Spring Break, A Hot & Dirty Roadtrip - PART 1

Weer terug in Melbourne na een geweldige roadtrip richting Uluru en Alice Springs en vele andere bestemmingen en avonturen onderweg. Het gaat weer wennen worden om niet meer gewekt te worden van de zonsopgang in een prachtige omgeving, niet meer elke dag je in een wereld van vrijheid in het uitgestrekte woestijnlandschap te wanen of een van de andere vele landscapes die we onderweg zijn tegenkomen. Weer terug de collegebanken in helaas, terug naar waar de assignments me bitter lachend aanstaren. Terug naar ‘slechts’ de Melbourne skyline die ik even voor 2 weken achter me had gelaten. Vlak voor spring break had ik opeens dat moment dat ik me eindelijk pas echt besefte dat ik hier in totaal voor iets meer dan 6 maanden zit. Opeens kwam dat besef als een klap in mijn gezicht, dat ik nog meer dan 3 maanden geen voet aan Nederlandse bodem zou zetten en meer dan 3 maanden geen familie, vrienden etc van thuis zou zien. Maar voor ik me dat eigenlijk allemaal goed en wel tot me had door laten dringen, was het al tijd om mijn spullen te pakken voor 2 weken in de Australische Outback, waardoor alle opkomende heimwee gevoelens meteen weer diep weggedrukt werden en ik weer met volle teugen van mijn tijd Down Under kon genieten! Ik zal maar eens beginnen met de vele verhalen te vertellen van mijn spring break travels. Ja, ik weet nu al, het gaat een veels te lang verhaal worden. Misschien dat ik het hier en daar wat moet inkorten, wil ik voorkomen dat ik een nieuwe 12 delige encyclopedie aan het schrijven ben. Maar ach, ik zie het wel, ik vertel wat in me opkomt, de dingen die me het meest zijn bijgebleven en ik zie wel hoeveel woorden het worden. Veel leesplezier in ieder geval toegewenst!


Day 1- Let the journey begin!

Veels te vroeg ging mijn wekker zaterdagochtend 15th of September. Terwijl de zon zich nog niet eens durfde te vertonen, begon ik nogal spijt te krijgen van mijn besluit van de dag ervoor om mijn kleren de dag van te voren te wassen, waardoor ik nog de helft van mijn koffer de ochtend zelf moest inpakken. Slaperig baande ik me een weg door mijn kamer en alle kleren die nog overal te drogen hingen, terwijl ik lichtelijk random wat spullen hier en daar bij de groeiende hoop op mijn koffer gooide, kwamen uiteindelijk toch langzaam de eerste zonnestralen boven de Melbourne skyline uit. Onwetend dat dit slechts een voorproefje zou zijn van de vele zonsopgangen die me nog te wachten zouden staan, keek ik nog ietwat verdwaasd naar de geelrode gloed. En zo stond ik even later stipt om 7am voor de deur op Leicesterstreet, waar Iemke al de vele groceries die we de dag ervoor ingeslagen hadden, naar buiten aan het tillen was. Terwijl we op de taxi aan het wachten waren die om 7.15 zou komen, kregen we het onverwachte nieuws te horen dat Santyago niet met ons mee zou kunnen. Iemand had zijn identiteit gestolen en hij moest as soon as possible naar the politie om dat uit te zoeken. De eerste tegenslag van de reis, want met 5 in plaats van 6 zou het zomaar wel eens een stuk duurdere reis kunnen worden als de diesel en alles opeens door 5 ipv 6 ging. Dus daar stonden we dan later met zijn 5’en bij Apollo campers. Als een soort laatste reddinggreep hebben we de hele ochtend nog getracht allerlei mensen op te bellen of ze toevallig nog zin en tijd hadden om mee te gaan en onze lege plek in de campervan aan te vullen. Maar probeer maar eens iemand te vinden, die een uur van te worden, zomaar even tijd heeft om voor 2 weken weg te gaan.. Onder het mom van we pikken onderweg wel een hitchhiker op, toch maar met zijn 5’en op weg gegaan: Ik, Mette & Nanna (2 Deense meisjes), Estelle (een frans meisje) en Iemke (een Nederlandse jongen). En dus zonder onze Mexicaan Santyago. Hij heeft zich later nog wel bij ons gevoegd, nadat zijn problemen opgelost waren, dus gedurende de 2e week waren we wel met zijn 6’en.

Bij Apollo eens het gevaarte geïnspecteerd dat onze nieuwe thuisbasis zou worden voor de komende 2 weken: na de eerste dag al omgedoopt tot Berta the Campervan. Een 6-persoons campervan met veel te veel onnodige accessoires voor ons, maar ach het beest kwam vooruit, we konden erin slapen en het had een gasfornuis erin & watertank en tap, de dingen die we nodig hadden dus. Naast Berta onze trouwe logge campervan, kregen we er ook nog een huisdier bij: Konrad the bird. Aangezien we er al snel achter kwamen, dat als we reden er iets bij het raam een soort geluid van een vogel maakte. Dus zo gingen we op weg met Berta the Campervan, terwijl Konrad vrolijk erop los kwetterde.

De 1e dag was eigenlijk vooral rijden, weg uit het op dat moment grauwe Melbourne op zoek naar Zon & Avontuur. Laat in de middag onze eerste stop gemaakt. Hoewel we volgens de kaart gewoon op een hoofdweg/snelweg zaten was er niemand in de verste verte te bekennen, waardoor je vrolijk midden op de weg kon zitten/liggen/springen/rondhuppelen zonder enige problemen. Dat hebben we dan ook gedaan. Heerlijk zo lekker midden op de snelweg liggen haha! Daar nog even een soort erf opgelopen om onze eerste ‘outback’ experience te krijgen en toch ook even het gevoel te krijgen dat we meer deden dan alleen rijden. Later op de avond raakten we compleet de weg kwijt bij Loxton, in het donker vele keren omgekeerd en kleine detours gemaakt. Uiteindelijk toen maar gestopt in een plaatsje op een parkeerplaats naast een tankstation, dag 1 zat erop.


Dag 2- Road adventures & abrupte stops

De volgende ochtend eerst een stukje verder gereden om de campervan in Barmera naast een meer te parkeren. Heerlijk in het zonnetje van ons ontbijt bestaande uit oats volgens Nanna’s recept genoten. Vervolgens weer de weg op, verder richting the echte outback. Terwijl we het ons in de campervan ontzettend gezellig hadden gemaakt met Iemkes gitaar erbij, werd er heel wat afgekaart met kaartspellen van over de hele wereld, terwijl ondertussen het steeds veranderende landschap aan ons voorbijraasde. Waar we in het begin van de ochtend nog door uitgestrekte velden vol sinaasappel en citroenstruiken reden, kwamen we later in de middag toch meer in het drogere woestijnlandschap terecht. Met dit steeds veranderende landschap kwamen er ook steeds andere redenen om abrupt op de rem te gaan. We raakten ook al snel gewend aan Estelles Franse rijstijl, waarbij het blijkbaar heel gebruikelijk is, om vol op de rem te gaan. Met als gevolg dat alles van achter naar voor door de campervan vloog. Maar het had een goede reden, want die verse oranjes & lemons overal om ons heen, die vroegen er gewoon om, om gejat te worden en zo geschiedde.

Later op de dag, meer in het drogere desertgebied, met mij als co-pilot, terwijl Mette reed, zagen we opeens iets reptielachtigs op de weg. Zonder iets te zeggen, gingen we vol op de rem, grepen onze camera, sprintten de campervan uit en renden alsof ons leven er vanaf hing ervandoor. Terwijl de rest ons vol verbazing aankeek, van wat gebeurd hier nu, moord, brand? Ik kan me voorstellen dat als je rustig in de campervan zit te kaarten en opeens zowel de bestuurder als bijrijder met volle vaart uit de auto springen en ervandoor gaan, je toch lichtelijk schrikt. Maargoed niet veel later, kwamen we alweer buitenadem terug, ja er zat een leguaan op de road. Tijdens onze vervolg tocht, bleek dit niet slecht een uitzondering was, maar meer een plaag. Overal zaten ze te zonnebaden op het wegdek. Het werd een soort slingeren over de weg om er geen plat te rijden. En ja dat kon gewoon, toch geen andere auto’s te bekennen.


Schipper mag ik over varen? Ja of nee?

Naast de leguanen passeerden we nog de nodige emu’s die rustig langs de weg aan het grazen waren, indrukwekkende beesten zeg om in het wild te zien! En terwijl de papegaaien met ons meevlogen vervolgden we onze weg door het landschap waarvan reizigers voor ons vonden dat het wat meer aan’kleding’ kon gebruiken. Waardoor we eerst een schoenenboom passeerden en niet veel later ook nog eens een struik vol T-shirts. Mocht je kleding zoeken, dan weet je welke weg je moet nemen;) Alsof dit niet al de normaalste zaken van de wereld waren, kwamen we rond de middag nog een ander ‘obstakel’ tegen. Ik had van te voren al een bordje gezien met pas op veerboot in aantocht, maar ik dacht dat is vast van een zij inrit of iets dergelijks. Maar nee, voor we het wisten hield de weg opeens op en staarde de diepte van een rivier ons aan, waar een klein veerpontje in aantocht was. Nog even gecheckt bij de schipper of dit echt de goede (snel)weg was. Maar ja hoor, het was de goede weg. Alles is mogelijk in Australië, dus ook gewoon opeens een veerpont die je naar de rest van de hoofdweg die je volgde moet brengen. Wij dus maar mee met het gratis pontje om aan de overkant te geraken. Misschien dat ze daarom ook een snelweg in de buurt die we tegen kwamen: “World’s End Highway” noemen..


Cave paintings

En zo kwamen we laat in de middag, bij het vallen van de avond in Flinders ranges aan. Met een soort sprintje nog snel een wandelpad naar wat Aboriginal cave painting gelopen. Het werd namelijk al bijna donker en we wilden niet in het donker ergens in de middle of nowhere verdwaald raken. Terwijl de zon langzaam onderging, keerden we terug bij de campervan en was het een geschikt moment voor het 1e kampvuur van deze trip. Na het avondeten, nog heerlijk in het pikkedonker rondom ons kampvuurtje gezeten, marshmallows geroosterd, achterover liggend naar de sterren kijken en genieten van het goede leven. Aangezien we de campingsites in Flinder’s ranges te duur vonden, net erbuiten onze campervan geparkeerd bij een scenic lookout.


Day3-Flinders Ranges

Gewekt door het gemekker van een kudde schapen die onze campervan kwamen bekijken en de eerste zonnestralen die over de mountains van Flinders ranges naar boven kropen en het geheel in verschillende magische kleuren lieten oplichten. Hoog tijd om dit gebied eens wat beter te gaan bekijken. Bergschoenen aan, water, camera, zonnebrand, check en ready to go voor een klim via Mount Ohlssen Bagge trail. Een redelijk steil pad over allerlei rotsen bracht ons naar de top dat een uitzicht bood over Wilpena’s Pound. Door de bergen eromheen, lijkt het alsof je op een soort krater neerkijkt. Daar op de piek werden we ook nog even vergezeld door pikzwarte berggeiten die moeiteloos over de rotsen balanceerden en ons jaloers achter lieten.


Where is the trail?

Voor later in de middag besloten we een wat makkelijkere hike te gaan, aangezien de zon ondertussen toch nogal fel aan de hemel stond. Terwijl we voor het eerst een stukje off-road probeerden om bij het begin van het pad te komen, had onze Berta het zwaar te verduren. Uiteindelijk bij een soort inrit/carpark achtig iets geparkeerd. Hoewel we wel aanduidingen zagen van de trail die we wilden lopen, raakten we volledig de weg kwijt al na de allereerste aanduiding. Where was the trail? Overal gezocht, random heuvels opgelopen, maar geen spoor te bekennen. Een beetje ontdaan maar verder gereden, bleek dat we gewoon bij de verkeerde parkeerplaats waren.. Helaas nu niet meer zoveel tijd om de volledige wandeling te maken, maar toch begonnen aan een deel van Bunyaroo-Gorge trail. Een pad dat het dal en de rivierbedding van een uitgedroogde rivier volgde. Met prachtige immense bomen om ons heen, ontdekten we een totaal nieuwe kant van Flinders Ranges.


The skeleton in the tree

Ons van geen enkel kwaad bewust liepen we vrolijk rond. Als een stel onnozele kids aan het begin van een horrorfilm. Tot we al snel stuitten op een ietwat lugubere ontdekking: in de uitholling van een boom, lag een skelet dat ons aanstaarde. Vermoedelijk/Hopelijk van een wallaby..
Ook werden we ons ondertussen steeds meer van bewust van de aanzwellende hoeveelheid vliegen die ons lastig viel. Met je handen om je heenslaand liepen we daar, maar niks hielp. Hoe harden je ze slaat, hoe sneller ze weer terugkomen om op je gezicht, armen, benen, rugzak te gaan zitten. Op een gegeven moment geef je maar gewoon op, accepteer je het feit dat je nu net een koe bent die onder de vliegen zit en heb je voor een moment zwaar respect voor die beesten hoe ze dat toch volhouden. Al die vliegen en geen handen om ze weg te jagen..

Als het een horrorfilm was of het begin van een detectiveserie met een episode genaamd: the skeleton in the tree, zou het voor de kijker ondertussen allang duidelijk zijn wat er nu zou gebeuren. Hoe kun je zo naïef zijn? Je ziet eerst een skelet in een boom, je bent omringd door vliegen en toch loop je verder van de auto weg, dieper het pad van de rivierbedding volgend, het echte pad ergens kort geleden kwijtgeraakt?

Niks gebeurd uiteraard, gewoon heerlijk rondgedarteld over de stenen en veilig teruggekeerd. Maar het is maar hoe je het bekijkt, had er een horrormuziekje ondergezet en het geheel was meteen een totaal andere setting dan slechts 5 studenten die op een roadtrip zijn. Dat doet me er aan denken, kijk vooral niet de film Wolf Creek voordat je op roadtrip in Australië gaat haha..


Who let the flies in?

Eenmaal terug bij de campervan, werd het een wedstrijd om eerder de auto binnen te zijn dan alle miljoenen zwermende vliegen. Niet geheel gelukt en samen met Berta, Konrad en wat dozijnen aan vliegen vervolgden we onze weg off-road. Echt een prachtig woestijnlandschap rolden zich voor ons uit met Emu’s inclusief kuikens die galant over de weg liepen, tot we weer aankwamen bij de normale weg. Ik had willen zeggen, bij de bewoonde wereld, maar de volgende stop die we maakten was bij ‘Parachilna”, ooit een stad, nu slechts een dorpje dat volgens de Lonely Planet slechts 7 inwoners telt, maar toch een bar waar je zeker even voor moest stoppen. En wie is er om die wijsheid tegen te spreken? Vermoedelijk heeft het dorp ondertussen wat meer inwoners, maar toch gestopt om de locale bar uit te proberen en ook te genieten van de locale specialteit: kangaroo pie. Smaakte best wel prima!

Uiteindelijk kwamen we aan bij dat moment waarop het asfalt ophield en the unpaved roads began.. Iets wat totaal niet verantwoord is om te doen zonder een fourwheel drive, maar wat we toch deden. Het is een roadtrip of het is het niet. Terwijl de avond al een tijdje gevallen was, hobbelden we nog verder over het grint met onze campervan die het zwaar te verduren had. Tot we uiteindelijk beseften dat we het niet meer gingen maken tot de plaats waar we eigenlijk hadden willen overnachten. Gelukkig dook er uit het niets vanuit de duisternis een soort inrit op, die zich aanbood als een slaapplek voor de nacht. Onwetend van onze huidige locatie brachten we daar de nacht door.


Day 4- Sunrise at Lake Eyre

In alle vroegte van de sunrise, bleek dat we weer per ongeluk op een prachtige locatie stonden, waardoor we deze ochtend de zonsopkomst over Lake Eyre, een enorm (zout)meer, konden aanschouwen. Weer verder over de grintweg, arriveerden we al snel bij William Creek. De pub daar was absoluut fantastisch! Alle muren waren helemaal volgeplakt met allerlei knipsels, oude ID kaarten, rijbewijzen, concession cards, berichtjes, etc van passerende reizigers. Je kwam er echt van alles tegen aan de muur, van de vele Victorian public transport concesioncards die ik ook heb, tot een kaartje van de Politie Arnhem. Een muur vol herinneringen aan reizigers van over de hele wereld die even een stop hebben gemaakt bij dit kleine stadje midden in the outback, enkel bereikbaar door gravel unpaved roads. Een stadje als een soort oase midden in het prachtige woestijnlandschap.


On a Highway to Hell

Nog bijna ons kussen dat we even te drogen hadden gezet tegen de campervan vergeten. Gelukkig kwam een 4WD ons nagesjeesjd om ons kussen terug te brengen. We gingen namelijk toch niet zo hard, omdat na William Creek de road opeens een stuk slechter werd. En terwijl het voelde alsof de hele campervan uitelkaar trilde, het leek alsof alles aan de binnenkant van de campervan stuk ging, vreesden sommigen dat we het nooit gingen maken om nog 120K op deze weg weer de asfaltwegen te bereiken.. Maar terug was geen optie meer.. Enkel op goed geluk vooruit centimeter bij centimeter was de enige mogelijkheid.
Waarom we deze alternatieve route genomen hebben? Een route waarvoor onze campervan totaal niet gebouwd was. Eigenlijk vrij simpel: eigenwijsheid, avontuur en vooral: deze route was meer dan 2 keer zo kort dan als we om hadden moeten rijden via de geasfalteerde wegen, dus om benzinekosten te besparen.

Als een soort onheilsteken kwamen we onderweg meerdere verroeste autokarkassen tegen, langgeleden verlaten en achtergelaten in dit helse oord. Voornamelijk beetles om een of andere reden, maar ook een busje met de tekst: Don’t drive too fast! Iets wat we niet eens konden op deze weg.. Terwijl de 4-wheel drives onze moeiteloos inhaalden, bleek dat we niet eens de langzaamste op deze weg waren, ja ja we kwamen een motorrijder tegen, die we ingehaald hebben! Door elke bestuurder van tegemoetkomende auto’s werd je vriendelijk gegroet als een soort ‘on the gravelroad’ groet, van he jij ook hier op deze helse weg & good luck! See ya!”

Ook de nodige woestijnbewoners kropen en renden om en over de woestijnweg. Zo kwamen we een gevaarlijk en gemeen ogende slang tegen die over de warme stenen van de weg glibberde. En terwijl de weg gelukkig langzaam beter werd, rende er een zeer fotogenieke dingo met ons mee. Die telkens als we een foto wilde maken even zijn kop in de wind stak en eens goed poseerde voor ons.


Cooper Pedy

Langzaam doemde de vele zandhopen op aan de horizon, we naderde Cooper Pedy: the opal city! Terwijl er verkeersborden opdoemden die waarschuwden voor de vele schachten die verborgen lagen in het zandlandschap, werd een klein wonder werkelijkheid: we hadden het gered! We waren weer bij verharde wegen en we hadden onze tijdsplanning ook nog eens gehaald! Terwijl ik zelf eigenlijk al de laatste 80K sinds de weg beter was, optimistisch was, zag ik de opluchting op de gezichten van sommige anderen die het wat pessimistischer hadden ingeschat: “We komen nooit bij Cooper Pedy voordat het donker is”. Maar ja hoor, we waren gewoon zo rond 1pm daar! Tijd om de stad te verkennen dus!


UTC +9.5

In Cooper Pedy aangekomen, wilde we een gratis demonstratie van de machines van een opaalmijn bijwonen. Aangezien we dachten dat we al 5 minuten te laat waren, werd het een sprintje erna toe. Daar aangekomen bleek echter dat we in een andere tijdzone waren beland en we 25 minuten te vroeg waren! In deze tijdzone is het 30 minuten eerder.. Vreemde tijden hier.. Iets wat nog de nodige verwarring heeft opgeleverd tijdens onze reis.

Zoals ik al gezegd had is Cooper Pedy een echte opaalstad. In de omgeving van de stad is ontzettend veel opaal te vinden, wat in het verleden vele mensen richting de stad heeft gedreven die hoopten opaal te kunnen vinden en rijk te worden. Hedendaags zit er nog steeds veel opaal in de grond en zijn er ook nog de nodige actieve mijnen waar het gedolven wordt. Vandaar dat er ook overal gewaarschuwd wordt om voorzichtig rond te lopen als je de weg verlaat, omdat er nog overal schachten kunnen zitten die vroege opaaldelvers op goed geluk gegraven hebben. Toen ze voor de oude opaalmijn die wij bezocht hebben, het bezoekerscentrum gingen uitgraven, hebben zo ook rustig voor ruim over 20.000 dollar aan opaal gevonden! Naast deze oude opaalmijn hebben we ook nog een dugout: een ondergronds huis, bezocht en een underground church.


Kangaroo Nursery

Onderweg naar de opaalmijn, hadden we een bord zien staan van een Kangaroo Nursery die je kon bezoeken en op sommige tijden kon je ook het voederen van de kleine joeys bijwonen. Dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan en het bleek nog veel specialer dan ik verwacht had. Deze kangaroo orphanage werd gerund door een ouder echtpaar en je kon gewoon zien aan hoe ze met de dieren omgingen en de manier waarop ze er over vertelden, dat het echt hun passie was en dat ze het met liefde deden. Eerst vertelden ze over de oudere kangoeroes die er rondliepen en die je kon voeren. Deze oudere kangoeroes hebben ze ook ooit binnengekregen als jonkies, maar zijn of te erg gewond of te dom of denken te veel dat ze een mens zijn, om nog ooit uitgezet te kunnen worden. Ze vangen namelijk voornamelijk babykangoeroes (joeys) op, die gevonden worden. Bijvoorbeeld als er een kangoeroe aangereden wordt en er zit nog een kleintje in de buidel, dan wordt dat kleintje naar hun gebracht. Zij voeden dat kleintje dan op, totdat het of weer in het wild uitgezet kan worden of in een sanctuary (wildreservaat waar de dieren los rond kunnen lopen, maar wel omgeven door een hek) geplaatst wordt.

Uiteindelijk haalde ze ook een van de kleintjes tevoorschijn. Ze houden deze joeys in een soort handdoek of iets dergelijk gevouwen in buidelvorm, zodat de joeys denken dat het mama’s buidel is. Het is echt heel mooi hoe je zo het natuurlijk proces kunt aanschouwen, want als ze rond een bepaalde leeftijd zijn, gooit mams ze normaalgesproken zo af en toe uit de buidel, zodat ze leren lopen. Dus dat deden zij ook, maar als het kleintje moe wordt, gaat hij zo op zijn achterpootjes staan met zijn voorpootjes grijpend naar de ‘buidel’ omdat hij er weer in wil. En het allermooiste was als ze er dan induiken, duiken ze er head first in. Iets wat je normaalgesproken nooit te zien krijgt, maar nu door het nabootsen van de buidel met een handdoek wel. Heel schattig, zo’n salto voorover. Ook nog een ander feitje over kangoeroes geleerd, namelijk dat ze 4 oren hebben. Behalve de 2 oren op hun hoofd, kunnen ze ook nog horen met hun poten. Waardoor ze je dus ook via de grond kunnen horen aankomen. Ik heb het bij de voorgaande dagen niet echt verteld, maar we zien natuurlijk ook heel veel kangoeroes onderweg. Het is alleen ondertussen al zo normaal geworden, dat ik het bijna vergeet te vertellen. Zo gewend ben ik aan de kangoeroes en wallaby’s met hun sierlijke moves hoe ze over de prairies hoppen.


Dirty

Ondertussen op dag 4 alweer zonder een shower gezien te hebben sinds het begin van onze trip waren we allemaal behoorlijk dirty. Maar om de een of andere reden stoorden dat de mensen om ons heen totaal niet en terwijl ik met Nanna door Cooper Pedy liep, hoorde ik wel iemand fluiten. Maar pas toen Nanna me aanstootte van he, dat was voor jou, drong het pas door en keek ik om van huh, maar ik heb 4 dagen niet gedoucht, zie het er niet uit en je fluit me nog na? Tja dirty is nou eenmaal hot^^

Eenmaal nu weer bij geasfalteerde wegen aangekomen was het ook tijd om de schade aan de campervan te checken. Tijdens onze hobbelige rit, hadden we al geprobeerd het meeste veilig te stellen door deuren te blokkeren (van oa de koelkast) en sponsen op juiste plaatsen te leggen om te voorkomen dat de trillingen beschadigingen aan zouden brengen. Sommige pessimisten waren er van overtuigt dat alles kapot was, maar we hadden eigenlijk alleen een probleem met de deur die niet meer openging. We dachten eerst dat onze watertank ook lek was, maar later realiseerden we ons dat we gewoon al het water al verbruikt hadden en tussendoor niet gecheckt hadden. Aangezien het toch wel handig was als de deur weer openging, zijn we naar een plaatselijke garage gereden, de monteur lief aangekeken en de deur werd gratis voor ons gefixt! Het voordeel van 4 meiden in een campervan.

Met onze weer bijna hele campervan doorgereden voor een dinner met de sunset op de achtergrond om uiteindelijk voor het eerst (en laatst) op een betaalde camping te staan om toch maar eens te kunnen douchen. En Australië zou Australië niet zijn, als er niet een of andere grote harige spin op het campingterrein rondsloop. Gelukkig had ik mijn zaklamp bij, anders was ik nog op gaan staan ook..


Day5-Alice Springs

De ochtend op de 5e dag was het glorieuze moment daar om voor het eerst sinds lange tijd weer te kunnen genieten van een douche. Na deze heerlijk verfrissende douche, reden we weer helemaal fris en fruitig door naar Alice Springs. Alice Springs, een stad midden in de woestijn, een stad waar vele verhalen de ronde over doen, een stad die letterlijk en figuurlijk in lichterlaaie kan staan. Onduidelijk nog hoe de stad zou zijn, 1 ding was zeker: wees op je hoede.
Waarom wordt er nou zo gewaarschuwd voor Alice Springs, wordt de tip meegegeven ’s avonds daar zeker niet alleen rond te lopen? In Alice Springs wonen nogal veel Aboriginals. Nou is dat op zich niet zo’n probleem. Maar wel als je bedenkt dat ze van allerlei verschillende stammen zijn, die gewoon niet gewend zijn met elkaar samen te leven en ook eigenlijk helemaal niet samen onder 1 dak met elkaar om kunnen gaan. Maar toch zijn ze allemaal in een en dezelfde stad gepropt, voeg daar nog de vele toeristen bij en/ de ‘westerlingen’ die hun land hebben ingepikt, de armoede onder de Aboriginals in het stadsverband, waardoor ze al vroeg op de dag naar de alcohol grijpen en je snapt dat dat niet altijd even goed gaat.


Daar op die heuvel

Echter terwijl we in het begin van de middag de stad binnenreden, lichtte de stad onder de felle zon geheel onschuldig op. Ook terwijl we door de stad liepen, leek er niet zo veel aan de hand. Gewoon een normale stad midden in the middle of nowhere. Echter, hoewel het in eerste indruk normaal leek, hing er toch een ietwat vreemde, grimmige sfeer. Ook het feit dat er voor een in verhouding zo’n kleine stad, zo veel politie en taxi’s waren, geeft al een indicatie dat je daar liever ’s nachts niet rond wil lopen. Zo overdag was er niet zo veel aan de hand en konden we op ons gemakje de stad verkennen. Een heuvel beklommen voor een uitzicht over de stad en de MacDonnell ranges: een langgerekte strook van rotsachtige bergen, die loopt van oost naar west ten op zichte van Alice Springs. Daar op die heuvel kwam ik er ook achter dat we weer netwerk hadden voor de verandering en dat Santyago ons al dagen had proberen te bereiken om zich weer aan te kunnen sluiten bij de groep. Dus de opties bekeken en afgesproken hem 2 dagen later in Uluru te meeten. Hij zou een bus richting de kruising tussen Uluru en Alice Springs nemen en vervolgens het laatste stukje liften. Iets wat niet al te moeilijk zou moeten zijn, want die middag waren we voor de lunch op die kruising gestopt en het stikt er van de toeristen, studenten, backpackers daar die of naar Alice Springs of Uluru gaan.

Terwijl we zwetend door het woestijnklimaat onze ontdekkingstocht door de stad vervolgde, viel wel één ding op: overal random op het gras, op bankjes, op de stoep zaten Aboriginals. Ze deden verder niets, ze zaten daar enkel, je hoogstens aanstarend als je voorbijliep. Maakte het geheel wel vreemd..


The Saloon Bar!

The Saloon! Iets waar we ook al goede verhalen over hadden gehoord en iets wat we dus zeker even uit moesten checken. En niets van de groteske verhalen was minder waar, The Saloon bar is echt fantastisch! Het begint al als je, uiteraard met de nodige charme, je een weg naar binnen baant door de echte ouderwetse western saloonklapdeuren. Even waan je je terug in de tijd, terwijl je als een cowboy lang geleden met opgeheven hoofd die deuren openslaat en je entree eens goed duidelijk maakt! Maar dat was het niet alleen, het gehele interieur was een geweldig zooitje van de meest vreemde grappige ouderwetse rotzooi die je je kunt bedenken. Van een deur met zo’n 10 deurklinken, wat zou de goede zijn? Tot een modeltrein die door de hele bar kon gaan, tot een nogal impressive looking ouderwets iets. Toen ik het bijschrift ervan las, werd ik niet veel wijzer, op het mooie bronzen plaatje, stond in sierlijk letters geschreven: “Fuck’s knows, it’s some old thingie”. De binnenplaats die er bij hoorde, waar we gingen zitten om in het avondzonnetje van onze maaltijd te genieten, was al net zo merkwaardig. De tafels waren een soort gigantische metalen omgekeerde kegels met een rand eromheen waar je alles op kon zetten, en in het midden was een groot gat, dat tevens diende als afvalbak. Aan deze merkwaardige kegel waren ouderwetse tractorzitjes gemonteerd. Van die soort zitjes die ze ook wel eens in sommige grote speeltuinen voor speeltoestellen gebruiken. Verder was het geheel afgezet met een soort schutting, waar een gigantische collectie verroeste tuingereedschappen aan gemonteerd was.
Oh en of het de normaalste zaak van de wereld was, binnen in de bar, kwam er ook nog even een auto zo half uit het plafond zetten. Zelfs de toiletten hadden hun eigen decoratie. In de doorzichtige geleie wc brillen zaten duidelijk zichtbaar of allemaal scheermesjes, of allemaal prikkeldraad. Ook met de kranen hadden ze een mooi trucje bedacht, als je dacht de kraan voor je neus open te draaien, ging opeens een kraan aan totaal de andere kant open. Jup The Saloon is geweldig!


Back to highschool to learn to play the Didgeridoo..

Terwijl we die middag door de stad liepen, hadden we gezien dat er ergens een didgeridoo show zou zijn, dus om de avond af te sluiten, wilden we daar heen. Daar aangekomen, zagen we al een hele menigte staan en het bleek dat het voor die avond uitverkocht was aan een of andere Australische high school. Wij toch maar gewoon in de rij met highschool kinders aangesloten. Al snel bleek dat we prima in staat waren om voor middelbare scholieren door te gaan en geheel ‘incognito’ in onze highschool rol, kwamen we de show binnen. De show was verder best wel grappig om te zien, maar toen bleek dat na het optreden, ze de show iets te interactief met de highschool kids gingen maken, besloten we dat het tijd was om weer net zo ‘incognito’ via de achterdeur er vandoor te sluipen. Nog wel even een lesje in technieken om de Didgeridoo te spelen gehad haha!

Nanna en ik wilden de avond eigenlijk afsluiten met een mooie avond in de kroeg, maar helaas bleek dat er in Alice Springs eigenlijk niks te doen was zo op een normale door de weekse dag in het begin van de week. Dus gingen we maar op zoek naar een staplek voor onze campervan om de nacht door te brengen. Toen we dachten een goede plek gevonden te hebben in een zijstraatje, vingen de autolampen opeens het tafereel op van 3 aboriginalskids die daar geheel random op de stoep zaten. Hun ogen oplichtend in de koplampen van de campervan.. Dat liet een aantal van ons dusdanig schrikken dat we doorreden richting een camping. Echter vlak buiten de camping bleek ook gewoon een soort parkeerterrein. Wat het ironische tot het gevolg bracht, dat we besloten weer geld te besparen en uitdagend de nacht door te brengen, 10 meter van het campingterrein vandaan.


Day 6-MacDonnells Ranges

De ochtend gestart met een poging tot pannenkoeken bakken in the botanic garden. Het bleek nog moeilijker dan gedacht met van die mixen waar je alleen maar water aan toe hoeft te voegen.. Ach de laatste pannenkoek was gelukt :). Nadat we wat rondgehuppeld hadden in de botanic garden, was het tijd voor onze afspraak met een garage. We waren er namelijk een aantal dagen geleden achter gekomen dat we tijdens onze unpaved road experience onze greywateruitlaat gemold hadden. Nadat we de garage gevonden hadden, was het eigenlijk vrij snel gefixt en in een weer iets minder gebroken campervan zetten we onze tocht voort richting MacDonnells Ranges.


You, Dirty towel!

MacDonnells Ranges: Een hele keten van rotsachtigegebergten met allerlei ‘waterholes’. Aangezien we met dit weer wel een frisse duik konden gebruiken, zijn we als eerst gestopt bij Ellery Creek. Daar is een soort kloof tussen de bergen met water erin. Terwijl we in bikini de camper uitsprinten op zoek naar water voor een duik, konden we niet anders dan bij de aanblik van het geheel even stilstaan om het prachtige geheel te wonderen. De machtige rotsen en het felle groen/blauwe water dat er kalmpjes tussenin lag. Zeker wat goede uurtjes daar doorgebracht, zwemmend in het frisse koele water, of zonnend op de kant uitkijkend op het rotsgebergte.

Uiteindelijk vonden we het toch wel mooi geweest en we wilden uiteraard ook de rest van de ranges verkennen. Nog okerrotsen (heilig voor de Aboriginals) bekeken en nog bij Sepertine Gorge omhoog geklommen voor echt een fantastisch uitzicht op het geheel. Als je dan de gehele Ranges overziet, het dal in kunt kijken en daar zo ‘on top of the world’ staat, voel je je echt zo vrij en alive!


Sunset and a campfire

Om deze prachtige dag af te sluiten parkeerden we nog in MacDonnels Ranges op een plek wat hoger gelegen waar kampvuren waren toegestaan. Zittend bij het kampvuur de zonsondergang bekeken, het dalen van de zon over de vallei met het knetterende van de vlammen van het kampvuur naast je, kan het nog beter?


“Floodway”

Iets wat ik me nu opeens bedenk, waren de borden die we zowel hier veel zagen langs de kant van de weg, als tijdens onze gravelroad experiences en andere plekken midden in de woestijn:
“Floodway”. Nauwelijks voor te stellen nu je er zo in de hitte over de wegen rijdt, maar soms staat blijkbaar het gehele gebied onder water. Ze hebben er ook gewoon letterlijk meters langs de kant van de weg staan, die de waterstand aangeven voor als het overstroomd is. Gelukkig was er nu geen water te bekennen en zijn we niet weggespoeld in de floodway;)

Aangezien we de dag erna de hele dag in Uluru wilden zijn, zijn we die avond nog vrij ver doorgereden, tot we bij een gratis camping zo’n 100 km buiten het national park kwamen. Bijna iedereen die weet dat er daar een gratis camping is, staat daar. In het national park zelf is het gewoon ontzettend duur om te kamperen en slechts 100 km is voor Australië niks.. Op deze gratis camping hadden ze zelfs douches, redelijk zeldzaam voor gratis kampeerplaatsen. Echter door de felle schijnwerpers die op de toiletgebouwen schenen, werden we er ook vergezeld door een heel leger aan motten, die overal rondvlogen. Uiteraard ontbrak ook de grote harige spin in een hoekje van het toiletgebouw niet.. het blijf Australia..


Day 7- Uluru-Kata Tjuta National Park

De ochtend brak aan met een slagveld vol dode motten rondom de toiletgebouwen. Velen hadden deze avond niet overleefd, anderen dropen gewond af of trokken zich terug voor de dag. Vanavond zou het hele schouwspel zich opnieuw afspelen en de aanval in de schijnwerpers weer in volle kracht geopend worden..

Ondertussen vertrok een nogal logge campervan genaamd Berta van het campingterrein. Hitting the road op weg naar Uluru, ook wel Ayers rock genoemd. Geheel in budgetstijl, wisten de inzittenden 1 passagier te verstoppen en zo 25 euro toegangsprijs te besparen. Veilig uit zicht, voegde de illegale trespasser zich weer toe aan het gezelschap, terwijl ze de wonderlijke wereld van Uluru-Kata Tjuta National Park binnenreden.


Ranger guided Mala Walk

Uluru, toch wel echt een van de hoogtepunten van onze reis, een van onze voornaamste bestemmingen. Die grote rode rots die je altijd op afbeeldingen van Australië ziet, moet je toch gezien hebben! Om onze ontdekkingstocht bij deze heilige rots te beginnen, besloten we eerst mee te gaan met de free Ranger guided Mala walk. (Het woord ‘free’ deed het hem ook wel.) Deze tocht langs de flanken van imposante gestalte van de rots, leidden ons langs allerlei grotten in de rots vol tekeningen van de Aboriginals. De Ranger die de tour leidden, vertelde vol hartenlust en respect alle vele verhalen over de tradities van al deze grotten. Van de “men’s cave” tot de woman cave, the old men’s cave etc. Elke van deze grot was een plek waar samengekomen werd voor rituelen en tradities, hier groeide ze op, leerden ze de tradities van hun voorvaderen. Die de vele verhalen vertelden door middel van tekeningen op de rotswand. Echt heel indrukwekkend en ook goed om nu een beter beeld van de Aboriginals te krijgen en hun tradities. Hier zie je hun traditierijke mooie kant, als waar je in Alice Springs enkel de grauwe kant zag. Er zijn nog stammen die absoluut geen contact willen met de buitenwereld en die nog rondtrekken door the outback en voorzien in hun eigen bestaan. Maar je hebt ook velen die proberen hun oude tradities mee te nemen naar hun nieuwe bestaan en zo een soort nieuwe cultuur creëren. Zo vertelde de Ranger aan de hand van een voorwerp wat ze bij zich had een verhaal over een oudere vrouw die bij haar in de buurt woonde. Het voorwerp dat ze bij zich had, was een soort lange omgekruld bast van een boom, die je met heel veel moeite op je hoofd kunt laten balanceren en die de Aboriginalvrouwen gebruiken. De oudere Aboriginal dame waar ze over vertelde, kwam ze tegen toen ze de supermarkt uitliep. De dame had dit voorwerp op haar hoofd en liep er moeiteloos mee naar huis. Terwijl de Ranger met haar meeliep en ze bij het huis van de oudere dame aankwam, vroeg ze of ze moest helpen met de boodschappen mee naar binnen tillen of iets aan moest pakken. De dame wilde er niks van weten en tilde even later de omgekrulde bast van haar hoofd. Erin lagen 6 eieren zonder verpakking of iets nog in perfect hele staat!

Ja zeker de moeite waard om alle verhalen te horen en ook de vele tradities eromheen, waren erg interessant! Het laat je de eigen tradities die je kent ook mee waarderen, als je beseft hoe traditierijk hun verleden is, dan is dat toch bijna iets wat je mist in het dagelijks leven. Daarom zijn de tradities van verenigingen toch ook wel weer iets bijzonders, het voelt toch altijd weer als een soort eer als je daar van deel kunt zijn.


Kata Tjuta-Valley of the Winds

Omdat het overdag ontzettend warm is, besloten we dat we de grote tocht om Uluru heen voor de ochtend erop zouden bewaren en na een uitgebreide lunchstop om de warmste uren te overbruggen, gingen we op weg naar Kata Tjuta voor the Valley of the Winds walk. Zeker een aanrader! Echt een prachtige wandeling om, over en langs de vele prachtige rotsformaties van Kata Tjuta. Minder bekend dan Uluru, omdat het niet echt 1 grote rots is maar meerdere kleinere rotsformaties, maar net zo hel rood van kleur en zeker niet minder prachtig! Met verschillende uitzichtpunten over the Valley of the Winds en ook een deel van het pad ging erdoorheen, echt heel mooi! Gelukkig waren daar langs de route wel 2 waterstops waar je je waterflessen weer kon vullen, want het was nog steeds echt te warm. Moet je nagaan hoe het daar in de zomer is.. Niet te doen waarschijnlijk..


What is the possibility of that??

We hadden met Santyago afgesproken rond 5 uur bij het bezoekerscentrum. Maar voor we daar heen konden rijden, moesten we nogal nodig op zoek naar een benzinepomp, want het lampje was toch al aardige tijd aan het knipperen. Op dat moment passeerden we het Ayer’s rock resort en na een korte blikk op de kaart, bleek t daar mogelijk om te tanken. Terwijl we daar binnenreden, stond daar opeens vanuit het niets Santy voor onze neus. Wat is de kans van dat?
Dus dat verliep toevallig allemaal heel makkelijk en ons reisgezelschap bestond uiteindelijk dan echt uit 6 personen.


The “fat” mirror

Even een intermezzo over onze campervan. Omdat we onze lieve Berta zo beledigend altijd dik/fat noemden, nam ze al vrij snel wraak. De spiegel die binnenin hing, was zo bevuild geraakt door het vele fijne woestijnzand, dat hij nu, ondanks schoonmaken, ons een geheel nieuw beeld van onszelf liet zien: een beangstigend dik beeld. Niet dat we nu allemaal opeens 20 kg waren aangekomen, nope of ik hoop in ieder geval van niet, onze lieve spiegel was een soort lachspiegel geworden, waar je een fat version of yourself in kon zien.. Of zoals we soms voor de grap zeiden, een spiegel die je voorhoudt, hoe je eruit gaat zien in de toekomst, als je niet oplet!


Sunset at Uluru

Terug naar het magische Uluru. Een rode rots die van kleur verandert in zowel zonsopgang als zonsondergang. Dus dat konden we beiden niet missen. Eerst nu voor de zonsondergang naar the sunset plek (ja er is zelfs een speciale locatie voor) gereden, de campervan geparkeerd en een manier gevonden om op dat enorme gevaarte te klimmen. Anderen werden geïnspireerd door ons en begonnen ook op hun auto’s te klimmen. Later toen we nog met anderen over Uluru spraken en we zeiden van ja, we zaten daar zo bovenop onze campervan, kregen we de reactie: O, dat waren jullie!? Jup niet te missen! En zo liggend on top of the campervan, kijkend naar Uluru met de zonsondergang, kon ik niet anders concluderen dat dit echt een fantastische roadtrip was!

Tot zover week 1
(7/14 dagen)

To be continued..