Hitting the Road!
Blijf op de hoogte en volg Vera
26 Augustus 2012 | Australië, Melbourne
(or 1 chainsaw, lots of penguins & 2 thieves robbing a bank)
*for English scroll down:) Haha, sorry only 1 paragraph in English.
Alweer 2 weken zijn voorbij gevlogen waarin er weer ontzettend veel gebeurd is, ik geweldige trips gemaakt heb naar onder ander Phillip Island om te pinguïns te bewonderen en ook nog ‘eventjes’ op Road trip naar the Great Ocean Road ben geweest. Echt fantastisch, zoveel gezien en gedaan! Helaas komen de assignment deadlines ook langzaam om de hoek kijken, de 1e is de revue zelfs al gepasseerd. Dat was nog even hard werken toen mijn deadline opeens met 3 dagen vervroegd werd, omdat mijn weekendplannen ineens veranderden van ‘aan opdracht werken’ naar ‘Great Ocean Road Trip’. But that’s just life in Australia.. Helaas vrees ik dat het de komende weken wel wat harder werken wordt, met 3 deadlines in dezelfde week, waarvan eentje ontzettend veel tijd schijnt te kosten.. We zullen zien.. Maar eerst hier mijn avonturen van de afgelopen spectaculaire weken full of adventures! Veel leesplezier! Oh ja voor ik het vergeet: ik heb bij mijn vorige blog weer wat foto’s geupload. De foto’s bij dit blog volgen later.
English edition
I am considering to start writing my blog, or part of it, in English, because some friends from here told me they had some little difficulties reading my blog and understanding the beautiful Dutch words. No idea why..
The reason I haven’t written my blog in English so far is, besides the fact that it is just easier for me to write in Dutch, that it will be less difficult to read and understand for my friends and family back home, especially for my dyslectic friends, who might or might not want to read my blog.
Furthermore while my vocabulary in Dutch is way better, my writing in Dutch is more creative (or at least I hope it is) and I can better express in Dutch what I mean. And to be honest for me English is a bit limited because it either doesn’t have as much useless words as other languages have, or I don’t know these words.. And I kinda like to use these particular words in my blog with no meaning at all just to extend the length of my blog and create this horrified look on people’s faces when they realize my blog is twice as long as last time again.. Therefore for my foreign friends , don’t worry if you don’t understand most of my blog, cause half of it is just nonsense.
For this time, my blog will be as usual in Dutch (expect this short English edition paragraph), probably with some mixed up English words and sentences in it so now and then. However if you do want to know what’s in my blog or if you’re up for some good stories: Just bring some tim tams, a good bottle (or box) of wine and I’ll make some time for you, tell you all about the stories that have a certain chance to end up in my blog or that might or might not have been written about in my previous blogs. Because you’ll never know for sure what’s in my blog, which adventures, secrets, world solutions are hidden in these terrific Dutch words..
Anyways let me know what you think: Dutch/English/different language? And please don’t tell me my English writing is too sloppy, my high school English teacher already made that quite clear a couple of years ago when grading my English letter by writing in large red letters on top of the first page: SLOPPY! Still got a good grade though, cause she liked my writing style after all..
Phillip Island
Zoals in mijn vorige blog al verteld, hadden we het plan om als verrassing voor Kay-Ann op haar verjaardag met een groep naar Phillip Island te gaan. Ondertussen alweer 2 weken geleden op zondag was het zover, het was haar verjaardag en we gingen met zijn 8’en op weg naar het prachtige eiland en de pinguïns. Aangezien Aaron nog speciaal een soort koffie-kaneel cakejes met ice topping met smilies had gebakken, begon de ochtend al weer veels te vroeg met rond 8u cakejes eten, terwijl we op het busje aan het wachten waren dat ons op zou pikken. Nog even lichte twijfeling of hij wel zou komen en of we überhaupt nog wel de pinguïns te zien zouden krijgen, maar ja hoor we werden (wel wat aan de late kant) gewoon opgepikt door het busje van Bunyip tours en onze trip was niet slechts een droom, we gingen nu echt op weg erheen! Aangezien de pinguïns pas bij zonsondergang te bewonderen zijn als ze vanuit de zee het land op komen, kun je je voorstellen dat er een reden was dat we zo vroeg al op pad gingen. De Tour die we deden was namelijk een zogeheten ‘Ultimate Eco Tour’ wat inhield dat we onderweg nog allerlei ander stops op het eiland en ervoor hadden om wild life en omgeving te bewonderen. De 1e stop was bij de Moonlit Sanctuary waar er wallaby’s, kangoeroes, koala’s en nog wat ander wild life was. Omdat het een ‘sanctuary’ was en niet in the middle of nowhere kon je de wallaby’s and kangoeroes voeren. Wat inhield dat je met je zakje met kangoeroevoer op pad ging het bos in op zoek naar een hongerige wallaby. Gelukkig waren ze vrij gemakkelijk te vinden en meer dan happy om het voer uit je hand te eten. Waarbij ze dan heel schattig rechtop gingen staan, met hun pootjes voor evenwicht op je hand leunden en voorzichtig het voer uit je hand aten. Sommige waren wat socialer en hadden er geen moeite mee om met zijn drieën tegelijk het voer op te lebberen, terwijl andere meer geneigd waren hun mede hoppende soortgenoot een goede duw opzij te geven om hun voedsel veilig te stellen. Sommige hadden ook kleintjes in hun buidel. (In t Australisch-Engels ook wel ‘joey’ genoemd.) Echt heel schattig als dan opeens zo’n verbaasd hoofdje uit de buidel omhoog popt, verdwaasd om zich heen kijkt of als ze wat ouder zijn, vanuit de buidel van hun moeder het gras op de grond proberen te eten om daarna weer veilig terug in mamma’s warme buidel te duiken. Echt heel vertederend die kleintjes.
Naast alle hoppende beesten van de kleinere hyper actieve wallaby’s tot de grotere wat schuwere kangoeroes, hadden ze ook koala’s daar, waarvan eentje zo tam was dat je hem onder toezicht van een verzorger kon aaien. Jeetje echt zo zacht zijn die beesten! Een knuffel is er bijna niks bij, hun rug is een groot pluche aaibaar kussentje!
Chocolate & Eucalyptus
Na onze koalaknuffelmanifestatie was het tijd voor een korte stop bij the chocolate factory. Eventjes wat heerlijke chocola geproefd, maar niks gekocht verder, te duur! Als je naar de prijs kijkt, smaakt opeens de simpele goedkoopste supermarkt chocola ook prima! Ook nog een stop gemaakt bij het Koala Conservation Centre, waar je vanaf een soort bruggetjes tussen de bomen de koala’s in de bomen om je heen kon bewonderen. Ook nog een koala met een jong gezien. Wat daarmee ook meteen een van de meest actiefste koala’s die ik tot nu toe gezien heb, was. Wat inhield dat hij gemiddeld vaker dan 1 keer per 5 minuten bewoog, terwijl mams lekker op een eucalyptus blad aan het kauwen was en probeerde het ‘beweeglijke’ jong in bedwang te houden. Maar ik heb ondertussen geleerd, koala’s zijn niet lui, nee ze besparen energie! Dat zeg ik nou ook altijd, als ik net als een koala niks doe. Lekker beweegloos in een boom zitten, zo 1 keer per uur eens een poging doen een eucalyptusblad te pakken, wat kauwbewegingen maken, weer in slaap vallen of iets soortgelijks dan, dan heet dat niet lui, enkel energie-efficiënt bezig zijn! Nou weet ik zelf toevallig ook alles van energiebesparing en al zeg ik zelf ik ben er vrij goed in zo op zijn tijd, dus waag het niet me lui te noemen zo nu en dan!
Churchill Island
Verder nog een stop op Churchill Island bij een prachtige cottage en schaapsboerderij gelegen in een lieflijke omgeving. Voor mij wat minder interessant, omdat ik praktisch ben opgegroeid met een schaapsherder in de achtertuin, maar de bussen Japanse toeristen die er ook opeens vanuit het niets waren, vonden het geweldig om te zien hoe een schaap wordt geschoren, hoe een schaapsherdershond wat struisvogels opjaagt etc
’t Busje
Na elke stop stond ons trouwe busje ons weer op te wachten. Ik weet niet zo goed hoe ik het busje moet omschrijven, ik heb ze al meer in Australië gezien, tijdens het surfweekend hadden we er ook een om naar het juiste surfstrand te komen. Het is een soort mini-schoolbus en je kunt er met zo’n 20 man in. We waren dan ook met naast ons 8, een gezin en nog een paar koppels en onze gezellige geniale tourguide versus busdriver en zijn fantastische commentaar op de dingen die we onderweg tegenkwamen. Toen er bijvoorbeeld toen we terugreden van Churchill Island opeens een koe midden op de weg stond, vertelde hij op geweldige sarcastische toon wat er in het hoofd van de koe omging: ‘so you came to see penguins uh, don’t think so , find my perfect spot on the middle of this road and not gonna move my ass for you, if you want to see these freakin’ pinguins, then you’ll have to drive around me’ en dat is precies wat we deden aangezien die koe geen millimeter verplaatste. Of later toen er een wallaby naast de weg stond: “look how he is posing for the ladies thinking he is the most awesome wallaby ever” omdat hij precies het busje volgde met zijn blik op ons gericht.
De intocht
Na al deze ‘tammere’ dieren was het tijd voor het echte wild life en prachtig omgeving. Een stop gemaakt bij de adembenemende seal rocks, waar je je meteen weer realiseert waarvoor je naar Australië bent gekomen. Al was het meer het landschap wat ik me bij Nieuw-Zeeland voorstel met de prachtige blauwe zee, groene kustlijn en rotsen die wit zien van de golven die er tegenaan klotsen om het prachtige rustgevende pure landschap compleet te maken. Helaas begon de tijd voor de pinguïns eraan te komen en konden we niet zo lang als we misschien hadden gewild daar blijven. We hadden allemaal zoiets dat we daar wel de hele dag zouden kunnen blijven, maar de pinguïns waarvoor we eigenlijk tenslotte gekomen waren, wilden we ook niet missen uiteraard!
Dus op naar de little penguins! Helaas heb ik geen foto’s van de pinguïns. Want eigenlijk nogal logisch mocht je daar geen foto’s maken om de pinguïns niet te verstoren terwijl ze in het schemerdonker vanuit de zee het land op gaan. Terwijl het langzaam steeds donkerder en kouder begon te worden, zaten we te wachten op een soort tribune op het strand. Waardoor je in het begin het idee had dat je eigenlijk naar een voorstelling aan het kijken bent die bestaat uit het prachtige uitzicht op de zee, de cliff coastline aan weerskanten van je en het geruis van de golven die op nog geen 5 meter afstand van je op het strand de zeemeeuwen bezig houden.
Ondertussen bijna in het pikdonker, vraag je je af of de pinguïns nog wel komen, of ze niet net vandaag voor het eerst sinds jaren een rustdag houden, massaal besluiten vandaag eens niet het land op te komen. Tot opeens je kleine donkere gestaltes onhandig op de grens van zee en strand ziet verschijnen. De 1e groep kleine pinguïns voor vandaag, die onzeker nog half in zee naar elkaar toe hobbelen, terwijl de grote zeemeeuwen nog het strand domineren en de weg naar de veilige rotsen en het gras blokkeren. Één angsthaas duikt op het laatst toch nog terug in de zee, maar de andere vijf vervolgen heel langzaam dapper hun weg om de 2 meter strand te overbruggen. Hoewel het lijkt dat de zeemeeuwen de groep onzekere, angstige kleine pinguïns uitjoelen, bereiken ze toch veilig de rotsen waar ze hun weg naar boven vervolgen. Als ik er nu over nadenk heeft het wel iets van de intocht van de pheutjes in de sociëteit. De onzekere, twijfelende houding van de pinguïns terwijl ze daar op een kluitje op het strand nog half in de golven staan. De angsthazen die het niet meer trekken en de veilige zee weer induiken, de dapperen die toch hun weg vervolgen, maar de grote zeemeeuwen die op het strand staan toe te kijken, soms dichterbij komen om de pinguïns nog meer angst in te boezemen, maar ze uiteindelijk toch doorlaten richting de rotsen, waar ze de klim naar boven staat te wachten. Ja ik zie de gelijkenis wel. Heb ik toch de intocht dit jaar niet helemaal gemist!
De eenzame kleine pinguïn
Terug naar het schemerdonker en de kleine pinguïns. Na deze 1e groep duurde het weer een tijd voor de volgende groep kwam. Soms kwam er ook een enkele helemaal alleen. Zo kwam er op een bepaald moment eentje helemaal alleen, maar toch te bang om het strand over te gaan en hij bleef daarom maar in de golven dobberen tot er meer soortgenoten zouden komen waar hij zich bij aan zou kunnen sluiten. Maar die kwamen maar niet en kwamen maar niet en de kleine pinguïn bleef angstig in de zee, soms aarzelend een stapje op het strand, maar bij de aanblik van een zeemeeuw weer snel wat verder het water in.
Waar ben ik nu weer beland?
Uiteindelijk kregen we het te koud en begonnen we terug te lopen, want op de weg terug naar het informatiecenter en de parkeerplaats, kon je de pinguïns ook nog van heel dichtbij zien terwijl ze hun weg naar boven vervolgden. Ze hadden namelijk overal houten looppaden en bruggetjes gemaakt en soms liepen de penguins daar onder door of ernaast. Andere pinguïns stonden verdwaasd naar een struik te staren, alsof ze een goed gesprek ermee aan het voeren waren. Al met al nogal een vreemd gezicht, je loopt terug, ziet de pinguïns naast je lopen of verdwaasd staan alsof ze niet snappen waar ze nu weer beland zijn. Helaas was het voor ons na deze kleine pinguïns al tijd voor de terugreis naar huis. Maar al met een al een zeer geslaagde dag!
Road Trip to the Great Ocean Road!
Afgelopen dinsdagavond was er een soort ‘welcome party’ in mijn gebouw. Tijdens deze avond was ik met Jordan en Shayna aan het praten, toen ik opeens de vraag kreeg: ‘Heb je komende vrijdag tot en met maandag wat te doen?’ Terwijl ik mijn achterhoofd een stemmetje hoorde dat lichtelijk op de achtergrond schreeuwde dat ik maandagochtend een deadline had, waar ik nog niks aan gedaan had, zei ik: “nee niks bijzonders, hoezo?” “Heb je soms zin om mee te gaan op een Road Trip naar de Great Ocean Road?” Uh jaa, dat hoef je mee geen twee keer te vragen! Dus zo geschiedde, opeens was mijn weekend ingepland met een amazing roadtrip naar de great ocean road samen met Shayna, Jordan, Nanna en Wendy!
Wicked Campers
Vrijdagochtend veel te vroeg tegen een uurtje of 6am luidde mijn wekker het begin van een geweldig avontuur in! Dit vroege tijdstip, omdat we rond 8am al de trein bij Flinders Station moesten hebben om bij de car rental company te komen. Want dat is eigenlijk altijd het probleem met car rental companies, ze liggen ergens op een industrieterrein, goed bereikbaar per auto. Maar daar zit hem nou net het probleem in, want je gaat er juist heen om een auto te huren.. Dus hoe kom je er dan? Maar na een sprintje voor de trein en een bus later, kwamen we aan bij de awesome hippie achtige car rental company ‘Wicked Campers’ om onze eigen mini-camper (later omgedoopt tot Steveo) op te pikken. Een mini-camper is eigenlijk gewoon een normale auto met op het dak een soort constructie die je als je stilstaat uit kunt klappen tot een tent, waardoor je dus in de tent die zich op de auto bevindt, kunt overnachten. Beste uitvinding ooit!
Day 1: Drive on left in Australia!
Zo begon onze journey on the left side of the road! Onze eerste stop: Torquay, Surfbeach. Torquay is een echt surfersstadje en daar op het strand heerlijk geluncht met uitzicht op de golven en de surfers in het water. Vervolgens onze weg vervolgd over the Great Ocean Road. Onderweg nog verschillende stops gemaakt om het prachtige uitzicht van de kustlijn te bewonderen. Ook was daar het eerste moment dat de tank bijna leeg was. Op dat moment nog totaal geen besef wat onze auto allemaal kon, waarom we al bijna lichtelijk in paniek voor niks eigenlijk. Dus op zoek naar een tankstation. We dachten er een gevonden te hebben in een kleine dorpje onderweg. Bleek dat ze daar geen unleaded petrol meer hadden, hetgeen wat we nodig hadden. Gevraagd waar het dichtstbijzijnde andere tankstation was. Dat bleek een plaatsje een stukje terug. Omdat we geen risico wilden lopen, toch maar teruggereden. Onze volgende geplande stop was Apollo Bay, alleen besloot het weer anders en vanwege de regen hebben we daar enkel even heerlijk hot chocolate in een cafeetje gedronken om onze weg te vervolgen meer richting het regenwoud. Echt apart hoe zo veel prachtige natuurwonderen zo dicht bij elkaar liggen, eerst heb je de prachtige kustlijn, cliffs, beaches etc iets meer het binnenland in en via paadjes door mistig heuvellachtig weidenlandschap waar de wolken tussen de heuvels hingen, kom je zomaar in het bijzondere regenwoud uit!
Dirt, I dig it!
Terwijl we nog door de weilanden vol mist reden, ontdekten we een echte country radio zender, waar we echt de meest fantastische Australian country songs hebben ontdekt zoals: Boys from the bush, Dirt, Skinny Dippin’ met catchy lyrics die we ook snel uit volle borst meezongen. Prachtig ook hoe op een gegeven moment de volgens mij op goede leeftijd al, presentator na een stilte moment, vertelde dat ze wat technische problemen hadden. Om vervolgens het vorige nummer doodleuk nog een keer op te starten, alsof ze de casette even moesten terugwinden en opnieuw op moesten starten! Maar de Aussie country songs maakte de sfeer echt helemaal compleet daar midden in de Australische outback!
Ondertussen was de lichtelijk vervelende regen aangezwollen tot een stortbui en in de stromende regen gestopt bij een tankstation/general store in het plaatsje Laver’s Hill waar we nog veels te vaak met tegenzin terug zouden komen. Op dit moment echter was het plaatsje nog ons gemoedelijke toevluchtsoord. In de stromende regen, terwijl de eigenaresse heel lief met een paraplu aan kwam zetten, stonden we te tanken, aangezien we de keer daarvoor maar voor een halve tank hadden getankt. Terwijl we de store binnen gingen om af te rekenen, gaf de eigenaresse ons heel lief nog 2 gratis pasteien (meat pie & veggie pie) mee. Deels omdat ze vermoedelijk medelijden met ons had daar in de stromende regen, deels omdat ze toch zo ging sluiten. Ongeacht de reden zo’n warme pastei kwam als een geschenk uit de hemel daar in de stromende regen.
The magical rainforest
Toch uiteindelijk maar doorgereden in de regen dieper het regenwoud in op weg naar Otway Fly Tree Top Adventures. We bleken echter een kwartier te laat voor de laatste mogelijke entry. Even een moment van wat nu en de regen hielp ook al niet mee. Dus we besloten om maar terug te rijden richting de plek waar we wilden kamperen: Johanna’s Beach. Onderweg kwamen we nog langs een plek in het regenwoud waar glowworms zaten. Aangezien de regen was opgehouden en de schemer was ingevallen, besloten we daarheen te gaan. Met een zaklamp gewapend begaven we ons in het regenwoud. Het was echt magisch! Alsof je in een themepark of in de Efteling in de droomvlucht bent. Door de schemer kun je nog net het regenwoud om je heen ontwaren, je hoort het water van een rivier die tussen de varens doorstroomt en dan opeens terwijl je over een bruggetje het riviertje oversteekt, zie je langzaam in de struiken steeds meer kleine blauwe lichtpuntjes opgloeien: de glimwormen! Als je even je zaklamp aanklikt om de wormen te zien, is het meteen weg, zie je ze nergens. Dus zonder zaklamp loop je steeds meer in het donker door een magisch regenwoud met overal om je heen deze blauw lichtjes tot je opeens steeds meer het geruis van water in de buurt hoort en ook nog eens bij een prachtige waterval uitkomt die het beeld compleet maakt! Alsof het nep is, zo onvoorstelbaar!
Johanna’s Beach
Na ons magische avontuur, doorgereden naar Johanna’s Beach om daar te kamperen. (Om daar te komen moesten we weer via Laver’s Hill.) De weg daarheen eigenlijk heel makkelijk gevonden en voor we het wisten waren we eigenlijk al een (gratis) kampeerterrein opgereden. Of kampeerterrein is misschien wat overdreven, maar je hebt daar naast het strand een paar grasvelden waar je mag kamperen. Onze prachtige tentconstructie uitgevouwen en met ons primitieve gaspitje de pastasaus die Wendy gemaakt had opgewarmd. Dat was nog een hele taak op zich, omdat door de sterke zeewind het gasvuurtje telkens uitwaaide. Met zijn 5’en dicht om het gaspitje heen staande, lukte het enigszins en het is een heerlijke maaltijd geworden! Vervolgens met zijn 5’en in de tent op de auto gekropen samen met wat tim-tams en wijn om de avond af te sluiten. Ook met zijn 5’en in de 2/3 persoonstent lekker krap en warm geslapen. Terwijl om ons heen de wind gierde en ik af en toe wakker schrok van onverwachte geluiden, omdat ik misschien toch lichtelijk panisch was dat dadelijk een random persoon of dier onze tent binnen zou komen. Maar uiteindelijk kwamen de eerste lichtstralen al weer de tent binnen en terwijl ik uit onze tent kroop, de ladder naar beneden nam, zag ik opeens de prachtige omgeving waar we gekampeerd hadden voor het eerst in het licht! Als je een paar meter doorliep kwam je op een prachtig uitgestorven strand uit! Het besef dat je zo dicht bij zo’n mooi strand gekampeerd heb en dat je daar gewoon totaal geen besef van had doordat het donker was..
Day 2: I’ll just go home to get my chainsaw
Na een hoop moeilijk doen uiteindelijk onze tentconstructie weer ingevouwen en ingepakt op de auto gekregen en hop de auto weer in voor weer een nieuwe dag! Terwijl we weer omhoog reden vanaf de kust richting het regenwoud, kwamen we opeens een onverwacht obstakel tegen. De lichte storm van vannacht had een boom omgewaaid en die lag nu midden op de weg. Lichtelijk naïef en vol goede moed stapten we uit de auto met de gedachte die boom verplaatsen we wel even. Nou zeker niet, dat was een goed zware boom die daar de weg blokkeerde! Gelukkig reed er een Australische jeep achter ons. De bestuurder , een echter Australiër, stapt uit, bekijkt de situatie eens en zegt vervolgens heel casual tegen ons: “No worries, I’ll just go home to get my chainsaw.” Stapt weer in zijn auto en rijdt ervandoor. Een beetje verbaasd over wat we net te horen hebben gekregen weten we niet zeker wat we nu moeten doen. Terugrijden en een andere weg pakken of wachten tot de Australiër met zijn kettingzaag terugkomt? Na even wachten besluiten we toch maar terug in de auto te stappen, maar amper omgedraaid zien we de jeep alweer terug komen rijden. De Australiër stapt weer uit, dit maal met zijn kettingzaag en begint zich uit te leven op de omgevallen boom en binnen no time is de weg weer vrij en kunnen we onze weg weer vervolgen naar het regenwoud. Weer via Laver’s Hill terug naar Otway Fly Tree Top adventures. Maar daar bleken ze nogal een hoge toegangsprijs te vragen. Dus besloten om er niet heen te gaan en uiteindelijk op een andere plek in het regenwoud het national park ingereden, waar je (gratis) in het regenwoud kon rondwandelen. Waar het regenwoud gister in het donker al magisch was, was het bij licht dat zeker niet minder. Ook hier waren weer prachtige watervallen! Het blijft echt onwerkelijk om in het regenwoud rond te lopen!
If it doesn’t hold you need more ductape!
Na het regenwoud weer terug naar de kust richting de 12 Apostels en andere prachtige coastlines. Onderweg bleek dat ons idee om de slaapzakken voor het gemak mee in de tent op te vouwen, misschien toch niet het beste idee was en flappen van de tent begonnen onder de opbergkap uit te komen. Een stop gemaakt in Prince Town (echt een ini mini schattig dorpje) om ductape te kopen aangezien ductape alles fixt en heerlijk studentikoos de tent eens goed aan de auto geductaped!
Amazing coastlines
Een rol ductape verder en onze weg vervolgd naar de 12 Apostelen: 12 rotsformaties midden in zee, prachtig! De woeste golven die op de machtige zandsteenrotsen en de kust inbeuken leveren echt spectaculaire beelden op! Voor de lunch daarna een stop gemaakt in Port Campbell waar we een restaurantje vonden dat prachtig gelegen was met uitzicht op de baai met een lieflijk strand erbij. Na nog even heerlijk uitwaaien op het strand, weer op weg om de rest van de kust en rotsformaties te ontdekken. Van London Bridge, the Arch tot Bay of Martyrs, zo ongelooflijk mooi allemaal en ondanks dat het allemaal deze zandsteenrotsformaties zijn met dezelfde zee, toch allemaal weer zo verschillend. Waar we bij de London Bridge eerst bedolven werden door 2 busladingen aan Japanners om daarna toen we weg wilden rijden, moesten wachten omdat er even de plaatselijke Tour de France langskwam. Uit het niets kwamen opeens allemaal politiemotoren, volgauto’s en een hele hoop wielrenners, die even plotseling als ze gekomen waren ook weer weg waren. Was Bay of Martyrs weer totaal anders, daar kon je naar beneden het strand op, waar we ons even in ons eigen paradijs waanden met ons eigen prachtige privé strand. Het onvoorstelbare wonderlijke strand ontdekt, op rotsen geklommen en vooral genoten van het mooie uitzicht!
Heen en Weer
Hoewel we ondertussen al weer het einde naderde van de officiële Great Ocean Road, zijn we nog verder gegaan. Eerst naar Logans Beach met de hoop een glimp van een walvis op te vangen, tevergeefs, de zee bleef opvallend walvisloos. Meer dan golven die misschien ooit nog eens in walvissen gingen veranderen, kwam ik niet. Daarom doorgereden naar het liefelijke plaatsje Port Fairy om daar typisch Australisch aan het strand te BBQ’en. Na een heerlijk avondje aan het strand met uiteraard weer tim tams, op zoek naar een plaats om te kamperen. En daar begon het probleem.. We wilden tot Portland doorrijden, omdat we dan voor morgen dichterbij zaten. Onderweg erheen zagen we wel verwijzingen naar kampeerplaatsen maar aangezien ondertussen het benzinelampje was aangesprongen, besloten we eerst naar Portland (nog 20k) door te rijden om te tanken. Daar besloten om iets door te rijden op zoek naar kampeerplaatsen daar. Niks te bekennen, weer teruggereden richting Portland, daar waren allemaal maar Holiday Parks en we zochten eigenlijk weer een gratis kampeerplek. Ondertussen begon iedereen best wel moe te worden, dus weer terug naar waar we oorspronkelijk campingaanduidingen gezien hadden, dat bleek ook allemaal betaald. Weer even besluiteloos terug richting Portland gereden, om uiteindelijk weer terug iets buiten Portland een weg richting 2 campings in te rijden, daar maar gewoon bij een simpele betaalde camping gaan staan. De tent snel uitgeklapt en meteen gaan slapen. (Deze keer 3 mensen in de tent, 2 in de auto, aangezien dat toch wat comfortabeler was en minder krap dan met 5 in de tent was.)
School bus stop ahead!
Het opvallende was trouwens dat zowel op vrijdag als zaterdag ik eigenlijk de hele dag geen netwerk had met mijn mobiel, noch in het regenwoud noch aan de kust. Dus dan voel je je toch wel even echt op een goede Roadtrip naar het avontuur! Wat zelfs nog veel opmerkelijker was, dat we onderweg op de meest gekke plekken verkeersborden met aanduidingen van schoolbus stops of ‘pas op voor overstekende kinderen’ zagen. Reden we midden in het regenwoud, zagen we zo’n bord. Reden we op een weg langs de kust met aan de ene kant een cliff aan de andere kant een rotswand en geen dorp te bekennen, zagen we weer zo’n bord. Je gaat je toch afvragen, waar komen die kinderen dan vandaan? Of vooral als ze oversteken, waar gaan ze dan heen? Het is niet alsof ze nou hier de cliff af gaan springen ofzo.. Tenminste ik hoop van niet, doet me iets te veel denken aan de film The woman in black..
Day 3: Seal Colony & Petrified Forest
Terwijl de eerste zonnestralen de nieuwe dag inluidden, konden we toch even genieten van het feit dat we op een officiële camping stonden, door weer eens te kunnen genieten van een douche. Toch vrij snel onze spullen weer gepakt en de weg die we gister in hadden gereden om bij de camping te komen, bleek een weg langs de kust te zijn. En als je opeens de glinsterende zee daar ziet, snap je niet hoe je dat gister in het donker totaal ontgaan is. Voor mijn gevoel was het namelijk gewoon een weg geweest het land in als het ware, in plaatst van een kustweg.
Al vrij snel kwamen we aan bij de bestemming van vandaag, the seal colony & petrified forest, in de buurt van Portland. Toen we er bijna waren, besloten we even in een plaatselijk prachtig gelegen restaurantje aan het strand te vragen waar de parkeerplaats precies was om de wandeling richting de zeehondenkolonie te maken. Onder het mom van na onze wandeling gaan we hier zeker nog even langs, reden we verder. De parkeerplaats bleek echt om de hoek. Hiking shoes aan en op pad! Onvoorstelbaar mooie kust weer, maar toch weer zo anders dan de dag ervoor. Waar de dag ervoor een zandstenen kust met woeste golven was, was dit een compleet groene kustlijn met steile donkere rots kliffen die uitkwamen in ongelooflijk helder groen-blauw zeewater, waar de lichte golven die over de rotsen in het water sloegen, witte schuimkolken om de rotsen in zee veroorzaakten. In de stralende zon die de omgeving alleen maar mooier maakten, klommen we omhoog naar de uitkijkpunten op de zeehondenkolonies. Bij het officiële uitzicht punt konden we ze tot onze teleurstelling eigenlijk helemaal niet zien. Doorgelopen naar een andere plek waar je ze wel in het heldere water in de golven beneden zag zwemmen en spelen. De gekste tuimelingen maakten ze, terwijl ze in de golven sprongen!
Another ordinary day in Australia with the roos hopping around you..
Na de zeehondenkolonies kon je nog doorlopen naar het Petrified Forest, maar we wisten niet precies hoe ver dat nog was. Terwijl we nog maar amper van de zeehonden weg waren en in een omgeving kwamen met wat meer bosjes, zag ik opeens vanuit het niets een kangoeroe midden op het pad zitten! Totaal onverwacht, we hadden geen flauw idee dat ze hier zaten. Onze weg vervolgend, zagen we er steeds meer, terwijl ze om ons heen hopten, van de kleinere wallaby’s tot de reuzachtige kangoeroes! Als ze voorover gebukt zitten, lijken ze niet zo groot, maar als ze dan opeens rechtop gaan staan, schrik je toch wel even: wat een grote beesten! Gelukkig zijn ze heel rustig, ze laten je eerst redelijk dichtbij komen, zodat je een foto kunt maken, terwijl ze je nieuwsgierig aanstaren, hun oren draaien tot ze besluiten dat je te dicht bij bent en ze elegant weghoppen.
In de wolken
Ondertussen waren we langzaam in een wolk belandt daar zo boven op de kliffen en door de regen vervolgde we onze weg. Het landschap werd langzaam steeds grauwer, donkerder en rotsachtiger en in de verte kon je de kolossale gestaltes van windmolens onderscheidden. Het was echt een aparte ervaring, het ene moment regende het, dan brak de zon weer door, kwam je weer in een wolk was je weer doorweekt tot de volgende zonnestralen. Na honderden momenten van hoe ver is het nog en zullen we niet omdraaien, kwamen we midden in weer een regenbui aan bij het “Petrified Forest”. Want nu komt het mooie het was niet eens een petrified forest.. Niet hetgeen wat ik ken en verwacht had in ieder geval. Het waren rotsformaties die leken op uitgeholde boomstronken, gevormd door een bepaalde manier van erosie. Vroeger dacht men dat het een Petrified Forest was wat ik me best voor kan stellen, omdat het echt veel weg heeft van versteende boomstammen. Niet dat dit trouwens minder mooi is dan een echt Petrified Forest, maar dan loop je zo’n eind om er vervolgens achter te komen dat je bij iets anders bent aanbeland dan je dacht.
Did you guys see a whale?
Australiërs hebben altijd de neiging om uit het niks op het juiste moment op te duiken. Bijvoorbeeld de man met de kettingzaag of de vrouw die ons in de stromende regen gratis meat pie gaf. Of nu weer op weg naar het Petrified Forest hadden we net een mooie plek gevonden en wilden we een foto maken, komt er opeens een powerwalking Australische vrouw aanlopen die zegt zal ik een foto van jullie 5 maken? Voor de rest zijn we niemand tegengekomen onderweg. Of nog beter op de terugweg. We hadden al tevergeefs telkens naar de zee gestaard in de hoop walvissen te zien, want die zouden hier ook zitten. Dus we zijn alweer bijna terug, komt er opeens een man met een professionele camera op ons afgelopen met de vraag ‘En hebben jullie walvissen gezien’. In de veronderstelling dat hij het vraagt met de hoop er zelf een op beeld te kunnen leggen, antwoorden we lichtelijk teleurgesteld met een ‘Nee’. Waarop hij doodleuk antwoord: “Oke I’ll show you one!” Vervolgens neemt hij ons mee iets van het pad af, dichter naar de klif toe en wijst naar het water, waar vlak langs de kust in het heldere water het enorme prachtige contour van een walvis te zien is! Doordat het water zo helder is en het feit dat hij zo dicht bij de kust is, kun je hem heel precies en scherp onder je zien zwemmen. Ongelooflijk, daar werd ik wel even stil van, van zo’n enorm prachtig beest!
Na onze wandeling vol onverwachte belevenissen: de kangoeroes, de walvis.. reden we terug naar het lovely cafeetje waar we eerder al gestopt waren. Binnen over een goede kop koffie eens de wandeling besproken, terwijl we uitkeken op het strand en de golven die bijna praktisch tegen het raam van het restaurant aanrolden. Zo’n uitzicht met deze heldere zee en adembenemende kustlijn, kun je in Nederland alleen maar van dromen en hier is het zo normaal!
Shipwreck Beach
Omdat we maandagochtend niet te laat terug wilden zijn, hadden we besloten de middag vooral te besteden aan al een heel stuk terugrijden. We wilden nog één stop maken onderweg om het rijden te onderbreken, iets wat we op de heenweg overgeslagen hadden: Shipwreck Beach. De afstanden bleken echter best tegenvallen en tegen de tijd dat we via een bochtige smalle weg bij Shipwreck Beach aankwamen, begon de zon al te dalen. Daardoor konden we echter wel op Shipwreck Beach de zonsondergang bekijken. Weer zo’n prachtig strand, alleen zoals de naam al suggereert iets minder mooi voor de schepen langgeleden. Je zag dan ook opeens op het strand een groot verroest anker en het topje van een mast liggen. Zomaar opeens tussen de rotsen op het strand. Moet je je eens voorstellen hoe het is als je je schipbreuk overleeft, daar aankomt op het strand en het enige wat je ziet het strand waar je opstaat en een enorm hoge steile rotsklifwand die je scheidt van het binnenland. Wat zou je doen? Nou voor ons was het wat makkelijker want wij waren er met, om precies te zijn, zo’n 320 treden naar beneden gekomen.. Die we daarna ook weer allemaal omhoog moesten klimmen.
Out of gas..
In de schemer onze weg vervolgd, waar we weer bij het ons zo bekende Laver’s Hill aankwamen. Ook al stond de wijzer van de benzine op empty, heel eigenwijs besloten we daar niet te tanken. Omdat het in verhouding wat duurder was daar en we dachten van dat redden we wel tot Apollo Bay. Zover zou het toch niet meer zijn? Amper Laver’s Hill uit echter, sprong het benzinelampje aan. Terwijl we onze weg vervolgde in het regenwoud, kwamen we na zo’n 10 a 15 kilometer na het aanspringen van het lampje een bord tegen dat het nog 33 kilometer naar Apollo Bay was. Dat was even een slikmoment. Toch maar op goed geluk doorgereden. We zouden nog door een klein dorpje komen. Daar was echter geen tankstation te bekennen. Terwijl de minuten heel langzaam voorbij tikten, de kilometers ons veel te traag dichterbij Apollo Bay brachten, begin je toch langzaam om je heen te kijken. Je weet dankzij de kaart dat er echt absoluut niks meer op je weg tussen Apollo Bay (far far away) en je huidige locatie zit. Dus je begint elk huis, elke inrit of mogelijke stopplaats in je hoofd te noteren, voor als dan toch echt dat punt aanbreekt dat je zonder benzine zit en je langs de kant belandt. Lichtelijk verontrustend moesten we constateren dat we in een mistig regenwoud in het donker op een smalle weg omgeven met een rotswand en kliff aan weerskanten zaten, zonder stopmogelijkheden. Toen we een aanduiding van een Bed & Breakfast zagen, besloten we daar heen te gaan, maar het enige wat we zagen was een pikdonkere oprit, waar we niet in durfden te rijden. Toch maar verder rijden dan. De volgende aanduiding van een bed breakfast was een afslag van 7 kilometer. Dat risico durfden we ook niet te nemen en zo ver zou Apollo Bay toch niet meer zijn? Het volgende bord ontnam ons weer alle hoop door doodleuk te vertellen dat het nog 15 kilometer was.. Gespannen van de adrenaline, opschrikkend bij elke bocht dat er afgeremd werd, denkend dat nu het moment daar was dat we zonder benzine zouden komen te zitten midden in een donker regenwoud.. Totdat we langzaam in de verte de lichtjes van de stad Apollo Bay zagen opdoemen, langzaam meer aanduidingen voor bed en breakfasts zagen en je begint te beseffen dat je het misschien gaat redden. En wonder boven wonder, doemde daar opeens onze reddende gloeiende shell schelp in de verte op. Vol ongeloof en opluchting erheen gereden, getankt, onze trouwe mini-camper bedankt en omhelsd en in Apollo Bay een Food Court opgezocht, even rustig genieten van dinner en de adrenaline kick laten zakken.
Uiteindelijk nog doorgereden naar Anglesea om daar een kampeerplek te zoeken. Aangezien we niet dezelfde situatie als gister wilden, besloten we eerst naar een betaald holidaypark te rijden om daar te vragen of ze gratis kampeerplekken in de buurt wisten. De oudere man daar, probeerden ons natuurlijk eerst over te halen daar te overnachten, totdat opeens zijn houding veranderde. Ik denk dat hij terugdacht aan zijn eigen jeugd en hij vroeg: “hoe laat willen jullie opstaan?” Dus wij “rond 7 uur al”. “Oke, je hebt hier geen gratis kampeerplekken in de buurt, behalve ver de bush bush in en dat is te moeilijk te vinden voor nu. Maar”, ondertussen pakt hij een kaartje erbij en begint een route te tekenen, “ als je hier en hier heenrijdt en dan moet je niet deze parkeerplaats pakken, maar die andere. Het is niet legaal, maar als jullie heel vroeg weggaan, kan het prima. Veel succes!”
Day 4: sunrise & breakfast at the beach
Dus wij daarheen gereden, het was een parkeerplaats bij een yachtclub aan het strand. Daar ons tentje uitgeklapt en heerlijk geslapen met het geruis van de golven van de zee op slechts een paar meter afstand. Bij het eerste teken van licht, meteen opgestaan en begonnen met het inklappen van de tent, want de eerste mensen waren zelfs al gespot in de omgeving. Niet dat het hen uitmaakten dat wij daar stonden, maar het was wel een teken van hurry, hurry, tent inpakken! Omdat het nog zo vroeg was, konden we op het strand waar we dus eigenlijk bijna al praktisch op stonden, de zonsopkomst bewonderen en ontbijten op het strand. Voordat we dan toch de laatste kilometers terug richting Melbourne maakten na een fantastisch weekend in onze zo vertrouwde wicked camper die we na ons meer dan 40 kilometer op een lege tank, Steveo, genoemd hadden.
Assignments
Naast alle mooie avonturen in de outback, vergeet ik soms wel eens even dat ik hier zit om te studeren. Na weer een mooi weekend voelt het maandagochtendcollege om 9 uur altijd weer behoorlijk onrealistisch en vroeg! Maar aangezien mijn cijfers die ik hier haal gewoon worden omgezet naar cijfers in het Nederlandse systeem en dus ook meetellen, moet ik toch echt wat doen zo nu en dan. Helaas behoor ik niet tot het meerendeel van de gelukkige exchangies hier die enkel hun vakken hoeven te halen hier en de cijfers verder niet meetellen, dus ik probeer toch nog wel tussen alle adventures door wat te doen. Bijvoorbeeld toen ik op die dinsdagavond opeens het voorstel van the Great Ocean Road kreeg, waar ik natuurlijk zonder na te hoeven denken, ondanks mijn deadline op maandagochtend, op in was gegaan. Heb ik toch wel even mijn woensdag en donderdag op moeten offeren voor mijn assignment en wat ook inhield dat ik donderdag 5 minuten voor sluitingstijd van het gebouw nog snel naar de uni ben gerend om mijn assignment in te leveren! Je moet je opdrachten namelijk in een assingmentbox inleveren en het gebouw ging vrijdagochtend te laat open om het dan nog in te leveren en maandagochtend zou ik pas na mijn deadline terug zijn, dus het was nog even spannend, maar het is allemaal goed gekomen. Heb de opdracht zelfs al terug en 19/20 goed :) Het aparte is hier trouwens dat je bij elk vak bij je 1e assignment ook een plagiarism form moet ondertekenen en inleveren om te bewijzen dat het je eigen werk is. Waar het in Delft gewoon vanzelfsprekend is dat plagiaat plegen niet mag en als je dat wel doet je een probleem hebt, moet je hier dus nog even zwart op wit op papier je handtekening zitten dat je beseft dat het niet mag en dat je dat voor dit betreffende vak ook dus niet gaat doen. Voor elk vak apart moet je dus zo’n formulier ondertekenen.. Beetje overdreven voor mijn gevoel..
Deadlines
Over deadlines gesproken, dit is hoe mijn complex analysis docent de deadline uitlegde:
Er zijn 24 opdrachten, vanaf nu heb je daar nog 17 dagen voor.
24/17 < 24/16=1.5 problem/day.
Say n days, the number of problems per day = 24/n
However when n goes to zero (so closer to deadline) 24/n goes to infinity..
Moraal van het verhaal: if you wait till the last day, you’re screwed!
Money, money, money
Gelukkig had ik naast dit soort assignment dreigementen ook nog interessante colleges, zo hebben we bijvoorbeeld bij stochastic modelling een heel college besteed aan een discussie over gokken, blackjack, casino’s en dan in combinatie met wiskunde. Het deed me denken aan de movie ‘21’. Tegenwoordig weet ik dus alles over het Australische goksysteem vroeger en nu, de wiskunde achter gokken en blackjack en meer. Om het nog completer te maken hebben we het bij een ander vak (Decision Making) nog over de beste strategie om een bank te beroven en de winst te verdelen gehad. Mocht het allemaal niet lukken met mijn carrière of baan etc, ik weet in ieder geval hoe ik aan het geld moet komen haha!
Nog een andere tip die ik bij een van mijn vakken heb meegekregen, naast het feit dat je niet dronken moet autorijden (no drunk driving). Is er nog een soortgelijke wiskundig gerelateerde: no drunk deriving! Verhelderend toch om eens wat wiskunde/statistiek vakjes te volgens!
Nightlife in Melbourne
Naast alle roadtrips and college stuff, gaat het ‘gewone’ leven in Melbourne ook gewoon door en ook al blijven mijn weken hier nog heerlijk onvoorspelbaar en vol verrassingen in bepaalde dingen begint toch langzaam een vaster ritme te komen. Zo gaan we elke maandag met een redelijk vaste groep mensen van het gebouw naar Turf Club. Een bar die naast RMIT Village ligt, waar ook veel internationale studenten zitten en ook vlakbij ons gebouw is. Altijd heel gezellig en ondertussen ken ik ook de meeste wel van de vaste groep die altijd in zijn voor gezelligheid en een feestje!
Donderdagen zijn het juiste moment om naar Brunswick Street te gaan aangezien het daar dan bruist van het leven. Brunswick Street is een lange straat met naast overdag allemaal schattige winkeltjes bij nacht allemaal barren en clubs. Het grappige is dat een aantal mensen van t gebouw er een sport van hebben gemaakt om op de weg er naar toe en op de terugweg zoveel mogelijk opossums te spotten en mee op de foto te gaan. Want in de stad, vooral in wat meer parkachtige omgeving, zitten ze overal. Van die wollige fluffige beestjes die je met enge oogjes aanstaren vanuit een boom.
The Night Cat & the creepy Spider
Op vrijdagen ben ik tot nu toe, als ik niet een weekend weg was, naar The Night Cat gegaan. Volgens mij heb ik het al een keer eerder genoemd, maar het blijft echt een geweldige plaats met life jazz music en een goede sfeer! De laatste vrijdag voordat ik daar heen ging, had ik afgesproken met Sanne, het enige andere Nederlandse meisje in mijn gebouw, om samen te koken en daarna gingen we door daarheen. Terwijl we aan het koken was, ging Sanne even iets pakken uit haar kamer, maar met een bleek gezicht kwam ze terug en vertelde dat er een grote spin in haar kamer zat. Dus op naar haar kamer en ja hoor daar zat een middelgrote harige spin op het plafond. Waar ik in Nederland er niet zo veel probleem mee had gehad om even een spin weg te halen, durf ik dat hier in Australië toch niet zomaar even. Ook al was het voor zover ik kon zien niet de enige giftige spin (Red Back Spider) die hier in de omgeving zit, toch was ik er niet zo happig op om dichterbij die harige spin te komen. Dus op alle deuren op die verdieping geklopt op zoek naar een dappere man die hem weg durfde te halen. Net op dat moment had iedereen op de 1e verdieping besloten om niet thuis te zijn, dus daar stonden we dan een beetje naar de spin te staren. Gelukkig hoorde we op dat moment de liftdeur en aan een jongen die aankwam lopen, gevraagd of hij de spin weg kon halen. Gelukkig besloot hij de dappere gentleman uit te hangen en terwijl wij vanaf ruime, ruime afstand toekeken, haalde hij heel koel de spin even weg. Ja dan wordt je er weer even aan herinnert dat je in Australië zit..
Melbourne University Boat Club (MUBC)
Ondertussen heb ik ook alweer een aantal keer op de Yarra geroeid in een dubbeltwee samen met Lisa. Weer echt totaal anders om hier te roeien, behalve natuurlijk dat ik niet gewend bent om te skullen, is de Yarra ook nogal bochtig en er staat meestal een vrij sterke wind hier. Gelukkig zijn we nog niet omgegaan, maar de laatste keer werden we door een onverwachte windvlaag wel de kant op geduwd, waardoor ik even de boot uit ben gegaan, tot mijn knieën heerlijk in de modder van de Yarra ben gezakt om de boot weer van de kant weg te duwen..
Wist je Dat:
-er nu overal in de stad random verspreid allemaal olifantenbeelden staan die verschillend beschilderd zijn of eentje is zelfs met mozaïek ingelegd. Iemand vertelde me dat het een actie van een zoo was
-Melbourne the most livable city is? En laat ik daar nou eens wonen!
-Een week geleden het graduation tijd was en op de campus je allemaal afgestudeerden in toga en met zo’n hoedje op zag lopen met de trotse ouders die allemaal foto’s gingen maken
-er in Melbourne ontzettend veel verborgen winkelcentra liggen, je hebt vaak geen flauw idee dat je er langs loopt tot je er opeens midden in belandt!
-er in Melbourne 1 soort giftige spin voorkomt: the Red Back Spider
Liefs,
Vera
*for English scroll down:) Haha, sorry only 1 paragraph in English.
Alweer 2 weken zijn voorbij gevlogen waarin er weer ontzettend veel gebeurd is, ik geweldige trips gemaakt heb naar onder ander Phillip Island om te pinguïns te bewonderen en ook nog ‘eventjes’ op Road trip naar the Great Ocean Road ben geweest. Echt fantastisch, zoveel gezien en gedaan! Helaas komen de assignment deadlines ook langzaam om de hoek kijken, de 1e is de revue zelfs al gepasseerd. Dat was nog even hard werken toen mijn deadline opeens met 3 dagen vervroegd werd, omdat mijn weekendplannen ineens veranderden van ‘aan opdracht werken’ naar ‘Great Ocean Road Trip’. But that’s just life in Australia.. Helaas vrees ik dat het de komende weken wel wat harder werken wordt, met 3 deadlines in dezelfde week, waarvan eentje ontzettend veel tijd schijnt te kosten.. We zullen zien.. Maar eerst hier mijn avonturen van de afgelopen spectaculaire weken full of adventures! Veel leesplezier! Oh ja voor ik het vergeet: ik heb bij mijn vorige blog weer wat foto’s geupload. De foto’s bij dit blog volgen later.
English edition
I am considering to start writing my blog, or part of it, in English, because some friends from here told me they had some little difficulties reading my blog and understanding the beautiful Dutch words. No idea why..
The reason I haven’t written my blog in English so far is, besides the fact that it is just easier for me to write in Dutch, that it will be less difficult to read and understand for my friends and family back home, especially for my dyslectic friends, who might or might not want to read my blog.
Furthermore while my vocabulary in Dutch is way better, my writing in Dutch is more creative (or at least I hope it is) and I can better express in Dutch what I mean. And to be honest for me English is a bit limited because it either doesn’t have as much useless words as other languages have, or I don’t know these words.. And I kinda like to use these particular words in my blog with no meaning at all just to extend the length of my blog and create this horrified look on people’s faces when they realize my blog is twice as long as last time again.. Therefore for my foreign friends , don’t worry if you don’t understand most of my blog, cause half of it is just nonsense.
For this time, my blog will be as usual in Dutch (expect this short English edition paragraph), probably with some mixed up English words and sentences in it so now and then. However if you do want to know what’s in my blog or if you’re up for some good stories: Just bring some tim tams, a good bottle (or box) of wine and I’ll make some time for you, tell you all about the stories that have a certain chance to end up in my blog or that might or might not have been written about in my previous blogs. Because you’ll never know for sure what’s in my blog, which adventures, secrets, world solutions are hidden in these terrific Dutch words..
Anyways let me know what you think: Dutch/English/different language? And please don’t tell me my English writing is too sloppy, my high school English teacher already made that quite clear a couple of years ago when grading my English letter by writing in large red letters on top of the first page: SLOPPY! Still got a good grade though, cause she liked my writing style after all..
Phillip Island
Zoals in mijn vorige blog al verteld, hadden we het plan om als verrassing voor Kay-Ann op haar verjaardag met een groep naar Phillip Island te gaan. Ondertussen alweer 2 weken geleden op zondag was het zover, het was haar verjaardag en we gingen met zijn 8’en op weg naar het prachtige eiland en de pinguïns. Aangezien Aaron nog speciaal een soort koffie-kaneel cakejes met ice topping met smilies had gebakken, begon de ochtend al weer veels te vroeg met rond 8u cakejes eten, terwijl we op het busje aan het wachten waren dat ons op zou pikken. Nog even lichte twijfeling of hij wel zou komen en of we überhaupt nog wel de pinguïns te zien zouden krijgen, maar ja hoor we werden (wel wat aan de late kant) gewoon opgepikt door het busje van Bunyip tours en onze trip was niet slechts een droom, we gingen nu echt op weg erheen! Aangezien de pinguïns pas bij zonsondergang te bewonderen zijn als ze vanuit de zee het land op komen, kun je je voorstellen dat er een reden was dat we zo vroeg al op pad gingen. De Tour die we deden was namelijk een zogeheten ‘Ultimate Eco Tour’ wat inhield dat we onderweg nog allerlei ander stops op het eiland en ervoor hadden om wild life en omgeving te bewonderen. De 1e stop was bij de Moonlit Sanctuary waar er wallaby’s, kangoeroes, koala’s en nog wat ander wild life was. Omdat het een ‘sanctuary’ was en niet in the middle of nowhere kon je de wallaby’s and kangoeroes voeren. Wat inhield dat je met je zakje met kangoeroevoer op pad ging het bos in op zoek naar een hongerige wallaby. Gelukkig waren ze vrij gemakkelijk te vinden en meer dan happy om het voer uit je hand te eten. Waarbij ze dan heel schattig rechtop gingen staan, met hun pootjes voor evenwicht op je hand leunden en voorzichtig het voer uit je hand aten. Sommige waren wat socialer en hadden er geen moeite mee om met zijn drieën tegelijk het voer op te lebberen, terwijl andere meer geneigd waren hun mede hoppende soortgenoot een goede duw opzij te geven om hun voedsel veilig te stellen. Sommige hadden ook kleintjes in hun buidel. (In t Australisch-Engels ook wel ‘joey’ genoemd.) Echt heel schattig als dan opeens zo’n verbaasd hoofdje uit de buidel omhoog popt, verdwaasd om zich heen kijkt of als ze wat ouder zijn, vanuit de buidel van hun moeder het gras op de grond proberen te eten om daarna weer veilig terug in mamma’s warme buidel te duiken. Echt heel vertederend die kleintjes.
Naast alle hoppende beesten van de kleinere hyper actieve wallaby’s tot de grotere wat schuwere kangoeroes, hadden ze ook koala’s daar, waarvan eentje zo tam was dat je hem onder toezicht van een verzorger kon aaien. Jeetje echt zo zacht zijn die beesten! Een knuffel is er bijna niks bij, hun rug is een groot pluche aaibaar kussentje!
Chocolate & Eucalyptus
Na onze koalaknuffelmanifestatie was het tijd voor een korte stop bij the chocolate factory. Eventjes wat heerlijke chocola geproefd, maar niks gekocht verder, te duur! Als je naar de prijs kijkt, smaakt opeens de simpele goedkoopste supermarkt chocola ook prima! Ook nog een stop gemaakt bij het Koala Conservation Centre, waar je vanaf een soort bruggetjes tussen de bomen de koala’s in de bomen om je heen kon bewonderen. Ook nog een koala met een jong gezien. Wat daarmee ook meteen een van de meest actiefste koala’s die ik tot nu toe gezien heb, was. Wat inhield dat hij gemiddeld vaker dan 1 keer per 5 minuten bewoog, terwijl mams lekker op een eucalyptus blad aan het kauwen was en probeerde het ‘beweeglijke’ jong in bedwang te houden. Maar ik heb ondertussen geleerd, koala’s zijn niet lui, nee ze besparen energie! Dat zeg ik nou ook altijd, als ik net als een koala niks doe. Lekker beweegloos in een boom zitten, zo 1 keer per uur eens een poging doen een eucalyptusblad te pakken, wat kauwbewegingen maken, weer in slaap vallen of iets soortgelijks dan, dan heet dat niet lui, enkel energie-efficiënt bezig zijn! Nou weet ik zelf toevallig ook alles van energiebesparing en al zeg ik zelf ik ben er vrij goed in zo op zijn tijd, dus waag het niet me lui te noemen zo nu en dan!
Churchill Island
Verder nog een stop op Churchill Island bij een prachtige cottage en schaapsboerderij gelegen in een lieflijke omgeving. Voor mij wat minder interessant, omdat ik praktisch ben opgegroeid met een schaapsherder in de achtertuin, maar de bussen Japanse toeristen die er ook opeens vanuit het niets waren, vonden het geweldig om te zien hoe een schaap wordt geschoren, hoe een schaapsherdershond wat struisvogels opjaagt etc
’t Busje
Na elke stop stond ons trouwe busje ons weer op te wachten. Ik weet niet zo goed hoe ik het busje moet omschrijven, ik heb ze al meer in Australië gezien, tijdens het surfweekend hadden we er ook een om naar het juiste surfstrand te komen. Het is een soort mini-schoolbus en je kunt er met zo’n 20 man in. We waren dan ook met naast ons 8, een gezin en nog een paar koppels en onze gezellige geniale tourguide versus busdriver en zijn fantastische commentaar op de dingen die we onderweg tegenkwamen. Toen er bijvoorbeeld toen we terugreden van Churchill Island opeens een koe midden op de weg stond, vertelde hij op geweldige sarcastische toon wat er in het hoofd van de koe omging: ‘so you came to see penguins uh, don’t think so , find my perfect spot on the middle of this road and not gonna move my ass for you, if you want to see these freakin’ pinguins, then you’ll have to drive around me’ en dat is precies wat we deden aangezien die koe geen millimeter verplaatste. Of later toen er een wallaby naast de weg stond: “look how he is posing for the ladies thinking he is the most awesome wallaby ever” omdat hij precies het busje volgde met zijn blik op ons gericht.
De intocht
Na al deze ‘tammere’ dieren was het tijd voor het echte wild life en prachtig omgeving. Een stop gemaakt bij de adembenemende seal rocks, waar je je meteen weer realiseert waarvoor je naar Australië bent gekomen. Al was het meer het landschap wat ik me bij Nieuw-Zeeland voorstel met de prachtige blauwe zee, groene kustlijn en rotsen die wit zien van de golven die er tegenaan klotsen om het prachtige rustgevende pure landschap compleet te maken. Helaas begon de tijd voor de pinguïns eraan te komen en konden we niet zo lang als we misschien hadden gewild daar blijven. We hadden allemaal zoiets dat we daar wel de hele dag zouden kunnen blijven, maar de pinguïns waarvoor we eigenlijk tenslotte gekomen waren, wilden we ook niet missen uiteraard!
Dus op naar de little penguins! Helaas heb ik geen foto’s van de pinguïns. Want eigenlijk nogal logisch mocht je daar geen foto’s maken om de pinguïns niet te verstoren terwijl ze in het schemerdonker vanuit de zee het land op gaan. Terwijl het langzaam steeds donkerder en kouder begon te worden, zaten we te wachten op een soort tribune op het strand. Waardoor je in het begin het idee had dat je eigenlijk naar een voorstelling aan het kijken bent die bestaat uit het prachtige uitzicht op de zee, de cliff coastline aan weerskanten van je en het geruis van de golven die op nog geen 5 meter afstand van je op het strand de zeemeeuwen bezig houden.
Ondertussen bijna in het pikdonker, vraag je je af of de pinguïns nog wel komen, of ze niet net vandaag voor het eerst sinds jaren een rustdag houden, massaal besluiten vandaag eens niet het land op te komen. Tot opeens je kleine donkere gestaltes onhandig op de grens van zee en strand ziet verschijnen. De 1e groep kleine pinguïns voor vandaag, die onzeker nog half in zee naar elkaar toe hobbelen, terwijl de grote zeemeeuwen nog het strand domineren en de weg naar de veilige rotsen en het gras blokkeren. Één angsthaas duikt op het laatst toch nog terug in de zee, maar de andere vijf vervolgen heel langzaam dapper hun weg om de 2 meter strand te overbruggen. Hoewel het lijkt dat de zeemeeuwen de groep onzekere, angstige kleine pinguïns uitjoelen, bereiken ze toch veilig de rotsen waar ze hun weg naar boven vervolgen. Als ik er nu over nadenk heeft het wel iets van de intocht van de pheutjes in de sociëteit. De onzekere, twijfelende houding van de pinguïns terwijl ze daar op een kluitje op het strand nog half in de golven staan. De angsthazen die het niet meer trekken en de veilige zee weer induiken, de dapperen die toch hun weg vervolgen, maar de grote zeemeeuwen die op het strand staan toe te kijken, soms dichterbij komen om de pinguïns nog meer angst in te boezemen, maar ze uiteindelijk toch doorlaten richting de rotsen, waar ze de klim naar boven staat te wachten. Ja ik zie de gelijkenis wel. Heb ik toch de intocht dit jaar niet helemaal gemist!
De eenzame kleine pinguïn
Terug naar het schemerdonker en de kleine pinguïns. Na deze 1e groep duurde het weer een tijd voor de volgende groep kwam. Soms kwam er ook een enkele helemaal alleen. Zo kwam er op een bepaald moment eentje helemaal alleen, maar toch te bang om het strand over te gaan en hij bleef daarom maar in de golven dobberen tot er meer soortgenoten zouden komen waar hij zich bij aan zou kunnen sluiten. Maar die kwamen maar niet en kwamen maar niet en de kleine pinguïn bleef angstig in de zee, soms aarzelend een stapje op het strand, maar bij de aanblik van een zeemeeuw weer snel wat verder het water in.
Waar ben ik nu weer beland?
Uiteindelijk kregen we het te koud en begonnen we terug te lopen, want op de weg terug naar het informatiecenter en de parkeerplaats, kon je de pinguïns ook nog van heel dichtbij zien terwijl ze hun weg naar boven vervolgden. Ze hadden namelijk overal houten looppaden en bruggetjes gemaakt en soms liepen de penguins daar onder door of ernaast. Andere pinguïns stonden verdwaasd naar een struik te staren, alsof ze een goed gesprek ermee aan het voeren waren. Al met al nogal een vreemd gezicht, je loopt terug, ziet de pinguïns naast je lopen of verdwaasd staan alsof ze niet snappen waar ze nu weer beland zijn. Helaas was het voor ons na deze kleine pinguïns al tijd voor de terugreis naar huis. Maar al met een al een zeer geslaagde dag!
Road Trip to the Great Ocean Road!
Afgelopen dinsdagavond was er een soort ‘welcome party’ in mijn gebouw. Tijdens deze avond was ik met Jordan en Shayna aan het praten, toen ik opeens de vraag kreeg: ‘Heb je komende vrijdag tot en met maandag wat te doen?’ Terwijl ik mijn achterhoofd een stemmetje hoorde dat lichtelijk op de achtergrond schreeuwde dat ik maandagochtend een deadline had, waar ik nog niks aan gedaan had, zei ik: “nee niks bijzonders, hoezo?” “Heb je soms zin om mee te gaan op een Road Trip naar de Great Ocean Road?” Uh jaa, dat hoef je mee geen twee keer te vragen! Dus zo geschiedde, opeens was mijn weekend ingepland met een amazing roadtrip naar de great ocean road samen met Shayna, Jordan, Nanna en Wendy!
Wicked Campers
Vrijdagochtend veel te vroeg tegen een uurtje of 6am luidde mijn wekker het begin van een geweldig avontuur in! Dit vroege tijdstip, omdat we rond 8am al de trein bij Flinders Station moesten hebben om bij de car rental company te komen. Want dat is eigenlijk altijd het probleem met car rental companies, ze liggen ergens op een industrieterrein, goed bereikbaar per auto. Maar daar zit hem nou net het probleem in, want je gaat er juist heen om een auto te huren.. Dus hoe kom je er dan? Maar na een sprintje voor de trein en een bus later, kwamen we aan bij de awesome hippie achtige car rental company ‘Wicked Campers’ om onze eigen mini-camper (later omgedoopt tot Steveo) op te pikken. Een mini-camper is eigenlijk gewoon een normale auto met op het dak een soort constructie die je als je stilstaat uit kunt klappen tot een tent, waardoor je dus in de tent die zich op de auto bevindt, kunt overnachten. Beste uitvinding ooit!
Day 1: Drive on left in Australia!
Zo begon onze journey on the left side of the road! Onze eerste stop: Torquay, Surfbeach. Torquay is een echt surfersstadje en daar op het strand heerlijk geluncht met uitzicht op de golven en de surfers in het water. Vervolgens onze weg vervolgd over the Great Ocean Road. Onderweg nog verschillende stops gemaakt om het prachtige uitzicht van de kustlijn te bewonderen. Ook was daar het eerste moment dat de tank bijna leeg was. Op dat moment nog totaal geen besef wat onze auto allemaal kon, waarom we al bijna lichtelijk in paniek voor niks eigenlijk. Dus op zoek naar een tankstation. We dachten er een gevonden te hebben in een kleine dorpje onderweg. Bleek dat ze daar geen unleaded petrol meer hadden, hetgeen wat we nodig hadden. Gevraagd waar het dichtstbijzijnde andere tankstation was. Dat bleek een plaatsje een stukje terug. Omdat we geen risico wilden lopen, toch maar teruggereden. Onze volgende geplande stop was Apollo Bay, alleen besloot het weer anders en vanwege de regen hebben we daar enkel even heerlijk hot chocolate in een cafeetje gedronken om onze weg te vervolgen meer richting het regenwoud. Echt apart hoe zo veel prachtige natuurwonderen zo dicht bij elkaar liggen, eerst heb je de prachtige kustlijn, cliffs, beaches etc iets meer het binnenland in en via paadjes door mistig heuvellachtig weidenlandschap waar de wolken tussen de heuvels hingen, kom je zomaar in het bijzondere regenwoud uit!
Dirt, I dig it!
Terwijl we nog door de weilanden vol mist reden, ontdekten we een echte country radio zender, waar we echt de meest fantastische Australian country songs hebben ontdekt zoals: Boys from the bush, Dirt, Skinny Dippin’ met catchy lyrics die we ook snel uit volle borst meezongen. Prachtig ook hoe op een gegeven moment de volgens mij op goede leeftijd al, presentator na een stilte moment, vertelde dat ze wat technische problemen hadden. Om vervolgens het vorige nummer doodleuk nog een keer op te starten, alsof ze de casette even moesten terugwinden en opnieuw op moesten starten! Maar de Aussie country songs maakte de sfeer echt helemaal compleet daar midden in de Australische outback!
Ondertussen was de lichtelijk vervelende regen aangezwollen tot een stortbui en in de stromende regen gestopt bij een tankstation/general store in het plaatsje Laver’s Hill waar we nog veels te vaak met tegenzin terug zouden komen. Op dit moment echter was het plaatsje nog ons gemoedelijke toevluchtsoord. In de stromende regen, terwijl de eigenaresse heel lief met een paraplu aan kwam zetten, stonden we te tanken, aangezien we de keer daarvoor maar voor een halve tank hadden getankt. Terwijl we de store binnen gingen om af te rekenen, gaf de eigenaresse ons heel lief nog 2 gratis pasteien (meat pie & veggie pie) mee. Deels omdat ze vermoedelijk medelijden met ons had daar in de stromende regen, deels omdat ze toch zo ging sluiten. Ongeacht de reden zo’n warme pastei kwam als een geschenk uit de hemel daar in de stromende regen.
The magical rainforest
Toch uiteindelijk maar doorgereden in de regen dieper het regenwoud in op weg naar Otway Fly Tree Top Adventures. We bleken echter een kwartier te laat voor de laatste mogelijke entry. Even een moment van wat nu en de regen hielp ook al niet mee. Dus we besloten om maar terug te rijden richting de plek waar we wilden kamperen: Johanna’s Beach. Onderweg kwamen we nog langs een plek in het regenwoud waar glowworms zaten. Aangezien de regen was opgehouden en de schemer was ingevallen, besloten we daarheen te gaan. Met een zaklamp gewapend begaven we ons in het regenwoud. Het was echt magisch! Alsof je in een themepark of in de Efteling in de droomvlucht bent. Door de schemer kun je nog net het regenwoud om je heen ontwaren, je hoort het water van een rivier die tussen de varens doorstroomt en dan opeens terwijl je over een bruggetje het riviertje oversteekt, zie je langzaam in de struiken steeds meer kleine blauwe lichtpuntjes opgloeien: de glimwormen! Als je even je zaklamp aanklikt om de wormen te zien, is het meteen weg, zie je ze nergens. Dus zonder zaklamp loop je steeds meer in het donker door een magisch regenwoud met overal om je heen deze blauw lichtjes tot je opeens steeds meer het geruis van water in de buurt hoort en ook nog eens bij een prachtige waterval uitkomt die het beeld compleet maakt! Alsof het nep is, zo onvoorstelbaar!
Johanna’s Beach
Na ons magische avontuur, doorgereden naar Johanna’s Beach om daar te kamperen. (Om daar te komen moesten we weer via Laver’s Hill.) De weg daarheen eigenlijk heel makkelijk gevonden en voor we het wisten waren we eigenlijk al een (gratis) kampeerterrein opgereden. Of kampeerterrein is misschien wat overdreven, maar je hebt daar naast het strand een paar grasvelden waar je mag kamperen. Onze prachtige tentconstructie uitgevouwen en met ons primitieve gaspitje de pastasaus die Wendy gemaakt had opgewarmd. Dat was nog een hele taak op zich, omdat door de sterke zeewind het gasvuurtje telkens uitwaaide. Met zijn 5’en dicht om het gaspitje heen staande, lukte het enigszins en het is een heerlijke maaltijd geworden! Vervolgens met zijn 5’en in de tent op de auto gekropen samen met wat tim-tams en wijn om de avond af te sluiten. Ook met zijn 5’en in de 2/3 persoonstent lekker krap en warm geslapen. Terwijl om ons heen de wind gierde en ik af en toe wakker schrok van onverwachte geluiden, omdat ik misschien toch lichtelijk panisch was dat dadelijk een random persoon of dier onze tent binnen zou komen. Maar uiteindelijk kwamen de eerste lichtstralen al weer de tent binnen en terwijl ik uit onze tent kroop, de ladder naar beneden nam, zag ik opeens de prachtige omgeving waar we gekampeerd hadden voor het eerst in het licht! Als je een paar meter doorliep kwam je op een prachtig uitgestorven strand uit! Het besef dat je zo dicht bij zo’n mooi strand gekampeerd heb en dat je daar gewoon totaal geen besef van had doordat het donker was..
Day 2: I’ll just go home to get my chainsaw
Na een hoop moeilijk doen uiteindelijk onze tentconstructie weer ingevouwen en ingepakt op de auto gekregen en hop de auto weer in voor weer een nieuwe dag! Terwijl we weer omhoog reden vanaf de kust richting het regenwoud, kwamen we opeens een onverwacht obstakel tegen. De lichte storm van vannacht had een boom omgewaaid en die lag nu midden op de weg. Lichtelijk naïef en vol goede moed stapten we uit de auto met de gedachte die boom verplaatsen we wel even. Nou zeker niet, dat was een goed zware boom die daar de weg blokkeerde! Gelukkig reed er een Australische jeep achter ons. De bestuurder , een echter Australiër, stapt uit, bekijkt de situatie eens en zegt vervolgens heel casual tegen ons: “No worries, I’ll just go home to get my chainsaw.” Stapt weer in zijn auto en rijdt ervandoor. Een beetje verbaasd over wat we net te horen hebben gekregen weten we niet zeker wat we nu moeten doen. Terugrijden en een andere weg pakken of wachten tot de Australiër met zijn kettingzaag terugkomt? Na even wachten besluiten we toch maar terug in de auto te stappen, maar amper omgedraaid zien we de jeep alweer terug komen rijden. De Australiër stapt weer uit, dit maal met zijn kettingzaag en begint zich uit te leven op de omgevallen boom en binnen no time is de weg weer vrij en kunnen we onze weg weer vervolgen naar het regenwoud. Weer via Laver’s Hill terug naar Otway Fly Tree Top adventures. Maar daar bleken ze nogal een hoge toegangsprijs te vragen. Dus besloten om er niet heen te gaan en uiteindelijk op een andere plek in het regenwoud het national park ingereden, waar je (gratis) in het regenwoud kon rondwandelen. Waar het regenwoud gister in het donker al magisch was, was het bij licht dat zeker niet minder. Ook hier waren weer prachtige watervallen! Het blijft echt onwerkelijk om in het regenwoud rond te lopen!
If it doesn’t hold you need more ductape!
Na het regenwoud weer terug naar de kust richting de 12 Apostels en andere prachtige coastlines. Onderweg bleek dat ons idee om de slaapzakken voor het gemak mee in de tent op te vouwen, misschien toch niet het beste idee was en flappen van de tent begonnen onder de opbergkap uit te komen. Een stop gemaakt in Prince Town (echt een ini mini schattig dorpje) om ductape te kopen aangezien ductape alles fixt en heerlijk studentikoos de tent eens goed aan de auto geductaped!
Amazing coastlines
Een rol ductape verder en onze weg vervolgd naar de 12 Apostelen: 12 rotsformaties midden in zee, prachtig! De woeste golven die op de machtige zandsteenrotsen en de kust inbeuken leveren echt spectaculaire beelden op! Voor de lunch daarna een stop gemaakt in Port Campbell waar we een restaurantje vonden dat prachtig gelegen was met uitzicht op de baai met een lieflijk strand erbij. Na nog even heerlijk uitwaaien op het strand, weer op weg om de rest van de kust en rotsformaties te ontdekken. Van London Bridge, the Arch tot Bay of Martyrs, zo ongelooflijk mooi allemaal en ondanks dat het allemaal deze zandsteenrotsformaties zijn met dezelfde zee, toch allemaal weer zo verschillend. Waar we bij de London Bridge eerst bedolven werden door 2 busladingen aan Japanners om daarna toen we weg wilden rijden, moesten wachten omdat er even de plaatselijke Tour de France langskwam. Uit het niets kwamen opeens allemaal politiemotoren, volgauto’s en een hele hoop wielrenners, die even plotseling als ze gekomen waren ook weer weg waren. Was Bay of Martyrs weer totaal anders, daar kon je naar beneden het strand op, waar we ons even in ons eigen paradijs waanden met ons eigen prachtige privé strand. Het onvoorstelbare wonderlijke strand ontdekt, op rotsen geklommen en vooral genoten van het mooie uitzicht!
Heen en Weer
Hoewel we ondertussen al weer het einde naderde van de officiële Great Ocean Road, zijn we nog verder gegaan. Eerst naar Logans Beach met de hoop een glimp van een walvis op te vangen, tevergeefs, de zee bleef opvallend walvisloos. Meer dan golven die misschien ooit nog eens in walvissen gingen veranderen, kwam ik niet. Daarom doorgereden naar het liefelijke plaatsje Port Fairy om daar typisch Australisch aan het strand te BBQ’en. Na een heerlijk avondje aan het strand met uiteraard weer tim tams, op zoek naar een plaats om te kamperen. En daar begon het probleem.. We wilden tot Portland doorrijden, omdat we dan voor morgen dichterbij zaten. Onderweg erheen zagen we wel verwijzingen naar kampeerplaatsen maar aangezien ondertussen het benzinelampje was aangesprongen, besloten we eerst naar Portland (nog 20k) door te rijden om te tanken. Daar besloten om iets door te rijden op zoek naar kampeerplaatsen daar. Niks te bekennen, weer teruggereden richting Portland, daar waren allemaal maar Holiday Parks en we zochten eigenlijk weer een gratis kampeerplek. Ondertussen begon iedereen best wel moe te worden, dus weer terug naar waar we oorspronkelijk campingaanduidingen gezien hadden, dat bleek ook allemaal betaald. Weer even besluiteloos terug richting Portland gereden, om uiteindelijk weer terug iets buiten Portland een weg richting 2 campings in te rijden, daar maar gewoon bij een simpele betaalde camping gaan staan. De tent snel uitgeklapt en meteen gaan slapen. (Deze keer 3 mensen in de tent, 2 in de auto, aangezien dat toch wat comfortabeler was en minder krap dan met 5 in de tent was.)
School bus stop ahead!
Het opvallende was trouwens dat zowel op vrijdag als zaterdag ik eigenlijk de hele dag geen netwerk had met mijn mobiel, noch in het regenwoud noch aan de kust. Dus dan voel je je toch wel even echt op een goede Roadtrip naar het avontuur! Wat zelfs nog veel opmerkelijker was, dat we onderweg op de meest gekke plekken verkeersborden met aanduidingen van schoolbus stops of ‘pas op voor overstekende kinderen’ zagen. Reden we midden in het regenwoud, zagen we zo’n bord. Reden we op een weg langs de kust met aan de ene kant een cliff aan de andere kant een rotswand en geen dorp te bekennen, zagen we weer zo’n bord. Je gaat je toch afvragen, waar komen die kinderen dan vandaan? Of vooral als ze oversteken, waar gaan ze dan heen? Het is niet alsof ze nou hier de cliff af gaan springen ofzo.. Tenminste ik hoop van niet, doet me iets te veel denken aan de film The woman in black..
Day 3: Seal Colony & Petrified Forest
Terwijl de eerste zonnestralen de nieuwe dag inluidden, konden we toch even genieten van het feit dat we op een officiële camping stonden, door weer eens te kunnen genieten van een douche. Toch vrij snel onze spullen weer gepakt en de weg die we gister in hadden gereden om bij de camping te komen, bleek een weg langs de kust te zijn. En als je opeens de glinsterende zee daar ziet, snap je niet hoe je dat gister in het donker totaal ontgaan is. Voor mijn gevoel was het namelijk gewoon een weg geweest het land in als het ware, in plaatst van een kustweg.
Al vrij snel kwamen we aan bij de bestemming van vandaag, the seal colony & petrified forest, in de buurt van Portland. Toen we er bijna waren, besloten we even in een plaatselijk prachtig gelegen restaurantje aan het strand te vragen waar de parkeerplaats precies was om de wandeling richting de zeehondenkolonie te maken. Onder het mom van na onze wandeling gaan we hier zeker nog even langs, reden we verder. De parkeerplaats bleek echt om de hoek. Hiking shoes aan en op pad! Onvoorstelbaar mooie kust weer, maar toch weer zo anders dan de dag ervoor. Waar de dag ervoor een zandstenen kust met woeste golven was, was dit een compleet groene kustlijn met steile donkere rots kliffen die uitkwamen in ongelooflijk helder groen-blauw zeewater, waar de lichte golven die over de rotsen in het water sloegen, witte schuimkolken om de rotsen in zee veroorzaakten. In de stralende zon die de omgeving alleen maar mooier maakten, klommen we omhoog naar de uitkijkpunten op de zeehondenkolonies. Bij het officiële uitzicht punt konden we ze tot onze teleurstelling eigenlijk helemaal niet zien. Doorgelopen naar een andere plek waar je ze wel in het heldere water in de golven beneden zag zwemmen en spelen. De gekste tuimelingen maakten ze, terwijl ze in de golven sprongen!
Another ordinary day in Australia with the roos hopping around you..
Na de zeehondenkolonies kon je nog doorlopen naar het Petrified Forest, maar we wisten niet precies hoe ver dat nog was. Terwijl we nog maar amper van de zeehonden weg waren en in een omgeving kwamen met wat meer bosjes, zag ik opeens vanuit het niets een kangoeroe midden op het pad zitten! Totaal onverwacht, we hadden geen flauw idee dat ze hier zaten. Onze weg vervolgend, zagen we er steeds meer, terwijl ze om ons heen hopten, van de kleinere wallaby’s tot de reuzachtige kangoeroes! Als ze voorover gebukt zitten, lijken ze niet zo groot, maar als ze dan opeens rechtop gaan staan, schrik je toch wel even: wat een grote beesten! Gelukkig zijn ze heel rustig, ze laten je eerst redelijk dichtbij komen, zodat je een foto kunt maken, terwijl ze je nieuwsgierig aanstaren, hun oren draaien tot ze besluiten dat je te dicht bij bent en ze elegant weghoppen.
In de wolken
Ondertussen waren we langzaam in een wolk belandt daar zo boven op de kliffen en door de regen vervolgde we onze weg. Het landschap werd langzaam steeds grauwer, donkerder en rotsachtiger en in de verte kon je de kolossale gestaltes van windmolens onderscheidden. Het was echt een aparte ervaring, het ene moment regende het, dan brak de zon weer door, kwam je weer in een wolk was je weer doorweekt tot de volgende zonnestralen. Na honderden momenten van hoe ver is het nog en zullen we niet omdraaien, kwamen we midden in weer een regenbui aan bij het “Petrified Forest”. Want nu komt het mooie het was niet eens een petrified forest.. Niet hetgeen wat ik ken en verwacht had in ieder geval. Het waren rotsformaties die leken op uitgeholde boomstronken, gevormd door een bepaalde manier van erosie. Vroeger dacht men dat het een Petrified Forest was wat ik me best voor kan stellen, omdat het echt veel weg heeft van versteende boomstammen. Niet dat dit trouwens minder mooi is dan een echt Petrified Forest, maar dan loop je zo’n eind om er vervolgens achter te komen dat je bij iets anders bent aanbeland dan je dacht.
Did you guys see a whale?
Australiërs hebben altijd de neiging om uit het niks op het juiste moment op te duiken. Bijvoorbeeld de man met de kettingzaag of de vrouw die ons in de stromende regen gratis meat pie gaf. Of nu weer op weg naar het Petrified Forest hadden we net een mooie plek gevonden en wilden we een foto maken, komt er opeens een powerwalking Australische vrouw aanlopen die zegt zal ik een foto van jullie 5 maken? Voor de rest zijn we niemand tegengekomen onderweg. Of nog beter op de terugweg. We hadden al tevergeefs telkens naar de zee gestaard in de hoop walvissen te zien, want die zouden hier ook zitten. Dus we zijn alweer bijna terug, komt er opeens een man met een professionele camera op ons afgelopen met de vraag ‘En hebben jullie walvissen gezien’. In de veronderstelling dat hij het vraagt met de hoop er zelf een op beeld te kunnen leggen, antwoorden we lichtelijk teleurgesteld met een ‘Nee’. Waarop hij doodleuk antwoord: “Oke I’ll show you one!” Vervolgens neemt hij ons mee iets van het pad af, dichter naar de klif toe en wijst naar het water, waar vlak langs de kust in het heldere water het enorme prachtige contour van een walvis te zien is! Doordat het water zo helder is en het feit dat hij zo dicht bij de kust is, kun je hem heel precies en scherp onder je zien zwemmen. Ongelooflijk, daar werd ik wel even stil van, van zo’n enorm prachtig beest!
Na onze wandeling vol onverwachte belevenissen: de kangoeroes, de walvis.. reden we terug naar het lovely cafeetje waar we eerder al gestopt waren. Binnen over een goede kop koffie eens de wandeling besproken, terwijl we uitkeken op het strand en de golven die bijna praktisch tegen het raam van het restaurant aanrolden. Zo’n uitzicht met deze heldere zee en adembenemende kustlijn, kun je in Nederland alleen maar van dromen en hier is het zo normaal!
Shipwreck Beach
Omdat we maandagochtend niet te laat terug wilden zijn, hadden we besloten de middag vooral te besteden aan al een heel stuk terugrijden. We wilden nog één stop maken onderweg om het rijden te onderbreken, iets wat we op de heenweg overgeslagen hadden: Shipwreck Beach. De afstanden bleken echter best tegenvallen en tegen de tijd dat we via een bochtige smalle weg bij Shipwreck Beach aankwamen, begon de zon al te dalen. Daardoor konden we echter wel op Shipwreck Beach de zonsondergang bekijken. Weer zo’n prachtig strand, alleen zoals de naam al suggereert iets minder mooi voor de schepen langgeleden. Je zag dan ook opeens op het strand een groot verroest anker en het topje van een mast liggen. Zomaar opeens tussen de rotsen op het strand. Moet je je eens voorstellen hoe het is als je je schipbreuk overleeft, daar aankomt op het strand en het enige wat je ziet het strand waar je opstaat en een enorm hoge steile rotsklifwand die je scheidt van het binnenland. Wat zou je doen? Nou voor ons was het wat makkelijker want wij waren er met, om precies te zijn, zo’n 320 treden naar beneden gekomen.. Die we daarna ook weer allemaal omhoog moesten klimmen.
Out of gas..
In de schemer onze weg vervolgd, waar we weer bij het ons zo bekende Laver’s Hill aankwamen. Ook al stond de wijzer van de benzine op empty, heel eigenwijs besloten we daar niet te tanken. Omdat het in verhouding wat duurder was daar en we dachten van dat redden we wel tot Apollo Bay. Zover zou het toch niet meer zijn? Amper Laver’s Hill uit echter, sprong het benzinelampje aan. Terwijl we onze weg vervolgde in het regenwoud, kwamen we na zo’n 10 a 15 kilometer na het aanspringen van het lampje een bord tegen dat het nog 33 kilometer naar Apollo Bay was. Dat was even een slikmoment. Toch maar op goed geluk doorgereden. We zouden nog door een klein dorpje komen. Daar was echter geen tankstation te bekennen. Terwijl de minuten heel langzaam voorbij tikten, de kilometers ons veel te traag dichterbij Apollo Bay brachten, begin je toch langzaam om je heen te kijken. Je weet dankzij de kaart dat er echt absoluut niks meer op je weg tussen Apollo Bay (far far away) en je huidige locatie zit. Dus je begint elk huis, elke inrit of mogelijke stopplaats in je hoofd te noteren, voor als dan toch echt dat punt aanbreekt dat je zonder benzine zit en je langs de kant belandt. Lichtelijk verontrustend moesten we constateren dat we in een mistig regenwoud in het donker op een smalle weg omgeven met een rotswand en kliff aan weerskanten zaten, zonder stopmogelijkheden. Toen we een aanduiding van een Bed & Breakfast zagen, besloten we daar heen te gaan, maar het enige wat we zagen was een pikdonkere oprit, waar we niet in durfden te rijden. Toch maar verder rijden dan. De volgende aanduiding van een bed breakfast was een afslag van 7 kilometer. Dat risico durfden we ook niet te nemen en zo ver zou Apollo Bay toch niet meer zijn? Het volgende bord ontnam ons weer alle hoop door doodleuk te vertellen dat het nog 15 kilometer was.. Gespannen van de adrenaline, opschrikkend bij elke bocht dat er afgeremd werd, denkend dat nu het moment daar was dat we zonder benzine zouden komen te zitten midden in een donker regenwoud.. Totdat we langzaam in de verte de lichtjes van de stad Apollo Bay zagen opdoemen, langzaam meer aanduidingen voor bed en breakfasts zagen en je begint te beseffen dat je het misschien gaat redden. En wonder boven wonder, doemde daar opeens onze reddende gloeiende shell schelp in de verte op. Vol ongeloof en opluchting erheen gereden, getankt, onze trouwe mini-camper bedankt en omhelsd en in Apollo Bay een Food Court opgezocht, even rustig genieten van dinner en de adrenaline kick laten zakken.
Uiteindelijk nog doorgereden naar Anglesea om daar een kampeerplek te zoeken. Aangezien we niet dezelfde situatie als gister wilden, besloten we eerst naar een betaald holidaypark te rijden om daar te vragen of ze gratis kampeerplekken in de buurt wisten. De oudere man daar, probeerden ons natuurlijk eerst over te halen daar te overnachten, totdat opeens zijn houding veranderde. Ik denk dat hij terugdacht aan zijn eigen jeugd en hij vroeg: “hoe laat willen jullie opstaan?” Dus wij “rond 7 uur al”. “Oke, je hebt hier geen gratis kampeerplekken in de buurt, behalve ver de bush bush in en dat is te moeilijk te vinden voor nu. Maar”, ondertussen pakt hij een kaartje erbij en begint een route te tekenen, “ als je hier en hier heenrijdt en dan moet je niet deze parkeerplaats pakken, maar die andere. Het is niet legaal, maar als jullie heel vroeg weggaan, kan het prima. Veel succes!”
Day 4: sunrise & breakfast at the beach
Dus wij daarheen gereden, het was een parkeerplaats bij een yachtclub aan het strand. Daar ons tentje uitgeklapt en heerlijk geslapen met het geruis van de golven van de zee op slechts een paar meter afstand. Bij het eerste teken van licht, meteen opgestaan en begonnen met het inklappen van de tent, want de eerste mensen waren zelfs al gespot in de omgeving. Niet dat het hen uitmaakten dat wij daar stonden, maar het was wel een teken van hurry, hurry, tent inpakken! Omdat het nog zo vroeg was, konden we op het strand waar we dus eigenlijk bijna al praktisch op stonden, de zonsopkomst bewonderen en ontbijten op het strand. Voordat we dan toch de laatste kilometers terug richting Melbourne maakten na een fantastisch weekend in onze zo vertrouwde wicked camper die we na ons meer dan 40 kilometer op een lege tank, Steveo, genoemd hadden.
Assignments
Naast alle mooie avonturen in de outback, vergeet ik soms wel eens even dat ik hier zit om te studeren. Na weer een mooi weekend voelt het maandagochtendcollege om 9 uur altijd weer behoorlijk onrealistisch en vroeg! Maar aangezien mijn cijfers die ik hier haal gewoon worden omgezet naar cijfers in het Nederlandse systeem en dus ook meetellen, moet ik toch echt wat doen zo nu en dan. Helaas behoor ik niet tot het meerendeel van de gelukkige exchangies hier die enkel hun vakken hoeven te halen hier en de cijfers verder niet meetellen, dus ik probeer toch nog wel tussen alle adventures door wat te doen. Bijvoorbeeld toen ik op die dinsdagavond opeens het voorstel van the Great Ocean Road kreeg, waar ik natuurlijk zonder na te hoeven denken, ondanks mijn deadline op maandagochtend, op in was gegaan. Heb ik toch wel even mijn woensdag en donderdag op moeten offeren voor mijn assignment en wat ook inhield dat ik donderdag 5 minuten voor sluitingstijd van het gebouw nog snel naar de uni ben gerend om mijn assignment in te leveren! Je moet je opdrachten namelijk in een assingmentbox inleveren en het gebouw ging vrijdagochtend te laat open om het dan nog in te leveren en maandagochtend zou ik pas na mijn deadline terug zijn, dus het was nog even spannend, maar het is allemaal goed gekomen. Heb de opdracht zelfs al terug en 19/20 goed :) Het aparte is hier trouwens dat je bij elk vak bij je 1e assignment ook een plagiarism form moet ondertekenen en inleveren om te bewijzen dat het je eigen werk is. Waar het in Delft gewoon vanzelfsprekend is dat plagiaat plegen niet mag en als je dat wel doet je een probleem hebt, moet je hier dus nog even zwart op wit op papier je handtekening zitten dat je beseft dat het niet mag en dat je dat voor dit betreffende vak ook dus niet gaat doen. Voor elk vak apart moet je dus zo’n formulier ondertekenen.. Beetje overdreven voor mijn gevoel..
Deadlines
Over deadlines gesproken, dit is hoe mijn complex analysis docent de deadline uitlegde:
Er zijn 24 opdrachten, vanaf nu heb je daar nog 17 dagen voor.
24/17 < 24/16=1.5 problem/day.
Say n days, the number of problems per day = 24/n
However when n goes to zero (so closer to deadline) 24/n goes to infinity..
Moraal van het verhaal: if you wait till the last day, you’re screwed!
Money, money, money
Gelukkig had ik naast dit soort assignment dreigementen ook nog interessante colleges, zo hebben we bijvoorbeeld bij stochastic modelling een heel college besteed aan een discussie over gokken, blackjack, casino’s en dan in combinatie met wiskunde. Het deed me denken aan de movie ‘21’. Tegenwoordig weet ik dus alles over het Australische goksysteem vroeger en nu, de wiskunde achter gokken en blackjack en meer. Om het nog completer te maken hebben we het bij een ander vak (Decision Making) nog over de beste strategie om een bank te beroven en de winst te verdelen gehad. Mocht het allemaal niet lukken met mijn carrière of baan etc, ik weet in ieder geval hoe ik aan het geld moet komen haha!
Nog een andere tip die ik bij een van mijn vakken heb meegekregen, naast het feit dat je niet dronken moet autorijden (no drunk driving). Is er nog een soortgelijke wiskundig gerelateerde: no drunk deriving! Verhelderend toch om eens wat wiskunde/statistiek vakjes te volgens!
Nightlife in Melbourne
Naast alle roadtrips and college stuff, gaat het ‘gewone’ leven in Melbourne ook gewoon door en ook al blijven mijn weken hier nog heerlijk onvoorspelbaar en vol verrassingen in bepaalde dingen begint toch langzaam een vaster ritme te komen. Zo gaan we elke maandag met een redelijk vaste groep mensen van het gebouw naar Turf Club. Een bar die naast RMIT Village ligt, waar ook veel internationale studenten zitten en ook vlakbij ons gebouw is. Altijd heel gezellig en ondertussen ken ik ook de meeste wel van de vaste groep die altijd in zijn voor gezelligheid en een feestje!
Donderdagen zijn het juiste moment om naar Brunswick Street te gaan aangezien het daar dan bruist van het leven. Brunswick Street is een lange straat met naast overdag allemaal schattige winkeltjes bij nacht allemaal barren en clubs. Het grappige is dat een aantal mensen van t gebouw er een sport van hebben gemaakt om op de weg er naar toe en op de terugweg zoveel mogelijk opossums te spotten en mee op de foto te gaan. Want in de stad, vooral in wat meer parkachtige omgeving, zitten ze overal. Van die wollige fluffige beestjes die je met enge oogjes aanstaren vanuit een boom.
The Night Cat & the creepy Spider
Op vrijdagen ben ik tot nu toe, als ik niet een weekend weg was, naar The Night Cat gegaan. Volgens mij heb ik het al een keer eerder genoemd, maar het blijft echt een geweldige plaats met life jazz music en een goede sfeer! De laatste vrijdag voordat ik daar heen ging, had ik afgesproken met Sanne, het enige andere Nederlandse meisje in mijn gebouw, om samen te koken en daarna gingen we door daarheen. Terwijl we aan het koken was, ging Sanne even iets pakken uit haar kamer, maar met een bleek gezicht kwam ze terug en vertelde dat er een grote spin in haar kamer zat. Dus op naar haar kamer en ja hoor daar zat een middelgrote harige spin op het plafond. Waar ik in Nederland er niet zo veel probleem mee had gehad om even een spin weg te halen, durf ik dat hier in Australië toch niet zomaar even. Ook al was het voor zover ik kon zien niet de enige giftige spin (Red Back Spider) die hier in de omgeving zit, toch was ik er niet zo happig op om dichterbij die harige spin te komen. Dus op alle deuren op die verdieping geklopt op zoek naar een dappere man die hem weg durfde te halen. Net op dat moment had iedereen op de 1e verdieping besloten om niet thuis te zijn, dus daar stonden we dan een beetje naar de spin te staren. Gelukkig hoorde we op dat moment de liftdeur en aan een jongen die aankwam lopen, gevraagd of hij de spin weg kon halen. Gelukkig besloot hij de dappere gentleman uit te hangen en terwijl wij vanaf ruime, ruime afstand toekeken, haalde hij heel koel de spin even weg. Ja dan wordt je er weer even aan herinnert dat je in Australië zit..
Melbourne University Boat Club (MUBC)
Ondertussen heb ik ook alweer een aantal keer op de Yarra geroeid in een dubbeltwee samen met Lisa. Weer echt totaal anders om hier te roeien, behalve natuurlijk dat ik niet gewend bent om te skullen, is de Yarra ook nogal bochtig en er staat meestal een vrij sterke wind hier. Gelukkig zijn we nog niet omgegaan, maar de laatste keer werden we door een onverwachte windvlaag wel de kant op geduwd, waardoor ik even de boot uit ben gegaan, tot mijn knieën heerlijk in de modder van de Yarra ben gezakt om de boot weer van de kant weg te duwen..
Wist je Dat:
-er nu overal in de stad random verspreid allemaal olifantenbeelden staan die verschillend beschilderd zijn of eentje is zelfs met mozaïek ingelegd. Iemand vertelde me dat het een actie van een zoo was
-Melbourne the most livable city is? En laat ik daar nou eens wonen!
-Een week geleden het graduation tijd was en op de campus je allemaal afgestudeerden in toga en met zo’n hoedje op zag lopen met de trotse ouders die allemaal foto’s gingen maken
-er in Melbourne ontzettend veel verborgen winkelcentra liggen, je hebt vaak geen flauw idee dat je er langs loopt tot je er opeens midden in belandt!
-er in Melbourne 1 soort giftige spin voorkomt: the Red Back Spider
Liefs,
Vera
-
27 Augustus 2012 - 05:34
Cindy:
Lieve Veer wat ontzettend vet wat je daar allemaal doet! Echt heel leuk om te lezen en fijn dat je het zo naar je zin hebt!! Succes met de studie en vooral genietze daar!:) -
28 Augustus 2012 - 15:12
Buren Van DMV 11:
Hoi Vera,
Het is ontzettend leuk om te lezen dat je net zo van Aussie en Melbourne geniet als wij destijds. Het is grandioos. Je moeder heeft mij de link naar je blog gegeven.
Enne: Ook de whitetail spider is giftig, misschien niet dodelijk als de red back, maar toch. Die hebben wij in ieder geval wel eens in huis gehad! Niet gebeten hoor.
Heel veel plezier!
Dorine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
