de ochtend en had het niet echt zin meer om nog proberen terug het centrum in te gaan.


2013 & een Nieuwjaars duik

De ochtend erop bestond eigenlijk vooral uit bijslapen op Bondi Beach. En voor het eerst in mijn leven een Nieuwjaars duik. Klokslag 10am renden wij met een veels te blije groep het water in. 10am, de normale tijd van de Nieuwjaarsduik in Scheveningen en 10am Sydney tijd= middernacht Nederlandse tijd. Dus op het moment dat jullie elkaar gelukkig nieuwjaar wensten, rende ik bij Sydney de zee in!


Een mooie verrassing

Tegen het eind van de middag was het wel weer tijd om terug te keren naar Melbourne en mijn vlucht terug stond ook gepland voor die avond. Dave, die ik in New Zealand had leren kennen en met wie het ontzettend goed klikte, was oorspronkelijk van plan geweest Oud & Nieuw nog in Auckland te vieren, waar ik hem de dag ervoor had achtergelaten. Voor de grap en semi serieus sms’te ik hem dat als hij terug zou vliegen naar Australië, hij wel even langs Melbourne kon komen. Aangezien ik het wel leuk zou vinden hem nog een keer te zien. Hij bleek echter alsnog besloten te hebben Oud&Nieuw in Brisbane te vieren en was dus al terug. Echter vanwege mijn sms besloot hij spontaan een vlucht naar Melbourne te boeken. En op het moment dat ik na een maand reizen weer terugkeerde naar Melbourne, arriveerde hij een paar minuten later daar ook.

Samen met hem Melbourne opnieuw ontdekken en mijn favoriete plekken in Melbourne met iemand kunnen delen, was oprecht een van de mooiste weken van de tijd die ik in Melbourne heb doorgebracht. Als tour guide ontdek je op de een of andere manier toch weer nieuwe dingen of plaatsen waar ik alleen in mijn eerste weken in Melbourne ooit vluchtig was geweest. Van kleine straatjes vol schattige cafétje tot gebouwen waar ik eigenlijk nooit binnen was gegaan. Of samen uiteten op Lygonstreet en als toetje voor een chocolade fruit fondue naar San Churros. Dat zijn de dingen die ik het meest aan Melbourne ga missen, maar ook het samen met hem door de stad lopen. Nadat ik hem na een korte week, die te snel voorbij is gevlogen weer af moest zetten bij de bus naar het vliegveld en ik alleen terug moest lopen richting mijn kamer daar, voelde de stad opeens zo leeg en niet meer als mijn thuis. Ik moest er weg..


Byron Bay

Gelukkig had ik voor de dag erna ook al weer nog een kort laatste reisje geboekt: terug naar Byron Bay. Van te voren had ik me al bedacht dat ik niet de laatste 2 weken alleen maar in Melbourne wou zitten, dus was ik op zoek gegaan naar een leuk strand en omgeving met gegarandeerd goed weer. De vorige keer dat ik in Byron was geweest, had ik het ontzettend naar mijn zin gehad, dus ik dacht waarom niet nog een keer erheen. Ook voor een keertje helemaal alleen ergens heen vond ik niet erg, ik was de afgelopen maanden constant samen met anderen aan het reizen geweest. Dus even rust en alleen op reis leek me wel een verademing voor even.


Het plan

Mijn oorspronkelijke plan was om daar op het strand te gaan liggen en aan mijn blog te werken. Dat bleek echter net wat anders te lopen..

Nadat ik zowaar 2 uur op het strand had gelegen, begon ik me al ongelooflijk te vervelen. Dus besloot ik maar eens door Byron te gaan lopen. Beetje souvenirs kijken, ice cream eten etc. Al snel besefte ik dat ik dit niet 5 dagen vol ging houden. Blijkbaar ben ik niet iemand die stil kan zitten of een week op het strand kan liggen zonder iets te doen. Daarom besloot ik me maar eens te gaan verdiepen in alle andere activiteiten die je hier naast op het strand liggen kon doen. Daar bleek gelukkig een hele variëteit aan te zijn van seakayaking tot een bezoek aan het in de buurt gelegen hippie dorpje Nimbin.

Vlak voor dinner time besloot ik maar eens aan mijn andere voornemen te beginnen en besloot met mijn laptop in de binnenplaats van het hostel te gaan zitten om mijn blog te schrijven. De volgende vijf minuten waar ook het enige moment dat dat plan gewerkt heeft en daarna heb ik ook nooit meer daar ook maar een woord aan mijn blog getypt. Terwijl ik daar zat, kwamen er namelijk al snel wat jongens bij me zitten en eigenlijk al meteen hoorde ik dat ze Nederlands waren. Zij waren echter pas net met hun reis begonnen. Grappig hoe je toch meteen de verschillen merkt van hoe lang je al in Australië zit, ook qua Engels en alles. Voor mij was het ondertussen zo normaal om in Australië te zijn en Nederland was meer een vreemd land geworden, aangezien ik daar al weer een halfjaar ondertussen van gemist had. Maar dankzij hen kon ik wel weer mijn Nederlands bijspijkeren.


Life music & free pancakes

Die middag was ik nog wat mensen tegen gekomen die me verteld hadden dat er die avond life music in een park zou zijn met free pancakes. Omdat de Nederlandse jongens nog geen plannen hadden, besloot ik hen daar maar mee naar toe te slepen. Eenmaal daar aangekomen bleek het een kleinschalig hippie achtig optreden waar iedereen op het gras zat en lag om naar de muziek te luisteren. Meer typisch voor Byron had ik ook niet kunnen verwachten, het is zo’n leuk hippie stadje met relaxte sfeer. Uniek gewoon en moeilijk ook om andere plekken te vinden waar de mensen zo chilled out zijn. Ook nog met een prachtig strand en vele surfers en surfcultuur om het geheel af te maken. Men zegt ook wel eens als waarschuwing dat je niet te lang in Byron moet blijven, because if you stay too long, you will never leave..


Maandag- Sea Kayaking

De dag erop besloot ik maar eens wat activiteiten te gaan plannen en te boeken. Vrij onverwacht kon ik een uur later al gaan beginnen aan mijn eerste avontuur hier: sea kayaking. Toen me verteld werd dat ik over een uur al zou kunnen gaan, iets was ik oorspronkelijk niet gepland had, had ik ook zoiets van ja en waarom niet eigenlijk? Dus daar stond ik dan, terwijl ik in reddingsvest en helm gehesen werd, probeerden de gidsen/instructeurs me nog bang te maken met verhalen over shark attacks en dergelijke.

Haaienaanvallen of niet, de zee gingen we op. Dat was nog even een uitdaging om door de sterke golven van de kust te komen naar het rustigere gedeelte verder uit de kust. Het uiteindelijke doel van de tocht was om dolfijnen te gaan zien. Nou zijn die beesten ook maar gewoon wild en in hun natuurlijke omgeving in plaats van in een aquarium, dus niks gegarandeerd dat we ze ook tegen zouden komen. Maar zoals eerder gezegd, om de een of andere reden heb ik wel geluk met dieren spotten en halverwege onze tocht, sprong er opeens een dolfijn vlakbij uit het water omhoog! Wat prachtig om te zien! Vervolgens zag je ze ook, bijna alsof ze een act opvoerden, in formatie door het water schieten richting ons, voordat ze omhoog sprongen uit het heldere water. De groep aangevuld met nog een hoop schattige baby-dolfijnen. Beter kon niet, de gidsen zeiden ook dat we veel geluk hadden gehad! Ik zie het maar zo, optimisme en geluk zijn soms nauw verbonden..

Nadat we met de groep die mee was gaan kayaken nog een drankje hadden gedaan en uiteraard de niet te missen tim tams hadden gegeten, ging ik maar weer eens terug richting het hostel. Waar ik al snel de Nederlandse jongens weer tegen kwam. Samen met hen nog een Canadees en een hele groep Zweden opende we maar weer eens die box of goon die ik eigenlijk afgezworen had.


Dinsdag-Snorkling

De avond ervoor had ik Julia (een Zweeds meisje) vertelt over mijn snorkelplannen voor deze ochtend en zij was eigenlijk meteen enthousiast. Nou had ik voor 8am ’s ochtends geboekt, aangezien je ’s ochtends over het algemeen meer wildlife ziet, maar dat maakte haar niet uit en we waren die avond wel tot de conclusie gekomen dat als zij gewoon ’s ochtends mee zou gaan daarheen er vast nog wel plek zou zijn. Hoeveel andere gekken zouden er ten slotte om 8am gaan?

Kwart voor 8 hadden we bij de receptie van het hostel afgesproken. Terwijl ik vertwijfeld daar stond te wachten af ze wel zou komen, ik bedoel we hadden het wel middernacht of later in een aangeschoten bui afgesproken. Verscheen ze daar opeens met een brede glimlach. Respect dat ze zich gewoon aan haar woord had gehouden voor iets dat ze aangeschoten beloofd heeft en gewoon zo vroeg is opgestaan. Helaas echter bleken ze bij het duik/snorkelcentra niet nog een extra plek voor die tijd te hebben, waarop ze besloot maar een dagtochtje naar Nimbin te doen voor die dag.


Sea turtles, sharks and more

Ondertussen ging ik met een groep Aussies op een klein bootje de zee op. Door de golven stuiterend, vasthoudend om er niet uit te vallen, haren in de wind wapperend en in de zon, was het nu al geen slecht begin van de dag. Samen met een Aussie die nu in Byron zelf woonde, ging ik op verkenning in de onderwaterwereld. Al bijna meteen was het raak toen een grote zeeschildpad sierlijk onder ons door zwom in het water door het koraal. Gauw stuitten we ook op meer wonderen der natuur, van ieniemienie visjes, tot reusachtige gestreepte en in alle kleuren van de regenboog. Ook wat grotere vreemd gevormden creatures met duidelijk zichtbare stekels, nu plat op hun huid in plaats van uitgestoken, zwommen voorbij. Een gemeen grijzende aal schoot voorbij door een prachtig gekleurde koraalmassa vol knalrode zee-egels en een hels blauwe zeester fonkelend in het water. Een paar keer werd ik ruw opgeschrikt door iets wat voor me dreef. Zou het de kwallen zijn die er misschien konden zitten? In Bondi met Nieuwjaar werd er ook al op een gegeven moment omgeroepen dat er Blue Bottles in aantocht waren en hier zaten ze ook soms. .

Maar nee, tot meerdere malen toe, wist ik te schrikken van mijn eigen haar dat voor me kwam drijven, aangezien het uit de knot was geraakt waarin ik het die ochtend geprobeerd had te fatsoeneren. Stom toch hoe ik daar van kan schrikken en ik de haaien die we later over de bodem zagen zwemmen enkel excitement opwekken? Nou wist ik overigens dat ze geen tanden hadden, vandaar dat ik niet meteen in paniek wegzwom na het zien van meerdere haaien en kon genieten van hoe ze sierlijk en goed gecamoufleerd over de zeebodem hun weg baanden.

Die avond na het stappen met Guillaume (Canadees), Julia (Zweeds) en Jochem (NL), kwamen Jochem en ik nog op het idee om te gaan skinny dippen. Julia haakte af omdat ze al schor was op dat moment en ook Guillaum (ook wel Guss genoemd ter vereenvoudiging) besloot niet mee te gaan. Eenmaal aangekomen op het strand, bleek de wind opeens wel heer erg aangewakkerd en het ook niet mee de 25 graden te zijn die het normaal ’s nachts is. Dus uiteindelijk besloten we dat nu met de sterke windvlagen en storm opkomst, dit misschien toch niet het juiste moment was. Ach misschien een andere keer dan maar.


Woensdag- Hippie dag

Even maar weer eens een dagje op het strand te proberen te liggen en te relaxen, waar ik hier ten slotte voor gekomen was. Ik had met Julia op het strand afgesproken en na een aantal uur daar doorgebracht te hebben en bleek dat er vandaag Blue Bottles (bepaald type kwallen) zaten, besloten we nog wat door de stad te slenteren op zoek naar gekke (hippie) outfits.

Tot nu toe had ik op een kamer gezeten met wat oudere werkende mensen, maar die waren vandaag allemaal vertrokken en in plaats daarvoor had ik een hele gezellige Schotse invasie in de kamer gehad. 7 Schotten die elkaar al ergens ontmoet hadden en weer toevallig bij elkaar op de kamer zaten samen met 2 andere Nederlandse jongens waren de kamer binnen verhuisd. Meteen een stuk meer leven en gezelligheid op de kamer die ik tot nu toe redelijk gemeden had.

Wat is dat Schots moeilijk te volgen trouwens. Als je één op één met ze spreekt is het prima te doen, ik was immers al gewend aan een hele hoop andere accenten en had in Melbourne ook wat vrienden zitten van Schotse afkomst. Maar als je ze met zijn 7’en bij elkaar hebt en ze praten op de hoogste versnelling probeer het dan maar eens te volgen..

Uiteindelijk na een cursus Schots praten voor beginners, besloot ik maar weer eens te kijken of er nog wat gezellige mensen op de binnenplaats zaten. Daar zaten al een hoop mensen drankspellen te spelen, dus ik besloot maar ergens aan te schuiven. Een aantal rondes later, leek het mij en wat anderen die ik net ontmoet had wel een goed idee om maar weer eens op stap te gaan. Met een random groep van mensen overal uit de wereld gingen we op pad en toen we eenmaal daar waren, raakte ik ook binnen no-time iedereen weer kwijt. In plaats van de avond te spenderen aan iedereen te zoeken, besloot ik maar mijn eigen party te bouwen, wat prima werkte en binnen no-time had ik weer een nieuwe gezellige groep mensen om me heen. Heel onverwacht stond daar weer iemand voor mijn neus die ik niet verwacht had daar te zien. Een meisje dat ook in Delft studeert en ook het afgelopen halfjaar in Melbourne had gezeten. Grappig hoe telkens weer overal bekenden opduiken.


Donderdag- The light house

De laatste dag alweer in Byron Bay. Hierna zou ik teruggaan naar Melbourne, was het over met de pret en het reizen. Zou de enige reis die ik nog zou maken, degene zijn die me terug naar Nederland zou brengen. Was ik daar nu aan toe, was ik daar klaar voor? Met tegenzin moest ik toegeven nee.. Het reizen was zo heerlijk, Byron Bay had ik nu ondertussen wel gezien, maar Australië verlaten was nog even een stap te ver. Niet dat ik een keus had helaas..

Maar voordat het zover was en voor ik allemaal dramaverhalen loop te vertellen, had ik nog deze dag in Byron Bay. Die ochtend besloot ik om voor het laatst maar weer eens te proberen op het strand te liggen en even niks te doen. Mij ondertussen kennende hield ik dat niet de hele dag vol en voor die middag was ik van plan naar de vuurtoren te gaan wandelen. Er was me verteld dat het een 3hr return hike was. Maar nu wist ik niet helemaal zeker of het nou ook echt 3 uur zou zijn, of 3 uur voor mensen die nooit lopen en er dus eeuwen over doen. Aangezien ik niet heel veel tijd meer had voor mijn bus zou vertrekken (zo’n 4u), besloot ik voor de zekerheid er maar meer een sprintje van te maken in de brandende zon. Het was die middag extreem heet en via het meest oostelijke punt van Australië kwam ik al zwetend aan bij de vuurtoren. Daar bleek dat ik dankzij mijn snel-wandel actie nog zeeën van tijd over had, dus besloot ik maar eens van het prachtige uitzicht te gaan genieten. Ook onderweg er naar toe was het uitzicht adembenemend geweest, het pad liep langs kleine strandjes, rotsformaties en overal wel wat surfers in het water.

Aangekomen bij de vuurtoren voelde ik me wel wat beetgenomen, pal achter de vuurtoren was namelijk ook een parkeerplaats, waardoor mijn prestatie vanuit Byron Bay hierheen en de heuvel oplopen niet echt beloond werd met een onaangetaste stilte, maar men mij meer meelijwekkend aankeek. Desalniettemin voel je je toch goed dat jij wel gewoon bent gaan lopen in plaats van je luie reet in de auto had gepropt. Ach ja, de wandeling was het ook zeker waard geweest met het mooie uitzicht.


Terug..

Terwijl ik op mijn gemak weer terug liep richting Byron en daar nog even een break nam bij het park naast het strand om nog een laatste keer over de golven te staren, werd ik vergezeld door een albekende vogel die me al bedelend aankeek. Nee geen duif, meeuw of mus, een ibis. Qua categorie exact hetzelfde, ze zitten in parken, bedelen om kruimels en ze klimmen zelfs in vuilnisbakken. Ze zien er alleen wat exotischer en sierlijker uit. Maar vergis je niet, dat tropische is slecht een illusie, van binnen zijn ze hetzelfde als die irritante meeuw of stadsduif.

Uiteindelijk moest ik toch afscheid nemen van het strand, het goede weer, de relaxte sfeer en op weg terug naar Melbourne, waar het overigens ook al een aantal dagen 40 graden was geweest.. Maar typisch Melbourne dropte de dag erna de temperatuur van 39 naar 24 graden.. Melbourne elke dag weer ander weer, 20 graden verschil binnen 1 dag, waarom niet?


Laatste dagen Melb

De laatste keren naar de plekken In Melbourne waar ik van ben gaan houden, de laatste keer het dak op van het gebouw om afscheid te nemen van Melbourne en Australië, van het land en de mensen die het zo’n geweldig avontuur hebben gemaakt. Ook afscheid moeten nemen van Nanna met wie ik toch ook zoveel avonturen en reizen gedeeld heb, van het allereerste kleine avontuur naar the Great Ocean Road, tot het hele Spring Break avontuur, tot Sydney en Cairns, Nieuwjaar en nu weer hier de laatste dagen. Het voordeel is dat ze niet eens echt ver weg woont, Kopenhagen, dus ik ga haar ook zeker opzoeken, zodat we alle herinneringen van gekke avonturen weer kunnen ophalen, weer vreemde Chinese desserts kunnen uitproberen, etc!


Goodbye Australia

Ondertussen al weer een tijd terug in Nederland. In het begin was het heel erg wennen, maar ik hoop dat ik nu door deze blogs af te ronden Australië los kan laten, iets wat ik tot nu toe niet kon. En erop terug kan kijken als een geweldig avontuur, ik heb zoveel ongelooflijke dingen meegemaakt, zoveel geweldige mensen leren kennen met wie ik nog steeds contact heb. Ik zie er naar uit om op random momenten als ik het niet verwacht ergens op de wereld toch op zijn minst een aantal van hen dan wel gepland dan wel ongepland opeens weer tegen te komen. De goede herinneringen weer ophalen, herinneringen aan een geweldig tijd en een geweldig land. Waar ik jullie hopelijk met dit blog een beetje van heb mee kunnen laten genieten en delen.

Voor nu is dit mijn laatste blog, maar wie weet wanneer ik weer opeens een grote reis maak of voor langere tijd naar het buitenland vertrek. Nu ik eenmaal van het reizen heb kunnen proeven, zegt iets me dat ik niet iemand ben die eeuwig stil kan zitten. Het avontuur en de wijde wereld lonkt en het zal vast niet lang meer duren voordat ik er weer aan toegeef! Ik ben nou eenmaal niet iemand die stil kan zitten op dezelfde plek en niks doen. Ik moet reizen, de wereld in en het avontuur opzoeken. Van duiken, skydiven tot rockclimbing. Hetzelfde ritme elke dag, hetzelfde elke week over en over zou me gek maken. Sensation and adventure is more my style!

Ter afsluiting nog een laatste mooie quote van Nanna, een mooi levensmotto en optimisme voor het huidige koude Noord-Europese weer:

“Always wear a bikini under your sweater, because you never know when it suddenly turns 30 degrees”.

Heel veel liefs,

Vera