3 weeks down!

Lieve vrienden, familie en anderen,

Het is alweer eventjes geleden dat ik over mijn eerste belevenissen in Melbourne heb geschreven. Ondertussen zijn er alweer 2 weken voorbij gegaan, waarin ik weer echt ontzettend veel heb gedaan en meegemaakt. Helemaal gesetteld al hier en de eerste collegeweek is zelfs alweer achter de rug! Omdat ik vrees dat 2 weken aan belevenissen nogal een lang verhaal kan worden, zal ik proberen het wat ‘beknopt’ en overzichtelijk in kopjes in te delen. Dat beknopt gaat nogal tegenvallen denk ik echter, dus speciaal voor diegene die vonden dat ze te weinig van me hoorden, have fun reading!;)


Spaar ze allemaal!

Na nu weer 2 weken Australië heb ik echt weer al zoveel nieuwe mensen van over de hele wereld ontmoet, dat ik het niet meer bijhoud. Zoveel landen, zoveel mensen en vooral zoveel namen! Al die namen van over de hele wereld, echt heel boeiend, maar lastig om uit te spreken en nog moeilijker om te onthouden! Het begint eigenlijk een soort spaar ze allemaal/ “collect them all” te worden qua landen, accenten en namen. Van Kenia tot Mexico, van Rusland tot Maleisië, van Singapore tot Oezbekistan, I got them all! Het leuke is eigenlijke ook dat ongeacht waar vandaan, iedereen is zo open, aardig en vriendelijk. Echt leuk om alle verhalen te horen van iedereen, grappig hoe alles overal zo verschillend is. Wat me opvalt is dat als je het zo globaal bekijkt, de gewoontes en gebruiken van andere Europese landen dan nog het meest lijken op de dingen die ik gewend ben. Ook zit in de Europese namen en talen veel meer herkenning dan in bijvoorbeeld de Aziatische. En het belangrijkste, Europeanen kunnen mijn naam beter uitspreken . Als tegenwoordig iemand vraagt hoe ik heet, begin ik automatisch maar vast met spellen, anders kan ik mijn naam herhalen wat ik wil, maar snappen ze het nog niet! A nametag on my forehead might also be a solution though.. Heb al vele variaties van het uitspreken van mijn naam gehoord. Best grappig en het boeit me eigenlijk ook niet zo veel hoe ze het uitspreken als ik mijn naam er maar in kan herkennen.


Dutchies in Melbourne

Qua alle Nederlanders die nu ook als exchange hier zitten, heb ik het merendeel wel ontmoet nu denk ik. 8 bouwko’s uit Delft ook, 2 mensen van Tilburg, een aantal uit Rotterdam, Amsterdam, nog iemand uit Leiden en waarschijnlijk vergeet ik nu nog een a twee steden. Blijft toch leuk soms even heel asociaal Nederlands lullen. Al zijn we wel zo sociaal om zodra er anderen bij komen gewoon over te gaan op het Engels hoor! Laatst liep ik trouwens over de campus en iemand liep me voorbij terwijl hij aan het bellen was en eerst had ik het helemaal niet door, omdat het zo normaal is. Maar een seconde later realiseerde ik me dat de taal die hij sprak Nederlands was en ik me toch echt in Australië bevond. Toen ik omkeek zag ik ook dat het een van de bouwko’s was.

Of een ander voorbeeld, wat langer terug op het toilet bij een bar sprak opeens een meisje me aan vanuit het niets met “Jij bent toch ook Nederlands?” Waarop vervolgens een ander meisje ook in het Nederlands aanhaakte en je erachter komt dat je met 3 Nederlanders voor het toilet staat te wachten. Heel apart.. Misschien zijn Nederlanders toch wel een plaag, wie weet..


Down on his knees, he made me promise..

Naast alle Nederlanders, Internationals of kortweg correct gezegd: alle Exchangies, is het ook leuk om met de Aussies zelf te praten. Te horen wat zij voor tips hebben qua reizen of over Melbourne zelf. Donderdagavond liet een jongen me nog heel plechtig beloven dat ik echt naar de kust van Queensland zou gaan, dat ik hem dankbaar zou zijn, dat ik de tijd van mijn leven daar zou hebben. Hij ging zelfs op zijn knieën, omdat hij er nog niet van overtuigt was dat ik er echt heen wilde gaan. Terwijl ik lichtelijk vreesde dat ik ter plekke een huwelijksaanzoek zou krijgen, hoefde ik gelukkig alleen plechtig te beloven dat ik mijn reisplannen zo zou maken dat ik ook daar langs zou gaan. We zullen zien waar mijn reizen me zullen gaan leiden, maar voor nu elk advies, hoe dramatisch gegeven ook, wordt meegenomen!


St. Kilda

Tussen de Melbourne Welcome en Orientation of the University door, ben ik naar St. Kilda Beach geweest. St. Kilda ligt tegen Melbourne aan, aan de zuidoost kant en in de baai die Melbourne scheidt van de zee. Echt golven heb je dus niet daar aan de kust, het is tenslotte niet echt de zee. Hoewel het nu vrij rustig was daar vanwege de winter periode, kan ik me voorstellen dat het in de zomer best een populaire plek is. Er gaat een rechtstreekste tram heen vanuit het centrum van Melbourne en ik had er al veel verhalen van gehoord, omdat een groep van 8 Amerikanen daar in een huis wonen. (Klinkt als het begin van een stereotype serie..) Geen ideale ligging gezien vanuit de uni, wel mooi om te wonen. Toen ik er die dag was, vond ik het gewoon een mooi simpel strand, wat palmboompjes er om heen en gezien het weer die dag, lekker zonder jas in de winter over het strand lopen! Ondertussen heb ik al wat meer stranden gezien in omgeving Melbourne en kan ik niet anders zeggen dan het is een prima leuk strand, maar zeker niet bijzonder!

Op de terugweg hebben we nog een straat vol winkels meegepakt, waarbij de prijs van de kleding en dergelijke steeds meer opliep hoe dichter je Melbourne centrum naderde.. Er zijn hier trouwens echt zoveel van die winkelstraten ook buiten het centrum, dat ik voor shopping echt niet weet waar ik moet beginnen. Maar ik heb gelukkig de tijd! Ook de Botanische tuin nog even afgevinkt, mooie uitzichten vanaf daar op Melbourne trouwens!


O- Week (University Orientationweek)

De week na de Melbourne Welcome was de O-Week, the Orientation Week of the University of Melbourne. Een week toch echt sterk gericht op de universiteit en het aankomend begin van het semester. De 1e dag stond helemaal in het teken van enrollment, dus hoe moet je je inschrijven voor vakken, wat voor vakken neem je etc etc. Melbourne University is nogal groot en iedereen zit ingedeeld bij faculteiten. Deze faculteiten zijn nogal breed, dus bijvoorbeeld Engineering, Science, Land and Environment zijn 3 verschillende faculteiten. Binnen deze faculteiten heb je weer allemaal subcategorien/departments, zoals Chemical Engineering bij Engineering en Biology en Statistics bij de andere genoemde faculteiten. Als je aan de University of Melbourne begint, ben je helemaal vrij in het kiezen van je vakken, het hoeft zelfs niet eens bij 1 faculteit te zijn. Zolang je uiteindelijk maar genoeg vakken hebt gedaan voor wat uiteindelijk je “major” wordt. Er is dus geen vast programma zoals ik heb in Delft bij Lucht- en Ruimtevaarttechniek waar iedereen alle dezelfde verplichte vakken moet volgen.


Subject selection

Het kiezen van vakken hier was nogal een gedoe, want ze moeten zowel hier, als in Delft goedgekeurd worden. En nou hebben beide zo hun eisen. Voor mijn eigen faculteit in Delft moesten het per se 3e jaars vakken zijn. Iets wat ook weer niet helemaal eerlijk is, want ik hoorde dat de bouwkunde studenten uit Delft zelfs 1e jaars vakken mogen volgen hier, hun faculteit legt de lat dus duidelijk minder hoog. Maar goed hier had ik dus nog een heel gedoe mee, want ik had braaf 6 vakken als voorstel gedaan aan Delft en Melbourne, hoewel ik er maar 4 ga volgen. Waren er in Melbourne 3 afgekeurd om onduidelijke reden en hadden ze andere 2e jaars vakken ter vervanging voorgesteld. Nou dat kon natuurlijk weer niet voor Delft. Dus maar weer 6 nieuwe vakken in Delft goed laten keuren en op goed geluk eigenlijk maar hier naar de universiteit gegaan. Hier aangekomen bleek het toch allemaal niet zo moeilijk, als ik een bepaald vak wilde volgen, hoefde ik alleen toestemming te krijgen van de betreffende docent d.m.v. een handtekening.


Intro’s and Orientation Fair

De verdere intro’s tijdens de O-Week waar ik heen ben geweest, zoals de Faculty of Science introduction en Maths&Stats intro, waren eigenlijk vrij nutteloos. Echt sterk gericht op 1e jaars die hier nu halverwege het jaar instromen. Want dat kan hier, omdat je je vakken vrij kunt kiezen is het niet zo’n probleem om halverwege het jaar te beginnen. Wel leuk om deze internationals te ontmoeten die hier nu hun bachelor gaan doen, maar intropraatjes over dat studeren zo anders gaat worden als de middelbare school, die tijd om daar naar te luisteren heb ik wel gehad. Ik studeer immers al 2 jaar. De gratis lunch die bij deze intro’s zat, was overigens wel meegenomen dus mij hoor je niet klagen;) Verder alweer een tour over de campus gehad die ik nu trouwens al helemaal ken. En de Orientation Fair was ook wel lachen, zoveel mogelijk gadgets and discount coupons verzameld samen met wat andere meiden van de Melbourne Welcome.


Food Adventure

De leukste activiteit van de O-Week was the Food Adventure! Oorspronkelijk was ik helemaal niet van plan om erheen te gaan, omdat die dag ook de Clubs Expo was. Maar toen ik Mette opbelde om te vragen of ze ook nog daar was, vertelde ze me dat ze bij een inschrijfbalie van de Food Adventure georganiseerd door MUOSS (Melbourne University Overseas Students Service) stond. Dus ik daar heen gelopen en ik had zoiets van als ik er nu toch ben, waarom dan niet mee op Food Adventure. Beste beslissing ooit! Eigenlijk had je de dag ervoor je er al voor moeten inschrijven en er waren zelfs mensen die zich de dag ervoor al op de wachtlijst hadden gezet. Maar na lang wachten, wisten ze zelfs voor mij en Mette nog een plekje te regelen in 1 van de groepen en op naar het Food Adventure! Dat hield in dat we met onze gezellige groep allerlei restaurants in de stad af gingen om daar het eten te proeven en dat allemaal ook nog eens FOR FREE! Omdat Melbourne zo duur is, grijp je elke kans aan die het woord FREE or DISCOUNT in zich heeft. In totaal zijn we naar 4 verschillende plekken geweest. We begonnen bij een Italiaan op Lygon Street (ook wel Italian District genoemd, omdat er zoveel Italiaanse restaurants daar zitten. Mijn ouders verbleven op Lygon Street en telkens als ik naar ze toe liep, moest ik langs alle Italiaanse restaurants, waarbij de eigenaren en obers al buiten staan en je naar binnen proberen te lokken met Madam, wanna have a look at the menu? Madam, Dinner? Have a look madam, we got a beautiful menucard!) Daar in ieder geval overheerlijk pizza’s, pasta’s en desserts geproefd. Verder door naar een chocolaterie voor hot chocolate, truffels en churros. We konden al geen chocola en pizza meer zien en toen waren we pas op de helft.. Weer door voor de meest schattige mini muffin ooit en frozen yoghurt. Om ten slotte de laatste gaatjes in je maag te vullen met een overheerlijk Thais buffet. Het zal je niet verbazen dat ik die avond geen dinner meer nodig had!


Moving out/in and settling down!

Voor de twee keer in mijn leven ben ik uit huis bij mijn ouders weg gegaan. Of nou ja als je het appartment/hotel Lygon Lodge als t huis van mijn ouders kunt zien. Ik heb daar in ieder geval een aantal dagen tussen de Melbourne Welcome en het moment dat ik mijn eigen kamertje hier in kon, geslapen. Ontzettend aardige hoteleigenaar trouwens. Bij elk bezoek daar, wel even met hem staan praten over mijn plannen hier in Melbourne, wat ik ging studeren, wat ik thuis studeerde. Hij kende Fokker en was ook erg geïnteresseerd in mijn Aerospace achtergrond.

Maar donderdag 19 juli was het dan eindelijk zover. Met lichtelijk bonzend hart begaf ik me naar het studentencomplex waar ik de komende maanden zal wonen, met in mijn hoofd alle horrorverhalen die ik erover had gehoord. Dat er muizen en kakkerlakken bij plagen over de gangen sjeesden, en de sfeer nog erger was dan het ongedierte.

Niets bleek minder waar! De kamer, keuken, gang, badkamer alles was schoon. Nog geen ongedierte gezien en de mensen zijn ontzettend gezellig! Ik woon in een soort groot studentencomplex tegenover de universiteit, dus echt op kruipafstand van de campus en zelfs toevallig ook op rolafstand van de department of Mathematics and Statistics, die aan deze kant van de campus ligt. Het gebouw heeft 12 verdiepingen en er zijn verschillende kamer mogelijkheden qua groottes en wel of geen roommate(s). Ik heb een vrije grote kamer (met eigen wasbak) voor mezelf, maar de (ruime) keuken en badkamer deel ik met de rest van de verdieping. Misschien, dat moet ik wel toegeven, heb ik ook wel heel erg geluk met mijn verdieping. Ik zit namelijk op de 12e verdieping. Wat me naast een prachtig uitzicht op de skyline van Melbourne, me meteen de gezelligste mensen van het gebouw geeft. Als ik mensen van andere verdiepingen ontmoet, beamen ze dat inderdaad ook, verdieping 12 is waar de sfeer is! Toen ik vorige week zaterdag terugkwam, zat de hele verdieping, samen met wat mensen van andere verdiepingen, gezellig op de gang te hangen, nog iemand met een gitaar erbij. Echt de perfecte sfeer! Verder ben ik samen met 2 meiden van mijn verdieping: Jordan en Shayna ook al naar allerlei dingen geweest, zoals de Fireworks en Footy. Ook als ik hier rondloop, iedereen groet je altijd, altijd in voor een praatje en gezelligheid! Hoewel er natuurlijk ook genoeg nietszeggende Aziaten in het gebouw zitten, moet ik zeggen, ik blijf nog steeds nieuwe gezellige mensen van het gebouw leren kennen en heb ik het hier zeker naar mijn zin! Het leuke is ook dat veel mensen die ik in het gebouw heb leren kennen al langer in Australië zitten en dus ook meer kunnen vertellen over hoe het is om hier als buitenlander te studeren en ook al de goede reisverhalen en tips kunnen geven!

Ondertussen heb ik mijn kamertje ook al bijna helemaal persoonlijk ingericht, alle fotolijstjes en kaarten op de vensterbank gezet. Kussensloop en losse foto’s uit Melbourne opgehangen en ben mijn eigen discount wall begonnen met het motto van ‘hoe overleef ik Melbourne’s prices!’;)


MUSEX

MUSEX, een naam die ik zeker nog vaak zal noemen. Wat is het? MUSEX staat voor: Melbourne University Study Abroad and Exchange Society. Een society waar ik net als de meeste andere Exchangies, lid van ben. Een society niet zo zeer voor internationals, maar juist echt gericht op de Exchangies, mensen die hier dus voor max. een jaar zitten als Exchange vanuit hun eigen universiteit. Het motto van MUSEX is: Go Hard Before You Go Home! En dit typeert de Society denk ik wel, ze organiseren allerlei events zoals party’s, bar tours en zeker niet te vergeten: een surfweekend! Want een ticket voor dat surfweekend heb ik hoor! Ervoor gestreden ook! Dinsdagochtend 17th of July om 10am zou de verkoop starten, wat dus inhield dat we al om 8am in alle vroegte stonden te wachten. En ondanks dat ik al 2uur van te voren er was, stonden er nog zo’n 40 mensen voor me. In het begin dacht ik geen probleem; er zouden zo’n 80 tickets zijn. Maar toen bleek dat iedereen meer dan 1 ticket kon kopen, schoot bij mij en de mensen om me heen toch echt goed de stress erin. Al snel kondigden ze aan dat er vanwege de grote belangstelling er een tweede weekend zou zijn. Maar dan nog, iedereen wou met weekend 1 mee! Toen bleek dat ook mensen achter mij het slim gingen spelen en mensen vooraan in de rij tickets lieten kopen voor ze, ben ik ook heel onschuldig even naar een bekende vooraan in de rij geslopen en et voila, zo mijn ticket voor weekend 1 veilig gesteld! Later kwam ik nog iemand tegen die voor me in de rij stond en hij had een ticket voor weekend 2. Felt sorry for him, when I had to tell him I got a ticket for weekend 1..

Naast het in de rij staan voor een surfweekendticket, zijn er ook al wat andere Musex evenementen geweest, zoals de Welcome Party at Turf Club en een Welcome Dinner, waarvan ik alleen de goede Afterparty heb meegepakt;)


Somers, My own Beach, Yacht club and more

Aangezien mijn vader na inspectie van de kaart van de omgeving van Melbourne het dorpje Somers had ontdekt, was het plan om op een van de weinige dagen dat ik tijd had om een dagje samen met mijn ouders door te brengen, hierheen te gaan. Voor maar 3.30 Australian dollars eerst de trein richting Frankston gehad, om vervolgeng na nog een busrit van een uur ergens in de bush bush van Victoria in het kleine serene dorpje Somers te belanden. Het eerste wat al opviel waren de signs overal met pas op, koala’s crossing. Vervolgens toen we uit de bus stapte, zagen we een klein hand geschreven bordje met erop: To the Beach, wijzend naar een klein paadje naar beneden. Aangezien we niet echt een duidelijk plan hadden, behalve een foto maken met een bordje “Somers” erop, en je de zee al kon zien liggen, zijn we hier naar beneden gegaan om vervolgens op echt een adembenemend strand uit te komen. Verscholen achter een koalabos bij zo’n klein dorpje, wie verwacht daar zo’n strand aan te treffen! Vele stranden die ik in mijn leven heb gezien, vallen in het niets bij zo’n onaangetast, authentieke schoonheid. Geen touristenstalletjes, geen huizen te zien. Enkel het strand, met de golven en het uitzicht op de bush bush waar je net uit bent gekomen om dit te ontdekken. Ik kan me voorstellen dat als je hier aan zou komen na een lange zeereis, je zou zweren dat je het paradijs hebt ontdekt! Hoewel het strand vol lag met zeewier en de golven er ook zwart van zagen, heeft het iets om over dat zeewier te lopen, of beter gezegd er doorheen te zakken, naar het ruisen van de golfen te luisteren, naar die enkele surfer die dit strand ontdekt heeft, te kijken. Die enkeling te groeten met wie je de rust hier deelt. En dat op een strand dat jouw achternaam draagt: Somers Beach! Hoewel het plaatsje verder echt niks voorstelde, heeft mijn verre familie zoveel jaar geleden, wel het juiste strand uit wezen te kiezen! Alleen al voor het prachtige strand, zou ik hier, in het niets, kunnen wonen.

Op de terugweg ook nog bij Frankston naar het strand geweest. Een mooi zandstrand, ik kan niets anders zeggen, maar niet die ongerepte beauty die Somers Beach uitstraalt! Misschien begrijp je nu, dat ik over St. Kilda niets anders kan zeggen, dan een prima strand, maar niet bijzonder.


Footy

Vorige week zondag was dan eindelijk het moment daar van the Footy match, waar we tijdens de Melbourne Welcome gratis tickets voor hadden gekregen. Terwijl ik richting het stadium wou gaan, kwam ik in de lift in mijn gebouw al Jordan en Shayna tegen, die er ook heen gingen en samen met hun en Daniel die ook in het gebouw woont, zijn we richting het MCG: (Melbourne Cricket Ground) gegaan, waar de wedstrijd zou zijn. Om bij het stadium te komen, moet je eerst een hele mooie brug over, waarbij je ook prachtig uitzicht hebt over de stad en met de stralende zon, leek het net een mooie zomerdag, zo zonder jas en in T-shirt in de Australische winter op weg naar het stadium!
De wedstrijd was Richmond vs North Melbourne of anders gezegd the Tigers vs the Kangaroos! Aangezien we van North Melbourne de gratis tickets hadden en daar wat spelers van hadden ontmoet, waren we natuurlijk voor hen! Het grappige was eigenlijk, dat ondanks dat er natuurlijk een rivaliteit tussen de verschillende teams uit de AFL (Australian Football League) heerst, het toch een heel gemoedelijk sfeer was en je constant groepen vrienden zag of zelfs koppels, waarbij dan de helft voor het ene team was en de andere helft voor het andere team, zonder dat dat enige problemen opleverde.


Go Kangaroos!

De wedstrijd duurde in totaal zo’n 3 uur, verdeeld over 4 quarters, met tussen de 2e en 3e quarter een wat langere pauze. Het ging eigenlijk de gehele wedstrijd vrij gelijk op en het middenstuk was, omdat het zo lang duurde op een gegeven moment best saai. Maar echt, die laatste 5 minuten! Ik denk dat het hele stadium die laatste minuten op het puntje van zijn stoel zat! Eerst stond North Melbourne met zo’n 17 punten voor en supporters begonnen het veld al te verlaten, er waren slecht een paar minuten over en niemand dacht dat het nog kon veranderen. Tot opeens Richmond binnen een paar minuten twee 6 punts doelpunten maakte, wat de tussenstand opeens op maar 5 punten verschil bracht. Wat betekende dat als Richmond in deze laatste minuut nog een 6 punts doelpunt zou maken, ze zouden winnen. Alleen anders dan bij voetbal, is het niet helemaal duidelijk wanneer de tijd om is. Elke quarter loopt tot zo’n 30 minuten, het kan wat minder zijn, het kan wat meer, afhankelijk van de extra tijd die erbij is gekomen veroorzaakt door oponthoud door doelpunten ed. Blessures doen ze niet aan namelijk. Al ligt het hele veld op een hoopje op elkaar, wordt er geduwd, getrokken en getackeld voor het leven, de scheidsrechters blijven rustig toekijken. Waar bij voetbal ondertussen het halve veld een rode kaart had gekregen, grijpen ze hier enkel een keer in als de bal onder een hoopje van 10 spelers bedolven ligt.

Maar terug naar de tussenstand, terwijl de klok al steady de 30 minuten voorbij had getikt. (De andere quarters waren op zo’n 28, 29 en 31 minuten geëindigd). Bleef het chaos op het veld, Richmond probeerde wanhopig die laatste goal te scoren, North Melbourne probeerde alles wat die bal weg zou houden en de klok bleef maar tikken, 32 minuten, 33 minuten. Geen eindsignaal te bekennen.. Richmond krijgt nog opeens een kans, even is er onduidelijkheid. Het scorebord verandert van 104-103 voor Richmond. Maar er is een fout gemaakt, het was slechts een 1 punts goal en North Melbourne leidt nog steeds! 34 minuten, het enige wat North Melbourne nodig heeft is het eindsignaal, maar de tijd tikt rustig verder. Paniekerig wordt er op het veld naar de bal gegrepen, waar blijft dat signaal? Tot uiteindelijk na meer dan 35 minuten de verlossing klinkt, North Melbourne heeft gewonnen!! En hun vrolijke Theme Song wordt ingezet! (zoek maar op youtube naar North Melbourne theme song) Wat een hectische, spannende laatste minuten waren dat zeg!


Back to school

Vorige week maandag brak dan dat moment aan, ik moest toch echt weer beginnen. Mijn vakantie van amper 2 weken zat er al weer op en er zat niets anders op dan hier weer braaf de collegebanken in te duiken. Ik stroom hier in het 2e semester in en ga 4 Mathematisc and Statistics related subjects volgen. Heel verwarrend trouwens ik kan het geen courses noemen, want mijn course hier is “Exchange Undergraduate”, while a subject of mine for example is: “Decision Making” at the department of Mathematics and Statistics. En omdat het merendeel of eigenlijk gewoon al mijn vakken weer binnen Science valt, zit ik bij de Faculty of Science en moet ik dus voor al mijn vragen terecht bij het Student Centre van Science. Waar ik de afgelopen tijd dus ook redelijk wat tijd heb doorgebracht om alle dingen rond te krijgen zoals student card, concession card etc.

Mijn rooster is ook ondertussen gelukkig helemaal rond. Toen ik langs de docent ging voor toestemming, ik had van te voren een link naar de Study Guide van Delft gestuurd, bleek toestemming geen probleem en kreeg ik zelfs te horen dat mijn Linear Algebra subject in Delft veel uitgebreider was dan wat zij hadden gehad en dat dit vak dus geen probleem zou zijn.


Freshman year all over again

In het begin van deze week voelde ik me net weer een 1e jaars, zoeken naar het juiste gebouw, zoeken naar de juiste zaal. Alleen het had ook weer iets schools, iets wat ik Delft niet meer gewend was. Bij mijn allereerste college, maandagochtend om 9u kreeg ik de schok van mijn leven. Terwijl ik zoekend naar RB-213 de juiste zaal in liep, kwam ik terecht in een lokaal nog kleiner dan de middelbare school klaslokalen met maar zo’n 20 Aussies erin, die elkaar allemaal schenen te kennen en me aanstaarden alsof ik een of ander wild dier was. Oke dit is zwaar overdreven, er zitten inderdaad bij dat ene vak maar 20 mensen, en hoewel ik in het begin me wat onwennig voelde bij maar met 20 mensen een vak volgen, bleek iedereen echt heel vriendelijk en open en de docente erbij met een zwaar Frans accent, maakte de sfeer helemaal gemoedelijk en compleet.

Mijn andere vakken zijn wel met grotere groepen. Of nou ja groot, meer dan 60/70 man is mijn grootste vak niet hoor! Welkom bij the department of Mathematics and Statistics.. Ook ontzettend veel Aziaten trouwens.. Al moet ik zeggen, dat al mijn vooroordelen die ik vanuit Delft meenam over de op zichzelf staande, niet sociale Aziaat, hier lang niet altijd op gaan. Je hebt hier namelijk ook zoveel mensen met een Aziatisch uiterlijk, die gewoon in Australië zijn geboren, dat het eigenlijk gewoon Aussies zijn en net zo sociaal en gezellig! Al kan ik nog steeds niet ontkennen dat bijvoorbeeld de Chinezen die hier zitten uit echt China zelf, net zo op zichzelf en niet sociaal als in Delft zijn helaas.


Schoolstuff: exams, subjects, campus

Terug naar mijn vakken, want hoe zit het nou in elkaar. Iets wat voor alle Amerikanen een regelrechte shock was, voor mij slecht een opluchting, je eindcijfer bestaat voor 20% uit assignments, 80% final exam. Ik ben gewend aan 100% exam, dus slecht een geruststelling voor me. Waar de Amerikanen, nooit tentamens gehad hebbende die voor zwaarder dan 40% meetelde en zo gewend zijn om aan de hand van assignments en tussentoetsen door hun semester heen geloodst te worden, geen flauw idee hebben hoe ze dit ooit gaan halen. Het grappige is trouwens dat op het moment dat ik hier mijn laatste tentamens heb in november, dit slecht een week is na de 1e kwartaal tentamens in Delft, ik loop dus bijna een geheel kwartaal voor! Ik ben dan ook al 6 weken bezig als ze in Nederland eindelijk eens beginnen. Verder heb ik geen kwartalen, maar eerst 8 weken colleges & practicals, dan 2 weken spring break, nog eens 4 weken colleges (om tot een totaal van 12 weken colleges te komen), gevold door een soort “witte week”, een collegevrije week om te leren dus, en dan 3 weken tentamens. Aangezien ik 4 vakken doe, heb ik dus ook 4 tentamens. Verder verschilt het per vak hoeveel assignments je tussendoor hebt, het varieert bij mij van 2 tot 4 per vak. Voor elk vak heb ik verder drie keer 1 uur college en 1 practical per week. Een practical is eigenlijk gewoon het oefenen van de stof met opdrachten ed. Ook de college uren zijn hier anders, ze lopen op hele uren, dus bijvoorbeeld van 9 tot 10, er is GEEN vaste lunchbreak :( Wel switchen ze om 2 uur van het hele uur, naar 15 minuten naar het uur (2.15pm dus ipv 2pm). Op donderdag bijvoorbeeld heb ik dus van 10am tot 3.15pm colleges, zonder pauze!! Officieel begint elk college overigens 5 minuten na de tijd in je timetable en eindigt ook 5 minuten eerder, zodat je 10 minuten de tijd hebt om de campus over te sprinten op zoek naar je volgende college.
De colleges kunnen ook echt werkelijk waar overal zijn. Soms zit ik wel bij Wiskunde, de andere keer bij Architecture of Land and Environment of bij het tot de verbeelding sprekende gebouw Babel of in andere zalen met bijzondere namen als Russell Love of Sisalkraft.

Over de campus gesproken trouwens. Hoewel het in het begin misschien een doolhof leek, tegenwoordig vind ik mijn weg wel. En ook al heeft de campus als je de verkeerde wegen kiest, hoeken vol betonblokken gebouwen, over het algemeen is de campus echt prachtig, met een binnengalerij die je doet denken aan een binnenplaats van een oud klooster, of verborgen paadjes met pleintjes, groen, verscholen huisjes, bankjes en beelden of muren van gebouwen vol met overwoekerd klimop met verscholen mozaïek eronder dat glinstert in de zon. Wat je even laat vergeten dat je eigenlijk op zoek was naar je volgend college.


The Dinner Club & Hoyts Cinema

Afgelopen woensdag had ik eerst afgesproken om samen met Mette te gaan koken, maar gedurende de dag kwamen er steeds meer mensen bij en uiteindelijk met een gezellig groep van mensen uit Denemarken, Duitsland en nog een andere Nederlander hebben we samen gekookt en gegeten.
Omdat we het allemaal gezellig vonden om met zo’n groep te eten, hebben we een soort van “Dinner club” opgericht, waarmee we zo op zijn tijd samen gaan eten. Wat me wel opviel bij het koken, is dat er toch zoveel mensen zijn die weinig kookervaring hebben. Ook toen ik op een gegeven moment wat mensen uit the States sprak, die zijn helemaal niet gewend om te koken, ze betalen voor hun meals bij t collegegeld.

Omdat een aantal andere al het plan hadden om die avond naar de Bios te gaan, zijn we uiteindelijk met de hele groep en nog wat anderen die ook nog aansloten, naar Hoyts Cinema in Melbourne Central gegaan om daar the Dark Knight Rises te bekijken (om eindelijk mee te kunnen praten met alle anderen die hem allang gezien hebben. Hij is namelijk hier eerder in première gegaan dan in the States.) De bioscoop was verder echt enorm! Van het immense scherm, tot de hele ruime met (nep)leer beklede stoelen. Zelfs de mensen uit the States, die toch aan ‘big’ gewend zijn, stonden er van te kijken. Dat is was je noemt een echte bioscoop en filmervaring! Nog eens wat dan een simpel bioscoopje pakken in Nederland!

Voordat de film begon was er ook een ad van ‘There’s nothing like Australia”, waarin ze prachtige beelden lieten zien van het Australische landschap en dan bijvoorbeeld op de voorgrond een gezinnetje aan het dineren. Het drijft echt de reislust in je boven en we hadden allemaal zoiets van ahh we willen Nu op reis, Nu het allemaal zien en ontdekken. Dat was voor het eerst dat ik begreep hoe mensen alles achter kunnen laten en hier voor onbepaalde tijd kunnen gaan wonen.


MUSEX Bar Tour

De Bar Tour begon eigenlijk al 4pm, maar dat vond ik wat vroeg. Dus samen met Sophia ben ik om 7u aangesloten. Ik heb dus niet alle bars gezien. Maar degene die ik heb gezien, waren al beter en leuker dan degene die ik ken uit Nederland.
De eerste, The Croft institute, zou ik uit mezelf nooit ontdekt hebben. Om er te komen moet je een of ander illuster donker steegje in dat ook nog eens een paar bochten maakt en terwijl je het gevoel hebt dat je eigenlijk allang vermoord en beroofd had moeten zijn, kom je bij deze verbogen club uit met een collectie aan exotische, overheerlijke, maar o zo expensive, expensive cocktails.
De bar erna, meteen ook de laatste, moest je eerst een paar trappen op, wat wel bij meer bars en clubs in het centrum gebruikelijk is, om vervolgens uit te komen bij een club met allemaal een soort privé hoekjes, variërend van als kleine tuinhuis ogende hoekjes inclusief de tuinstoelen, tot zithoeken met luxere stoelen en fluwelen gordijntjes. Met een groep meiden die ik voor een deel ken van de Melbourne Welcome hebben we het “tuinhuis” hoekje veroverd om vervolgens heerlijk de avond vanuit ons eigen hoekje het tafereel van de club gaande te slaan. De mensen komen toch wel vanzelf naar je toe, waarom dan niet ondertussen genieten van een drankje vanuit je tuinstoel!


Goodbye and thanks for all the fish

Deze quote slaat aan de ene kant misschien eigenlijk helemaal nergens op, aan de andere kant ook weer wel. Maar het klonk in ieder geval wat beter als subtitel dan “afscheid ouders”. En het is eigenlijk ook een verwijzing naar een boek dat ze me gegeven hebben en gewoon naar alles wat ze voor mij gedaan hebben de afgelopen 3 weken. Want ik ben samen met mijn ouders hierheen gekomen, zodat ik niet helemaal alleen opeens aan de andere kant van de wereld zou belanden. Ze hebben me geholpen met het settelen hier. Ik heb tijdelijk bij ze in het hotel geslapen tussen de Melbourne Welcome en het moment dat ik terecht kon in mijn kamer hier. En ze hebben er vooral voor gezorgd dat ik deze eerste weken toch dichtbij een soort veilige thuishaven had, waardoor ik alle situaties waar je toch voor terecht komt te staan als je ergens anders opeens helemaal opnieuw gaat beginnen, zonder problemen door ben gekomen. Verder hebben we wat dagtripjes samen gemaakt en nog samen uit eten gegaan, maar voor de rest hebben we de afgelopen 3 weken toch apart ons eigen plan getrokken. Maar gewoon de gedachte dat je toch niet alleen bent aan de andere kant van de wereld, maakt alles automatisch al makkelijker. En natuurlijk die extra bagage die ik, doordat ze meevlogen, mee kon nemen, was ook niet verkeerd!

Ik besef eigenlijk nog steeds niet dat ik hier zo lang zal zitten. Ook al zou je zeggen dat het intrekken in een nieuwe kamer, de eerste colleges, het vertrek van mijn ouders wel een eye-opener zou zijn. Dat laatste heeft overigens wel echt een indruk achter gelaten, ik werd toch even op de echte realiteit gedrukt. Terwijl ik die ochtend van hun vertrek nog half-slapend naar ze toe liep, was ik eigenlijk, heel egoïstisch, er meer mee bezig dat ik het zo vervelend vond dat ik zo vroeg op moest staan dan, dat ik mijn ouders voor het laatst voor dit jaar zou zien. Maar toen het afscheidsmoment daar was en ik de tranen in de ogen van mijn moeder zag, knapte er bij mij ook iets. De blikken in de ogen van zowel mijn moeder als mijn vader, lieten zien hoeveel ze van me houden en hoe moeilijk ze het toch vinden me hier voor het komend half jaar achter te laten.

Om de een of andere reden beseffen alle ander mensen wel dat 6 maanden toch best lang is en heb ik nu al te vaak afscheid genomen dat eindigde in een jankpartij, omdat als anderen gaan huilen ik automatisch mee ga huilen. Maar tegen mijn ouders en alle anderen wil ik nog graag zeggen, zo lang is het echt niet, voor jullie het weten ben ik weer terug! Zitten jullie weer aan me vast, zou je me misschien wel het liefst weer zo snel mogelijk, zo ver mogelijk weg willen hebben. Want ik zal 1 ding beloven: ik kom terug!


Fireworks at Docklands & Crown Casino

De dag dat mijn ouders weg zijn gegaan, leek het me wel leuk om met wat mensen uit het gebouw te gaan eten. Dus ik had Jordan en Shayna een bericht gestuurd en zij hadden het plan om misschien die avond naar de laatste vuurwerkshow at Docklands te gaan. Onder het motto waarom niet, ben ik aangesloten bij hun, samen met nog wat andere mensen die we halverwege tegen kwamen. De omgeving van Docklands is echt prachtig: mooi uitzicht op de skyline van Melbourne en een lieflijke omgeving an sich. De vuurwerkshow begeleidt met muziek was mooi, niet erg bijzonder, maar vooral de regen die halverwege opeens met bakken uit de lucht kwam, maakte het toch nog een waar spektakel! Mijn rood-wit gestreepte paraplu, heeft dit spektakel helaas niet overleefd en als half verzopen katten vertrokken we na de show op zoek naar een plek om te eten. Een van de meiden die ook mee was bij de groep was jarig die dag en een jongen stelde voor om naar Crown Casino te gaan. Op weg daar naar toe, werd de groep nog uitgebreid met een andere half verzopen kat, die we halverwege nog ergens tegenkwamen onder een afdak. En zo kwamen we uiteindelijk in de wonderlijke wereld van het Casino terecht. Op dat moment naast alle glitter en glam, ogend als een waar bond spektakel vanwege het thema Carnival en alle verklede mensen daarbij behorend. Het deed me denken aan de casino’s van Las Vegas. Een vreemde beleving om vanuit de kou en stromende regen opeens in zo’n paradijsje met glitter en glam te belanden. We waren hier echter niet heen gegaan om te gokken, maar als je wat verder door liep, was er ook een food court bij het casino, waar ze echt de overheerlijkste toetjes hadden!

Na ons diner, nog een prachtige terugtocht gehad, aan de andere kant van de Yarra (de niet-centrum kant). Met alle lichtjes in de bomen en de vlammen die af en toe opvlamden in de fakkels van Olympische fakkeldragers een waar sprookje om te lopen! Onderweg ook veel te veel fotoshoots gehouden, maar het was ook echt een prachtige omgeving!


Wist je Datjes

Wist je dat
- Melbourne 8 uur tijdsverschil heeft met Nederland. Het is hier 8 uur later, dus mijn dag begint 8 uur eerder;)
- Dit begin oktober verandert naar 9 uur, omdat dan hier de zomertijd in gaat
- Het eind oktober zelf naar 10 uur gaat, als in de Nederland de wintertijd in gaat!
- Het Academisch jaar hier in februari begint. Ik ben hier dus tijdens het 2e semester
- Australië ongeveer net zo groot is als Europa
- Maar het toch met zo’n 22 miljoen inwoners, maar een paar miljoen inwoners meer heeft dan Nederland
- Melbourne zo’n 4 miljoen inwoners heeft en dus 1/5 van de bevolking van Australië hier woont
- The University of Melbourne zo’n 40.000 studenten heeft, waaronder 500 exchange studenten die hier voor 1 semester zitten.
- Ze hier 3 maanden zomervakantie hebben
- Ik vorige week al met colleges gestart ben
- Als in Nederland de colleges beginnen, ik al halverwege mijn semester zit
- Het hier nu winter is, maar je op sommige dagen zonder jas rond kan lopen
- Het toch vroeg donker wordt, vanwege de winter
- De zon hier nooit in het zuiden staat, maar via het noorden zich aan de hemel begeeft
- Ze hier links rijden. Echt heel verwarrend, vooral in het begin
- Ze hier een am/pm ipv een 24 uurs aanduiding hanteren
- Ze wel, tot ergering van de Amerikanen, normale aanduidingen als graden celcius, meters, dag/maand/jaar etc hanteren. Jammer voor die Amerikanen met hun 6 feet nogwat lengtes en hun omgekeerde datumaanduiding
- Een knot midden op je hoofd hier een geaccepteerd modeverschijnsel is. In het begin dacht ik gewoon goh wat hadden er weinig mensen vandaag tijd om hun haar te doen..
- Ondank dat alles heel duur is, je in het weekend voor 3.30 dollar je tot meer dan 2 uur reizen buiten de stad kunt komen
- Er in de buurt van Melbourne het dorp Somers ligt
- Zelfs ook in omgeving Melbourne maar liefst 5 “Vera Streets” liggen, maar mensen mijn naam toch niet uit kunnen spreken
- In Melbourne ook een Chinatown ligt
- Ze hier Aeroplane Jelly hebben, met allerlei verschillende smaken en bijbehorende figuurtjes zoals Bertie the Aeroplane and Robbie Rocket :) (Zoek op youtube naar ad van Aeroplane Jelly of Bertie the Aeroplane)


Tot slot

Ja de weken beginnen al voorbij te vliegen. En naast het feit dat het vertrek van mijn ouders heeft benadrukt dat ik er nu toch echt alleen voor sta, laat het ook zien hoe snel de tijd kan gaan. Hun vakantie zit er al op en vermoedelijk helaas voor ik het weet moet ik zelf ook weer terug de Nederlandse kou tegemoet. Maar eerst nog te veel nieuwe mooie avonturen in het vooruitzicht!

Heel veel liefs,
Vera